ΜΑΥΡΟΣ ΠΑΝΘΗΡΑΣ
(2018 ΕΓΧ 134’)
Φαντασίας, βασισμένη στο ομώνυμο κόμικ της Marvel (1966)
Σκην.: Ράιαν Κούγκλερ Μουσ.: Λούντβιγκ Γκόρανσον Ηθ.: Τσάντγουικ Μπόσμαν, Μάικλ Μπ. Τζόρνταν, Λουπίτα Νιόνγκο, Άντι Σέρκις, Μάρτιν Φρίμαν, Άντζελα Μπάσετ, Φόρεστ Γουίτακερ
Πάλι.. ο πλανήτης κινδυνεύει…
Ο Τ’Τσάλα, μετά το θάνατο του πατέρα του, βασιλιά της Γουακάντα, ενός τεχνολογικά ανεπτυγμένου, ωστόσο απομονωμένου Αφρικανικού κράτους, επιστρέφει στην πατρίδα του, προκειμένου να πάρει τη θέση του στο θρόνο. Όταν ένας παλιός και ισχυρός εχθρός επανεμφανίζεται, το θάρρος του Τ’Τσάλα -βασιλιά πλέον, αλλά και Μαύρου Πάνθηρα- δοκιμάζεται σε μια τρομερή σύγκρουση που απειλεί τη Γουακάντα, αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη. Αντιμέτωπος με προδοσία και κινδύνους, ο νέος βασιλιάς πρέπει να συγκεντρώσει τους συμμάχους του και να απελευθερώσει όλη τη συσσωρευμένη δύναμη του «Μαύρου Πάνθηρα», ώστε όχι μόνο να εξολοθρεύσει τους εχθρούς του, αλλά να προστατέψει και τον λαό του…
Ο Τ’Τσάλα, αντιμετωπίζει τον θάνατο του πατέρα του τόσο σε προσωπικό, όσο και επαγγελματικό επίπεδο. Έχει πάρει τη μεγαλύτερη προαγωγή της ζωής του και οι αποφάσεις του παρακολουθούνται από ένα ολόκληρο έθνος, που περιμένει την επόμενη του κίνηση. Ωστόσο, πέρα από τους περιπλανώμενους χαρακτήρες, τις υπερδυνάμεις του ίδιου, και την υποστήριξη από ένα εντυπωσιακό σάουντρακ, υπάρχουν αναπάντεχα στοιχεία στην πλοκή, τα οποία πλαισιώνουν την προσπάθεια του ήρωα. Πρέπει η Γουακάντα να παραμείνει αποξενωμένη για μια χιλιετία ακόμα, ή έχει ωριμάσει η στιγμή, ώστε να ανέβει στην κλίματα της διεθνούς πολιτικής σκηνής; Είτε με τους δικούς του όρους είτε από εξωτερική πίεση, έτσι κι αλλιώς, ο Τ’Τσάλα βρίσκεται αντιμέτωπος με αποφάσεις ζωής.
H Marvel παρουσιάζει το «Μαύρο Πάνθηρα»: την πρώτη ταινία με πρωταγωνιστή έγχρωμο υπερήρωα, επιχειρώντας ένα μεγάλο βήμα προς μια νέα, ελπιδοφόρα, πολυπολιτισμική εποχή ισότητας και αποδοχής του διαφορετικού, στις ταινίες του είδους. Οι πρώτες αντιδράσεις από την πρεμιέρα στο Λος Άντζελες μιλάνε για την καλύτερη ταινία του MCU, για έναν, ταυτόχρονα, σύγχρονο Άμλετ και Τζέιμς Μποντ, για μια ταινία με τρομερή ψυχαγωγία, σύγχρονα εφέ, αλλά και ψυχή, συγκίνηση και περηφάνια για την αφρικανική κουλτούρα…
Μα γιατί όλα αυτά τα βρίσκω τόσο, κινηματογραφικά, πληκτικά και αδιάφορα;
ΝΑ ΜΕ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ
(2017 ΕΓΧ 131’)
Δράμα, βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Αντρέ Ακιμάν
Σκην.: Λούκα Γκουαντανίνο Ηθ.: Άρμι Χάμερ, Τίμοθι Κάλαμετ, Μάικλ Στούλμπαργκ, Αμίρα Κασάρ
Ο συναισθηματικός κόσμος… των νέων… είναι άπλαστος…
Βόρεια Ιταλία… καλοκαίρι 1983. Ο Έλιο Πέρλμαν, ένας 17χρονος Ιταλοαμερικανός, περνάει τις μέρες του στην οικογενειακή βίλα του 17ου αιώνα, παίζοντας κλασική μουσική και φλερτάροντας με τη φίλη του, Μάρζια. Ο Έλιο απολαμβάνει τη στενή σχέση με τον πατέρα του, έναν επιφανή καθηγητή -αυθεντία στην ελληνορωμαϊκή κουλτούρα- και με τη μητέρα του, Ανέλα, μεταφράστρια, που τον έχει αναθρέψει με πολύ υψηλά ιδανικά. Όμως, παρά το εκλεπτυσμένο του πνεύμα, ο Έλιο, σε ότι αφορά ζητήματα της καρδιάς, παραμένει αθώος και πρωτάρης. Μια μέρα ο Όλιβερ, ένας γοητευτικός Αμερικανός ακαδημαϊκός, που κάνει το διδακτορικό του, καταφθάνει στη βίλα για να ολοκληρώσει την πρακτική του, ως βοηθός του πατέρα του Έλιο. Μέσα στο ηλιόλουστο εκθαμβωτικό περιβάλλον, οι δυο νέοι ανακαλύπτουν τη μεθυστική ομορφιά της έλξης, που ξυπνάει και αλλάζει τις ζωές τους για πάντα…
Με φόντο τη λάγνα, λουσμένη στο φως καλοκαιρινή ιταλική εξοχή και πρωταγωνιστές με αναμφισβήτητη χημεία, η ταινία του Λ. Γκουαντανίνο, εκφράζει με οικουμενική ευαισθησία και αφοπλιστική τρυφερότητα, την ιδέα του να αφήνεσαι στον έρωτα και στην ομορφιά της ζωής, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει την παραγωγή εσωτερικού πόνου.
Σκοπός της ταινίας να “χαϊδέψει” το κοινό, όπως οι ζεστές αχτίδες του ήλιου. Μια ταινία με έντονη την αίσθηση του ιταλικού καλοκαιριού και την κάμερα να κάνει ποδηλατάδες, μεταμεσονύχτιες βουτιές, να ακούει μουσική, να ατενίζει έργα τέχνης, να απολαμβάνει πολυτελή γεύματα, κάτω από τον ήλιο και να παρακολουθεί, διακριτικά, τη μεθυστική ερωτική αφύπνιση ενός δεκαεπτάχρονου. Όταν ο Έλιο ερωτεύεται τον Όλιβερ, γεννιέται μία εμπειρία που τους στοιχειώσει για καιρό. Χωρίς η ταινία να αποτελεί το υπέρ-διανοούμενο και εκλεπτυσμένο έργο τέχνης, σηματοδοτεί μια τρυφερή ερωτική ιστορία που επηρεάζει το κοινό με έναν αισιόδοξο τρόπο.
ΤΟ ΓΑΤΟΞΟΡΚΙ
(2017 ΕΓΧ)
Κινούμενα σχέδια
Σκην.: Ραφαέλ Ρίμπας Μουσ.: Ρουνία Ντιμπράτ
Πρόσεχε… τι εύχεσαι…
Ο Λίνο, εργάζεται ως διασκεδαστής σε παιδικά πάρτι και πλέον, δεν αντέχει άλλο τη ρουτίνα του, δεν δέχεται τον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά τον μεταχειρίζονται, καθιστώντας τον εαυτό του διασκεδαστικό, μόνο και μόνο επειδή εργάζεται στο κοστούμι μιας γάτας. Έτσι, αποφασίζει να αλλάξει τη ζωή του, ζητώντας βοήθεια, από έναν όχι και τόσο ταλαντούχο, μάγο που τον μεταμορφώνει σε αυτό που μισεί περισσότερο από όλα: στο ίδιο του το κοστούμι. Δηλαδή, σε μια κανονική γάτα…
ΤΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ
(2017 ΕΓΧ 142’)
Κωμωδία
Βραβεία: Κάνες 2017, Χρυσός Φοίνικας
Σκην.: Ρούμπεν Έστλουντ Ηθ.: Κλάες Μπανγκ, Ελίζαμπεθ Μος, Ντομινίκ Γουέστ, Τέρι Νόταρι
Είναι σε θέση… η δικαιοσύνη… να εξαγοράσει… την ευτυχία;
Ο Κρίστιαν είναι ευφυής, ωραίος και καταξιωμένος επιμελητής σε ένα μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Διαζευγμένος και αφοσιωμένος πατέρας δύο παιδιών, οδηγεί ηλεκτρικό αυτοκίνητο και υποστηρίζει κοινωφελείς οργανισμούς. Η επόμενη έκθεση, που επιμελείται, με τίτλο «The Square», είναι μια εγκατάσταση που προσκαλεί τους περαστικούς στον αλτρουισμό, υπενθυμίζοντας την ευθύνη απέναντι στους συνανθρώπους. Ωστόσο, μερικές φορές είναι δύσκολο να ανταποκριθείς στα ίδια σου τα ιδεώδη. Ο ίδιος ο Κρίστιαν, αντιδράει αλλόκοτα στην κλοπή του κινητού του και εμπλέκεται σε ντροπιαστικές καταστάσεις. Σε παράλληλη δράση, η ομάδα δημοσίων σχέσεων του μουσείου, έχει δημιουργήσει μια αναπάντεχη καμπάνια για το «The Square». Η ανταπόκριση είναι υπερβολική και ο Κρίστιαν, αλλά και το ίδιο το μουσείο, οδηγούνται σταδιακά σε υπαρξιακή κρίση… Όπως και η προηγούμενη ταινία του Ρ. Έστλουντ, «Ανωτέρα Βία», έτσι και η τελευταία, εξελίσσεται ανάμεσα στο δράμα και τη σάτιρα. Μια κομψή ταινία με εικαστικές και ρητορικές τεχνικές, που προκαλεί, προσκαλεί και διασκεδάζει. Μεθοδικά, αλλά και με το ευφυές θράσος και ιδιαίτερο χιούμορ που τον διακρίνει, ο Σουηδός, απευθύνεται στους ήρωες και κατ’ επέκταση στους θεατές, μοιράζοντας απλόχερα, εύστοχα και ανησυχητικά ερωτήματα: για την ευθύνη απέναντι στους άλλους, για τις περίφημες ηθικές αξίες που μοιάζουν να υποχωρούν εύκολα και αυθόρμητα, για την κοινωνική ανισότητα και τελικά, για τη δυσπιστία που έχει καθιερωθεί στη θέση μιας παλιότερης πίστης στο πολιτικό σύστημα, στα μέσα ενημέρωσης, αλλά και την τέχνη. Ο Κρίστιαν έχει πολλές πλευρές: είναι ιδεαλιστής στα λόγια και κυνικός στην πράξη, ένας εβληματικός χαρακτήρας, εξίσου ισχυρός και ανίσχυρος, απόλυτο δείγμα των καιρών μας. Είναι διαζευγμένος, πατέρας δύο παιδιών και εργάζεται στον τομέα του πολιτισμού, ενώ είναι αφοσιωμένος στα υπαρξιακά και κοινωνικά ερωτήματά του. Είναι πεπεισμένος ότι «Το Τετράγωνο», είναι μια πρωτοποριακή ιδέα και εκείνο που πραγματικά επιθυμεί, είναι να φέρει καινούριες σκέψεις στους ανθρώπους, ωστόσο ο ίδιος είναι ένας κοινωνικός χαμαιλέοντας, που γνωρίζει πολύ καλά πώς να παίξει τον ρόλο του, ως μέλος ανώτερης κοινωνικής τάξης. Ο Κρίστιαν, επίσης, αντιμετωπίζει ερωτήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι, όπως: να πάρεις την ευθύνη, να εμπιστεύεσαι και να είσαι έμπιστος, να συμπεριφέρεσαι ηθικά σε ατομικό επίπεδο. Όταν όμως ο ίδιος πέφτει σε δίλημμα, οι ατομικές του πράξεις έρχονται σε διαμάχη με την ηθική του στάση. Τότε είναι, που εμφανίζεται ως ζωντανή αντίφαση, όπως και πολλοί από εμάς.
Τελικά, το κινηματογραφικό -και όχι μόνο- ταξίδι του κάθε Κρίστιαν από εμάς, εκφράζει τις δύο σωκρατικές πηγές της δικαιοσύνης: το κοινωνικό συμβόλαιο και την ατομική ηθική. Η δικαιοσύνη έχει να κάνει με την υποταγή σε κανόνες, όσο και οι υπόλοιποι υπακούν σε αυτούς. Όμως, ακόμα περισσότερο, η δικαιοσύνη είναι το καθεστώς μιας καλορυθμισμένης ψυχής. Οπότε ο δίκαιος άνθρωπος υποχρεωτικά, φαίνεται να είναι ευτυχισμένος. Αυτή η παλιά και θελκτική ιδέα του να κάνεις το σωστό και ότι η δικαιοσύνη μπορεί να εξαγοράσει την ευτυχία, είναι ξεπερασμένη. Έρευνες κοινωνικής ψυχολογίας έχουν δείξει έντονη εμπιστοσύνη ανάμεσα στους εθελοντές, με υψηλό επίπεδο κοινωνικής και πολιτικής αλληλεπίδρασης και αναφέρονται σε αυτό το φαινόμενο, ως «η ευφορία αυτού που βοηθάει». Μπορεί οι θεατές να γελάσουν με τις άτσαλες και αστεία ντροπιαστικές πράξεις του Κρίστιαν, αλλά μπορεί και να μοιραστούν την ιδέα της δικαιοσύνης, που υπογραμμίζει το ταξίδι του.
