ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΦΟΝΟ (2013 ΕΓΧ 106’)
Θρίλερ, βασισμένο στην ομότιτλη νουβέλα του Πέντρο Παζκόφσκι
Σκην.: Χερνάν Γκόλντφριντ Μουσ.: Σέρτζιο Μουρ Ηθ.: Ρικάρντο Νταρέν, Αλμπέρτο Αμάν, Κάλου Ριβέρο, Αρτούρο Πουίγκ
Ένα πρόσωπο… γίνεται το αντικείμενο… μιας διεστραμμένης πρόκλησης…
Ο Ρομπέρτο Μπερμούδες, είναι ένας διάσημος δικηγόρος ο οποίος πλέον, στην ηλικία των 55, έχει αφιερώσει τη ζωή του στη διδασκαλία. Ο σκεπτικισμός και η υπεροψία του έχουν αναπτυχθεί παράλληλα με το χάος που κυριαρχεί στην προσωπική του ζωή, καθώς διαζευγμένος εδώ και καιρό, αδυνατεί να οικοδομήσει μια σταθερή σχέση.
Τώρα, όπως κάθε χρόνο, ετοιμάζεται να παραδώσει ένα από τα περίφημα σεμινάριά του στην εγκληματολογία. Μεταξύ των 15 φοιτητών που επιλέγονται να το παρακολουθήσουν, βρίσκεται ο Γκονζάλο, γιος του Iσπανού διπλωμάτη Φελίπε Ρουίς Κορδέρα και παλιού φίλου του Ρομπέρτο. Σαν γιος μορφωτικού ακόλουθου, ο Γκονζάλο μεγάλωσε μεταξύ επίσημων τελετών και πρωτοκόλλων, προσέχοντας πάντα τους τρόπους του και αναζητώντας την αποδοχή των γύρω του – καθώς πρέπει, μορφωμένος και υπερβολικά σεμνός, έχει όλα τα χαρακτηριστικά που εκνευρίζουν τον δικηγόρο. Παρόλα αυτά, ο Γκονζάλο είναι, μεταξύ άλλων, ενοχλητικά παρατηρητικός και με εκπληκτική μνήμη. Τόσο, που αναπόφευκτα ο Ρομπέρτο τον βλέπει ως ανταγωνιστή.
Ένα απόγευμα, κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου, ένα έγκλημα ταράζει τη σχολή της Νομικής. Το βάναυσα δολοφονημένο πτώμα της Βαλέρια Ντι Νατάλε, μιας νεαρής κοπέλας, εμφανίζεται στο πάρκινγκ της σχολής, πολύ κοντά στην αίθουσα που διδάσκει ο Ρομπέρτο. Ένα ανεπαίσθητο στοιχείο, ασήμαντο για την αστυνομία αλλά θεμελιώδους σημασίας για τον δικηγόρο, τον πείθει ότι δράστης του εγκλήματος είναι ο Γκονζάλο.
Αποφασισμένος να αποδείξει την ενοχή του νεαρού και κυρίως να επιβληθεί στην ιδιότυπη μονομαχία που ξεκινά μεταξύ τους, ο Ρομπέρτο διεξάγει μόνος του μια έρευνα. Οι ενδείξεις της συμμετοχής του Γκονζάλο στο έγκλημα συσσωρεύονται διαρκώς από το υποκειμενικό πρίσμα του βετεράνου δικηγόρου, που προσπαθεί απλά να αποδείξει την υπόθεσή του…
PRISONERS (2013 ΕΓΧ 153’)
Αστυνομικό θρίλερ
Σκην.: Ντενίς Βιλνέβ Μουσ.: Γιόχαν Γιόχανσον Ηθ.: Χιού Τζάκμαν, Τζέικ Τζίλενχαλ, Μαρία Μπέλο, Τέρενς Χάουαρντ, Βαιϊόλα Ντέιβις, Μελίσα Λίο, Πολ Ντάνο
Η αυτοδικία… ως μέσο… ψυχανάλυσης…
Μια κρύα, συννεφιασμένη, χειμωνιάτικη Ημέρα των Ευχαριστιών, σε ένα μικρό προάστιο της Πενσυλβάνια, σε μία πόλη, όπου τα παιδιά κάνουν ποδήλατο και παίζουν στους δρόμους κάθε μέρα. Η οικογένεια Ντόβερ έχει καλέσει μερικούς φίλους και γείτονες για να φάνε κι να γιορτάζουν παρέα. Όλα κυλούν ήρεμα, μέχρι τη στιγμή που τα δύο κορίτσια των δύο οικογενειών -έξι και επτά ετών αντίστοιχα– εξαφανίζονται χωρίς σημεία ζωής. Tο μόνο στοιχείο που έχουν είναι ένα αυτοκίνητο, του οποίου ο οδηγός συλλαμβάνεται αλλά λόγω ανεπαρκών αποδείξεων αφήνεται ελεύθερος. Ο πατέρας της 6χρόνης, με μοναδικό στόχο να βρει την κόρη του, θα κάνει μία ύστατη προσπάθεια, παίρνοντας το νόμο στα χέρια του. Ένας τραυματικός εφιάλτης ξεκινάει, χωρίς νήμα τέλους…
Πρόκειται για ένα σκοτεινό αριστούργημα, που πραγματεύεται ένα από τα πλέον δυσκολότερα προς ‘αποκατάσταση’ θέματα και ταυτόχρονα ηθικά διλλήματα της ζωής ενός ανθρώπου. Ένα σκοτεινό δραματικό θρίλερ με ανατροπές, μυστήριο και εξαιρετικές ερμηνείες, σε μία ιστορία με επίκεντρο τον χειρότερο εφιάλτη που μπορεί να βιώσει ένας τυχαίος γονιός. Ο υποδειγματικός Χ. Τζάκμαν στο ρόλο του απελπισμένου πατέρα, ο οποίος προκειμένου να σώσει την κόρη του, που αγνοείται, υπερβαίνει τα προσωπικά του όρια και περνάει τα ηθικά σύνορα, που συγκρατούν τον κάθε πολίτη μεταξύ της δικαιοσύνης και της εκδίκησης.
Η ματιά του Βιλνέβ, φτάνει ως τα βάθη της κατάστασης των ηρώων του, που εκτός των προσωπικών τους εμπλοκών στο αστυνομικό σύστημα, αναπόφευκτα, εξαιτίας του δράματός τους, δοκιμάζει τους κόσμους τους με την τοπική κοινωνία.
Μέχρι που μπορεί να φτάσει κάποιο πρόσωπο για να βρει τους ανθρώπους που αγαπάει, πόσο μάλλον ένας γονιός, που από ένστικτο γνωρίζει ότι το παιδί του έχει απαχθεί και κινδυνεύει. Μοιραία, οι σχέσεις του με την κοινωνία των ανθρώπων της μικρής του κοινότητας, όπως ο σκηνικός χώρος του σεναρίου, αλλάζουν. Η λύση δεν διαφαίνεται μέσα από τα γνωστά μονοπάτια της αντιμετώπισης ενός απλού μυστηρίου εξαφάνισης, ούτε από την ευστροφία και τις συντεταγμένες κινήσεις ενός αστυνομικού δαιμόνιου. Η διαδικασία της κάθαρσης καθυστερεί και ως μόνη πλέον διέξοδος, η αυτοδικία, που φαντάζει σαν την πιο γρήγορη λύση. Πως όμως μπορεί κάποιος να απονείμει δικαιοσύνη μόνον από ένστικτο;
Η διάρκεια της ταινίας είναι μεγάλη, ωστόσο η πλανοθεσία και το σφικτό μοντάζ, δεν επιτρέπουν διαστήματα χαλάρωσης και ανάσας. Το φως των κάδρων μουντό, σε μια σκοτεινή πόλη που οι ήρωες περιβάλλονται από την αδικία, ρόλοι με προκαθορισμένη πορεία. Η υποτονική μουσική, ο χαρακτήρας του υπομονετικού αστυνομικού. Όλα συμβάλλουν προς τη διάθεση των ηρώων για επανάκτηση της δικαιοσύνης. Οι μισοί είναι υπέρ της αυτοδικίας, οι άλλοι μισοί κατά. Ένα παιχνίδι εγκλεισμού στον προσωπικό κόσμο, ένα παιχνίδι ρουλέτα, γραμμένο στους άγραφους ηθικούς κανόνες που διέπουν το ανθρώπινο πνεύμα από τη γέννηση του κόσμου. Τελικά ο άνθρωπος μπορεί να μεταλλαχθεί σε λιοντάρι ανήμερο, όταν προσβάλλονται οι οικογενειακές του αξίες και η ψυχοσύνθεσή του αλλοιώνει τα πρότερα χαρακτηριστικά του. Ένα σκληρό και συνάμα δραματικό αστυνομικό θρίλερ, με όλους τους δραματουργικούς κώδικες, ‘φορτωμένους’ με ισονομία πάνω στους χαρακτήρες του, καθιστούν την ταινία σαν ένα από τα καλύτερα θρίλερ της σεζόν.
ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ (2013 ΕΓΧ 109’)
Χορευτικό
Σκην.: Λι Μπένσον Μουσ.: Κρίστοφερ Λένετζ Ηθ.: Τζος Χολογουέι, Λαζ Αλόνσο, Τζος Πεκ, Κέιτι Λοτζ, Κρις Μπράουν
Εδώ ο κόσμος καίγεται… και κάποιοι ξυρίζονται…
Οι Ολυμπιακοί αγώνες του breakdance, το ετήσιο τουρνουά που προσελκύει τις καλύτερες ομάδες του κόσμου ξεκινάει. Και όμως, η Αμερική, η χώρα απ’ όπου προέρχεται το συγκεκριμένο χορευτικό στυλ, δεν έχει κερδίσει το βραβείο, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Ο Ντάντε, πρώην breaker boy -όπως αποκαλούνται οι χορευτές- και σημερινός άρχοντας της Hip Hop, έχει βάλει σκοπό να αποκαταστήσει τη φήμη της αμερικάνικης breakdance κουλτούρας. Επιστρατεύει λοιπόν τον Μπλέικ, έναν σκληροτράχηλο, πρώην προπονητή του μπάσκετ, για να αναλάβει την ομάδα του. Πιστεύοντας στη θεωρία ότι ένας κατάλληλος προπονητής, είναι το πρόσωπο κλειδί, ώστε να δώσει την ώθηση που απαιτείται και να κάνει οποιαδήποτε ομάδα να φτάσει στην κορυφή, οι δυο τους δημιουργούν μια Dream Team με τα καλύτερα b-boys της χώρας. Έχοντας μόνον τρεις μήνες στη διάθεση του μέχρι τους αγώνες, ο Μπλέικ, οφείλει να εφαρμόσει όλες τις γνωστές τακτικές, για να δέσει τα δώδεκα ταλαντούχα άτομα σε ομάδα, με στόχο να φέρει πίσω στην Αμερική το τρόπαιο που της αξίζει…
Το breakdance, είναι ένα πρωτοποριακό και μάλλον αθλητικό είδος χορού που γεννήθηκε στους δρόμους της Νέας Υόρκης τη δεκαετία του ‘70 και εξελίχθηκε σε μία από τις ακρογωνιαίες λίθους της χιπ χοπ κουλτούρας, μαζί με τη ραπ, τα γκραφίτι και τους dj’s. Παρόλο που συνέχισε τη σταδιοδρομία του σε πολλές χώρες του κόσμου, το breakdance έχασε την αίγλη του στην Αμερική, όπως αποκαλύπτεται στο βραβευμένο ντοκιμαντέρ του ίδιου σκηνοθέτη, με τίτλο «Planet B-boy» (2007). Σήμερα, οι βασικές κινήσεις που εγκαινιάστηκαν πριν από 30 χρόνια, έχουν εξελιχθεί σε ένα εκλεπτυσμένο και ακροβατικό είδος χορού που συγκρίνεται με ολυμπιακό άθλημα.
Εμπνευσμένο από το πραγματικό παγκόσμιο πρωτάθλημα breakdance, που γίνεται κάθε χρόνο στη Γαλλία, η τρισδιάστατη αυτή ταινία του Μπένσον, φιλοδοξεί να αιχμαλωτίσει τη ζωντάνια και τον παλμό του απαιτητικού χορευτικού αυτού στυλ, βασιζόμενη όχι μόνο στις ηλεκτρισμένες χορευτικές φιγούρες της εντυπωσιακής σκηνής, αλλά και από την ανάγκη των χορευτών να αποδείξουν την αξία τους στην κοινωνία και στις ίδιες τις οικογένειες τους…
FREE BIRDS (2013 ΕΓΧ 92’)
Κινούμενο
Σκην.: Τζίμι Χέιγουορντ Μουσ.: Ντόμινικ Λιούις
Θα ζήσω ελεύθερο πουλί… κι όχι κορόιδο… στο ‘ταψί’…
Ο Τζέικ είναι μεγαλόσωμος και παρορμητικός. Ο Ρέτζι είναι έξυπνος και καλόψυχος. Το μόνο που τους ενώνει, εκτός από το γεγονός ότι είναι γαλοπούλες, είναι η μοίρα τους να καταλήξουν πάνω σε μια πιατέλα στο γιορτινό τραπέζι. Έτσι, αποφασίζουν να κλέψουν μια μηχανή του χρόνου, που πρόκειται να τους βοηθήσει να ταξιδέψουν ‘πίσω’, επιστρέφοντας στο 17ο αιώνα, τότε που γεννιέται η παράδοση ώστε η γαλοπούλες να κοσμούν τα γιορτινά τραπέζια. Στόχος τους; να βρουν τρόπο και να διαγράψουν την παράδοση, αφαιρώντας το πιάτο των, συμπαθέστατων κατά τα άλλα πουλερικών, από τις εορταστικές γευστικές συνήθειες…
