ANNABELLE: ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ (2014 ΕΓΧ 98’)
Τρόμου
Σκην.: Τζον Λεονέτι Μουσ.: Ζόζεφ Μπισάρα Ηθ.: Άναμπελ Γουόλις, Γουόρντ Χόρτον, Άλφρε Γούνταρντ, Μισέλ Ρομάνο, Γκάμπριελ Μπέιτμαν
Μερικές φορές… αυτό που χρειάζεται ο κόσμος… είναι ένα ‘τέρας’…
Η όμορφη, πορσελάνινη κούκλα, που επιλέγει να κάνει δώρο ο Τζον Φορμ στην έγκυο γυναίκα του, Μία, μοιάζει να είναι ιδανική. Η χαρά όμως, της Μία για την κούκλα Άναμπελ δεν έχει μεγάλη διάρκεια. Σύντομα, το ζευγάρι δέχεται μία βίαιη επίθεση από μια ομάδα σατανιστών, οι οποίοι φεύγοντας, δεν αφήνουν πίσω τους μόνο αίμα και τρόμο, αλλά και μία δαιμονισμένη Άναμπελ, που διαταράσσει τον κόσμο των πνευμάτων…
Πριν από μερικούς μήνες, παρακολουθήσαμε την ταινία «The Conjuring», «Το Κάλεσμα», του Τζέιμς Γουάν, με παρόμοιο θέμα και αφηγηματική δράση στην ίδια χρονική περίοδο.
1970, τότε που οι ιστορίες του υπερφυσικού τρόμου, βρισκόταν στην κορυφή των επιλογών των θεατών, αναλαμβάνουν τώρα το πεδίο δράσης του σκηνικού χώρου, σε αναπαραστάσεις της διάσημης αυτής κινηματογραφικής δεκαετίας τρόμου.
Παρά το γεγονός ότι η ταινία του Λεονέτι, θεματικά, αποτελεί κατά κάποιο τρόπο το υποπροϊόν (spin-off, σύμφωνα με την κινηματογραφική διάλεκτο) της μεγάλης εισπρακτικής επιτυχίας του Γουέιν, εντούτοις παραμένει μια αυτόνομη ταινία, διατηρώντας το ίδιο όμως πνεύμα, με την ίδια αισθητική στους φακούς και την ίδια απολαυστική εξέλιξη.
Η Άναμπελ, παρουσιάζει σαφώς οπτικές και χρονολογικές ομοιότητες, με «Το Κάλεσμα», αφού και οι δυο ιστορίες, αφηγούνται γεγονότα που διαδραματίζονται τη δεκαετία του 1970.
Η νέα αυτή εκδοχή, όμως, δεν παραπέμπει μόνον στην αδελφική της, προαναφερόμενη ταινία, αλλά ‘ακουμπάει’ πάνω σε όλες τις αντίστοιχες, πλην αξεπέραστες παραγωγές, με θέματα ψυχολογικών ή υπερφυσικών θρίλερ των εποχών των ‘60s και ‘70s, όπως «Το Μωρό της Ρόζμαρι» του Ρομάν Πολάνσκι (1968), ο «Εξορκιστής» του Γουίλιαμ Φρίντκιν (1973), αλλά και μεταγενέστερων, όπως η μικρότερης εμβέλειας και αφελής κινηματογραφική σειρά ταινιών, «Η Κούκλα του Σατανά» Νο Χ.
Η φετινή «Annabelle», είναι μια ιστορία για την αγάπη, την οικογένεια, την επιβίωση, την κατανόηση, με κυρίαρχη δομή τις καθιζήσεις, εξαιτίας της πολλαπλής ψυχικής ταλαιπωρίας των εμπλεκομένων με την υπόθεση. Όταν απειλείται κάποιος που αγαπάς, η επιβίωσή σου και οι δικοί σου άνθρωποι, είναι τα μόνα που έχουν αξία εκείνη τη στιγμή και αυτό θεωρώ, πως είναι το σημείο της χρυσής τομής της περίφημης κινηματογραφικής ‘ταύτισης’. Δεν αφορίζω τη συμπαγή τάση, του σαφώς αδικαιολόγητα αυξημένου ποσοστού των πιστών ανά τον πλανήτη στη συμμετοχή της πίστης της δαιμονοληψίας, ωστόσο καταδικάζω αφοριστικά, τις πρακτικές εφαρμογές της στην πολιτική μας καθημερινότητα. Ορισμένες υπάρξεις και οντότητες, λόγω της απουσίας των ορθολογικών, επιστημονικών επιχειρημάτων και συμπερασμάτων, ενδυναμώνουν με λογαριθμική ένταση τους, μετά ή τους υπερ-φυσικούς ανθρώπινους φόβους, με συνέπεια η αντίληψη για αυτά τα φαινόμενα, να ερμηνεύεται σε διαταραχή της: «πέρα από τις αισθήσεις μας» ή «της ανθρώπινης αδυναμίας για κατανόηση». Και βέβαια οι διάφορες θρησκείες ή αιρέσεις –για προφανείς λόγους- συντελούν τα μέγιστα για τη συντήρηση αυτών των φαινομένων. Η μυθολογία της δαιμονολογίας, συναρπάζει πάντοτε το κοινό και κινεί τα νήματα της περιέργειας, ειδικότερα όταν ο θρησκευτικός της δογματισμός, συμβολίζεται από μια ειδωλολατρική φιγούρα, όπως στην προκειμένη περίπτωση, το άψυχο σώμα μίας όμορφης κούκλας, της Άναμπελ.
Συνεχείς λήψεις, που μετατρέπουν το συνηθισμένο σε σκοτεινό, σιωπή που επεκτείνεται εκνευριστικά ανυπόφορη και καθημερινοί ήχοι που προμηνύουν τον τρόμο και το χάος, αποτελούν τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά στοιχεία-κλισέ, της ατμόσφαιρας και του χώρου δράσης, παρόμοιων ταινιών.
Η Άναμπελ, ως σημειολογικός χαρακτήρας, αποτελεί το πρότυπο της ταινίας, αφού οι παραγωγοί της, επιμένουν ότι η ιστορία της είναι εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα. Είναι όμως; Ως κούκλα, εμφανίζεται για πρώτη φορά στα βιβλία, καθώς οι γνωστοί ερευνητές Λορέιν και Εντ Γουόρεν, προκειμένου να απομονώσουν την τρομερή αυτή ‘στανική σκύλα’, την κλειδώνουν ερμητικά, σε μια γυάλινη προθήκη, στο μουσείο που βρίσκεται στο σπίτι τους στο Κονέκτικατ. Εκεί, ευλογείται από έναν κληρικό δύο φορές το μήνα(!!!). Η εμφάνιση της στο μεγάλο πανί, ήταν η αφορμή της προτροπής στους περισσότερους από εμάς, ώστε να αναρωτηθούμε για την καταγωγή της. Και βέβαια ο κινηματογράφος, ως ύψιστο βιομηχανικό προϊόν, έχει τον τρόπο να εξασκεί αυτή την εξουσία, μετουσιώνοντας σε εικόνες το δόγμα, του: πώς μια απλή, γλυκιά πορσελάνινη κούκλα, με αθώα μπλε μάτια, μπορεί να μετατραπεί σε συνώνυμο του κακού, του διαβολικού και της ανθρώπινης ψυχικής πανωλεθρίας…
Όσοι, λοιπόν, ταυτίζεστε με ευκολία και παρασύρεστε από το μεγαλείο αυτών των εικόνων, αλλά και τη διαδραστική ικανότητα της 7ης Τέχνης, μπορεί και να τρομάξετε… Δεν έχετε, παρά να αναμετρηθείτε με τις ψυχολογικές σας διακυμάνσεις και να μπείτε αθόρυβα και προσεκτικά, στο δαιμονικό κόσμο της Άναμπελ…
ΤΑ ΤΕΡΑΤΟΚΟΥΤΑΚΙΑ (2014 ΕΓΧ 95’)
Κινούμενο, βασισμένο στην παιδική νουβέλα του Άλαν Σόου, «Here Be Monsters!”
Σκην.: Γκρέιαμ Άναμπλ, Άντονι Στάτσι Μουσ.: Ντάριο Μαριανέλι
Οι ιδιότυπες οικογένειες… εεε… έχουν τις ιδιορρυθμίες τους…
Τα Τερατοκουτάκια,, είναι κάτι ασχημούτσικα, σκανδαλιάρικα, αλλά, τελικά, αξιαγάπητα πλάσματα, που ζουν στους υπονόμους, μέσα σε κούτες. Αυτά τα ιδιόρρυθμα και κοινωνικά απόκληρα πλάσματα, έχουν αναλάβει την ανατροφή, από μωρό, ενός αγοριού, του Αυγά, όταν ο πατέρας του, τους ανάθεσε τη σωτηρία του. Σε αντίθεση με τη ζωή των τερατοκουτακίων, που ζουν από τα σκουπίδια, οι κάτοικοι της πόλης είναι πολύ πλούσιοι και με εμμονές για την τάξη, τη φινέτσα και τα δύσοσμα τυριά, με αρχηγό τον Ασπροκάπελο, Λόρδο Παρμεζάνα. Κυρίως, όμως, όλοι είναι πεπεισμένοι πως τα τερατοκουτάκια σκοτώνουν μωρά. Αυτή την τρομακτική, αλλά αναληθή φήμη έχει διαδώσει ο μοχθηρός Κοκκινοκάπελος Αρπάχτρας, με την ελπίδα πως σκοτώνοντας τα κακά τερατοκουτάκια, πρόκειται να ανέβει κοινωνικά και να ενταχτεί στους Ασπροκάπελους, την καλή, δηλαδή, κοινωνία. Όταν η κόρη του Λόρδου, η Γουίνι, ένα βράδυ συναντάει κατά λάθος τον Αυγά, ξεκινάει μια όμορφη, φανταστική περιπέτεια αφενός να του αποδείξει πως είναι άνθρωπος κι όχι τερατοκουτάκι, και αφετέρου, να πείσουν, μαζί τους κατοίκους του Τυρογεφυριού, πως τα τερατοκουτάκια είναι φιλικά και δεν κάνουν κακό σε κανέναν.
Από το Studio LAIKA, όπου, έγινε η σύνθεση και η κινηματογράφιση των υποψήφιων για Όσκαρ «Coraline» (2009) και «Paranorman» (2012), οι δημιουργοί με το νέο τους αυτό επιχείρημα, υπόσχονται μια νέα οπτική σε ότι αφορά τα stop motion animation -στα οποία ειδικεύονται- τοποθετώντας ακόμη ψηλότερα τον πήχη της εκφραστικότητας και της κινησιολογίας των ηρώων τους.
Ο βασικός πυρήνας της ταινίας, είναι η σχέση του αγοριού με την ‘οικογένεια’ που το υιοθέτησε και το ταξίδι αυτογνωσίας του, σε μια προσπάθεια να σώσει την ομάδα του και να αποδείξει σε όλους, πως τα τερατοκουτάκια είναι τρυφερά και ασφαλώς φιλικά. Τελικά, δεν πρέπει να κρίνουμε κάποιον από την εμφάνισή του, αλλά από τα έργα του. Ακόμα, θίγονται ζητήματα κοινωνικών αποκλεισμών, διακρίσεων και υιοθεσίας, νοήματα που είναι σε θέση ένα παιδί, να αρχίσει να συλλαμβάνει από νωρίς.
Πρόκειται για μια φιλόδοξη, επικών διαστάσεων οικογενειακή ταινία με ψυχή, ανθρώπινη και συγκινητική, αλλά συνάμα γεμάτη κωμικά στοιχεία, δράση και αρκετή περιπέτεια. Όπως και οι προηγούμενες ταινίες του Studio LAIKA, έτσι και αυτή, συνδυάζει στοιχεία σκότους και φωτός, έντασης και ζεστασιάς, ρεαλισμού και δυναμισμού, με απώτερο σκοπό, την «απεικόνιση» κάποιου βαθύτερου νοήματος, όπως ταυτότητα και αυτό-πραγμάτωση, επίσης έννοιες, που τα παιδιά καλούνται να συλλάβουν από μικρές ηλικίες.
Καρέ καρέ γεννιέται μια ταινία stop-motion, με χαρακτήρες απτούς, σκηνικούς χώρους χειροποίητους και μάλιστα όλα αυτά πλέον και εξελιγμένα τρισδιάστατα (για όσους προτιμήσουν τη 3-D προβολή). Κάθε καρέ φωτογραφίζεται από την κάμερα (δύο φορές για τις ανάγκες του 3D) και στη συνέχεια, προβάλλονται χιλιάδες μαζί, στη σειρά, ώστε τόσο οι χαρακτήρες όσο και το περιβάλλον, να ζωντανεύουν μέσα από μια συνεχή κίνηση. Άλλωστε, σε μια stop-motion ταινία, η διαδικασία κινηματογράφισης είναι ανάλογη αυτής μιας κανονικής live-action ταινίας, καθώς τα φυσικά σκηνικά οφείλουν να κατασκευαστούν κανονικά, αλλά και οι ηθοποιοί να είναι έτοιμοι, ντυμένοι και καλοφωτισμένοι, ώστε να σκηνοθετηθούν, κινούμενοι σε αποστάσεις χιλιοστών για τις ανάγκες κάθε ξεχωριστού καρέ.
Μια εξαιρετική επιλογή για απόδραση των μικρών και των μεγάλων…
