MAGICAL GIRL
(2014 ΕΓΧ 127’)
Θρίλερ
Σκην.: Κάρλος Βερμούτ Ηθ.: Χοσέ Σακριστάν, Μπάρμπαρα Λένι, Λουίς Μπερμέχο, Χούλιο Αρόχο, Ξαβιέ Μποτέ, Αλμπέρτο Τσάβες
Τα όνειρα… και η μετ’ εμποδίων αποστολή… της εκπλήρωσης…
Η Αλίσια, είναι ένα άρρωστο κορίτσι που ονειρεύεται να φορέσει το φόρεμα της αγαπημένης της ηρωίδας, από τη γιαπωνέζικη σειρά: «Magical Girl Yukiko». Ο πατέρας της, Λουίς, προσπαθεί να κάνει τα πάντα, για να πραγματοποιήσει την επιθυμία της κόρης του. Ωστόσο, η μοίρα του διασταυρώνεται με την Μπάρμπαρα, μια ελκυστική νέα γυναίκα με ψυχολογικά προβλήματα και τον Ντάμιαν, έναν δάσκαλο που έχει παραιτηθεί από όλα τα υπόλοιπα, εκτός από το ταραγμένο του παρελθόν. Ο Λουίς, η Μπάρμπαρα και ο Ντάμιαν, παγιδεύονται σε έναν κύκλο εκβιασμών, εκεί όπου τα ένστικτα και η λογική συγκρούονται σε μια τραγική μάχη, που τελικά αλλάζει τις ζωές τους για πάντα…
Πολύ κοντά στη συνταγή του φιλμ νουάρ, η ταινία του Βερμούτ, αποτελεί έναν φαύλο κύκλο εκδίκησης και εξαπάτησης, μια διεστραμμένη αντανάκλαση της σύγχρονης, ταραγμένης πραγματικότητας της Ισπανίας. Με επιρροές τόσο από τους μεγάλους δημιουργούς του ισπανικού σινεμά, από τον Μπουνιουέλ μέχρι τον Αμεναμπάρ, όσο και από τα γιαπωνέζικα μάνγκα, ο Βερμούτ σκηνοθετεί μια αληθινά πρωτότυπη αλληγορία, που κόβει την ανάσα. Ο Ισπανός σκηνοθέτης, είναι βέβαιο ότι κατέχει ολοκληρωτικά την ασυνήθιστη τέχνη της έλλειψης -χαρακτήρες και ιστορίες εξελίσσονται ταυτόχρονα, καταλήγοντας σε μία αφήγηση γεμάτη ανατροπές- που τελικά, αφήνει την αίσθηση μιας γραμμικής ιστορίας, ενώ ουσιαστικά, πρόκειται για το ακριβώς αντίθετο. Σκηνοθέτης ηθοποιών και χαρακτήρων, ως σεναριογράφος, ο Βερμούτ, εκπλήσσει σε κάθε σεκάνς, με τις απρόβλεπτες ανατροπές του. Στο τελευταίο μέρος και ενώ ο θεατής, παρακολουθεί αμήχανος, το ενδεικτικά τρέχον κινηματογραφικό αδιέξοδο, η ταινία εξελίσσεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα πριν το φινάλε και αυτό είναι το δυσκολότερο, σε ένα δραματικό θρίλερ, όπως το «Magical Girl», με αποτέλεσμα να θεωρείται επάξια, ως η πλέον συζητήσιμη ισπανική ταινία της χρονιάς.
Δείτε την…
ΜΕΓΑΛΑ ΜΑΤΙΑ
(2014 ΕΓΧ 105’)
Βιογραφία, βασισμένη στο έργο της ζωγράφου, Μάργκαρετ Κιν
Σκην.: Τιμ Μπάρτον Μουσ.: Ντάνι Έλφμαν Ηθ.: Έιμι Άνταμς, Κριστόφ Γουόλτς, Τζέισον Σουόρτσμαν, Κρίστεν Ρίτερ, Τζον Πολίτο, Ντάνι Χιούστον, Βανέσα Ρος, Έμιλι Φόντα
Αυτή τα δημιούργησε… αυτός τα πούλησε… και οι δυο… το πλήρωσαν ακριβά…
Η Μάργκαρετ Κιν, ζωγράφος, που έγινε διάσημη με τους πίνακες που αναπαριστούσαν γυναίκες και παιδιά με τεράστια λυπημένα μάτια, κατάφερε να εξασφαλίσει μεγάλη εισπρακτική επιτυχία. Οι εκτιμητές της εποχής πίστευαν ότι, οι πίνακες προέρχονταν από τα καλλιτεχνικά χέρια του συζύγου της, Ουόλτερ Κιν, μέχρι που η μακροχρόνια δικαστική διαμάχη, δικαίωσε την Μάργκαρετ, αποδίδοντάς της το σύνολο των χαρακτηριστικών επιτυχημένων έργων, απαλλάσσοντάς την ταυτόχρονα, από την εκμετάλλευση που της ασκούσε ο αδίστακτος σύζυγός της. Η ταινία, λοιπόν, επικεντρώνεται στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, σε ένα τεράστιο σκάνδαλο, που συγκλόνισε την παγκόσμια καλλιτεχνική κοινότητα, στις δεκαετίες 50’s και 60’s.
Στροφή 180 μοιρών από τον Τιμ Μπάρτον, που αυτή τη φορά, εστιάζεται σε μια βιογραφία εποχής, χρησιμοποιώντας τεχνικολόρ για την αναπαράστασή της, που ομολογουμένως είναι εξαιρετικά επιτυχημένη. Μακριά από τη μυθολογία των παραμυθιών –και χωρίς το Τζόνι Ντεπ!- ο Μπάρτον ξεκινάει την ιστορία του, από τον αρχικό τρελό έρωτα του ζευγαριού, για να κλείσει, αρκετά χρόνια αργότερα, στη μεταξύ τους δικαστική διαμάχη. Με απόλυτη γνώση της αλλαγής πλεύσης στη θεματική του, ο Μπάρτον, ακολουθεί τη ρεαλιστική αφήγηση, αφήνοντας στο περιθώριο, τη μαγική συνταγή της σκοτεινής κινηματογράφησης, ενός μαγικού οπτικού θεάματος. Με ιδιαίτερη έμφαση στις εκφραστικές δυνατότητες των δυο εξαιρετικών ηθοποιών και παρά τη γνωστή έκβαση της ιστορίας, η ταινία κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, από το πρώτο έως και το τελευταίο της πλάνο. Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των ταινιών, με θέμα τη βιογραφία ενός υπαρκτού προσώπου, είναι η αντιμετώπιση της εικαστικής αντίληψης στην αναπαράσταση της εποχής και αυτό δεν αμφισβητείται από το μάτι του σκηνοθέτη. Η έντονη και πολύχρωμη παλέτα, που ομολογουμένως δεν συνηθίζει στο έργο του ο Μπάρτον, η ενδιαφέρουσα, από την ίδια της τη φύση, ιστορία, αλλά και η ρεαλιστική αφηγηματική ανάπτυξη, ξαφνιάζουν και τοποθετούν την ταινία, ανάμεσα στις καλύτερες επιλογές της τρέχουσας κινηματογραφικής περιόδου. Σε ότι αφορά τις ερμηνείες, δεσπόζει η ευαίσθητη με τα «γουρλωτά» μάτια, Έιμι Άνταμς, που ξεδιπλώνει ένα δυνατό ρόλο, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της, ενώ η απόδοση του Γουόλτς, πάνω στο χαρακτήρα του δημοσιο-σχετίστα, καιροσκόπου Κιν, είναι τόσο πειστική, που επιτυχώς απομακρύνει από πάνω του, την κάθε πιθανή συμπάθεια του θεατή, πλάνο στο πλάνο.
Τελικά, η ανόητη και φαλλοκρατική άποψη της εποχής «Ποιος θα πάρει στα σοβαρά γυναίκα ζωγράφο;», διαλύεται τόσο από νομικής άποψης, με την αποκατάσταση της αλήθειας, όσο και από εικαστικής, με την ιδεολογική τοποθέτηση του Τιμ Μπάρτον…
ΑΝΩΤΕΡΑ ΒΙΑ
(2014 ΕΓΧ 118’)
Κωμωδία
Σκην.: Ρούμπεν Όστλουντ Μουσ.: Όλα Φλότουμ Ηθ.: Μπράντι Κόρμπετ, Κρίστοφερ Χίβτζου, Λίζα Λόβεν Κόνγκσλι, Γιοχάνες Κούνκε, Τζάκομπ Γκράνκβιστ
Ο ρόλος… του αρχηγού… της οικογένειας…
Μία οικογένεια Σουηδών, επισκέπτεται τις γαλλικές Άλπεις για σκι. Ο ήλιος λάμπει και οι πλαγιές είναι πανέμορφες. Κατά τη διάρκεια ενός γεύματος σε ένα εστιατόριο, που κυριολεκτικά κρέμεται από μία πλαγιά, μια χιονοστιβάδα φέρνει τα πάνω κάτω. Τα φαγητά πετάγονται προς όλες τις κατευθύνσεις και η Έμπα ζητάει τη βοήθεια του Τόμας, καθώς προσπαθεί να προστατεύσει τα παιδιά τους. Για το μόνο που ενδιαφέρεται, όμως, ο Τόμας, είναι να σώσει το τομάρι του. Η καταστροφή τελικά δεν έρχεται και ασφαλώς μετά την αναστάτωση, επικρατεί πλήρης αμηχανία, καθώς η οικογενειακή ισορροπία έχει διαταραχθεί πλήρως. Η αναπάντεχη αντίδραση του Τόμας –που προσπαθεί να επανακτήσει το ρόλο του δεσπόζοντα στην οικογένεια- προκαλεί την επαναξιολόγηση των ρόλων, αλλά και της γαλήνης, αφού δικαιολογημένα πλέον, η σχέση τους περνάει σε φάση ασταθούς ισορροπίας…
Πρόκειται για μια κωμωδία, που ανατέμνει με καυστικό χιούμορ το ρόλο των ανδρών στη σύγχρονη κοινωνία και την τάση του προστατευτισμού του εαυτού τους, σε μια κατάσταση φόβου, όπως π.χ. προερχόμενου από μια φυσική καταστροφή.
Έμπνευση για τη δημιουργία αυτής της ταινίας, αποτέλεσε μία έρευνα που κατέδειξε πως το ποσοστό των ανδρών, που επιβιώνουν σε περιπτώσεις πολυπληθών ατυχημάτων, είναι σημαντικά μεγαλύτερο από αυτό των γυναικών, με μόνη εξαίρεση τον Τιτανικό και αυτό επειδή ο καπετάνιος είχε δώσει εντολή να πυροβολούν όσους άντρες επιχειρούσαν να επιβιβαστούν στις σωστικές λέμβους, πριν τα γυναικόπαιδα. Πώς λειτουργεί το ένστικτο της επιβίωσης σε άντρες και γυναίκες; Ποιες είναι οι παράπλευρες απώλειες σε περίπτωση επιβίωσης; Πόσο παραπλανητική είναι η εικόνα που έχουμε για το ισχυρό φύλο; Είναι μήπως ισχυρό γιατί φροντίζει πάντα να επιβιώνει; Ερωτήματα, που γεννιούνται, αμέσως μετά την αποποίηση της πράξης ευθύνης, ανάμεσα σε ανθρώπους, πόσο μάλλον όταν οι εν λόγω εμπλεκόμενοι, αποτελούν τα μέλη μιας οικογένειας.
Πρωτότυπη κινηματογράφηση, αιχμηρό σενάριο, καταλυτικοί διάλογοι που ξεγυμνώνουν σταδιακά τα στερεότυπα, εξαιρετικές ερμηνείες, αλλά και εικαστική αρτιότητα, είναι τα χαρακτηριστικά της ταινίας, που εκτιμήθηκαν και που τελικά εξασφάλισαν στην ταινία, το Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στην κατηγορία «Ένα Κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών (2014).
