ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ
(2014 ΕΓΧ 98’)
Δράμα
Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής του τμήματος «Forum» στο Φεστιβάλ Βερολίνου
Σκην.: Θανάσης Καρανικόλας Μουσ.: Μαριέτα Φαφούτη Ηθ.: Μαρία Καλλιμάνη, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Μαρίσα Τριανταφυλλίδου, Γιάννης Τσορτέκης, Νίκος Γεωργάκης, Ζωή Ασημάκη
Το φως της Μεσογείου… και το σκοτάδι… της ψυχής…
Η Νάντια, μια γυναίκα από τη Γεωργία, εργάζεται τα τελευταία δώδεκα χρόνια ως οικιακή βοηθός σε ένα πλούσιο σπίτι, απολαμβάνοντας την εμπιστοσύνη και την αγάπη των μελών της οικογένειας. Όταν όμως η υγεία της κλονίζεται από μια σπάνια ασθένεια, η μέχρι τότε «οικογένειά» της, που αντιμετωπίζει τα δικά της οικονομικά προβλήματα, αποκόπτει ξαφνικά κάθε δεσμό μαζί της, εγκαταλείποντάς την στο έλεος της μοναξιάς της…
Η τελευταία ταινία του Θ. Καρανικόλα, προβλήθηκε σε παγκόσμια πρεμιέρα, στο τμήμα Φόρουμ του φετινού Φεστιβάλ Βερολίνου, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές, αλλά και το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής, ενώ λίγο αργότερα προβλήθηκε επίσης, μέσω μιας εξαιρετικής πορείας, σε διάφορα διεθνή Φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων, το Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι και του New Horizons στην Πολωνία.
Ο Έλληνας σκηνοθέτης, με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη, ζει και εργάζεται στο Βερολίνο και μετά τα «Έλλη Μάκρα 42277 Βούπερταλ» (Βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου) στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 2007) και «Echolot» στο (Φεστιβάλ Βερολίνου, Τμήμα Φόρουμ, 2013), υπογράφει την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του και ταυτόχρονα την πρώτη αμιγώς ελληνική, γυρισμένη το περασμένο καλοκαίρι στην Ελλάδα.
Πρόκειται για ένα εντυπωσιακά εικαστικό, αλλά και συνάμα βαθύτατα συγκινησιακό σύγχρονο δράμα, λουσμένο στο μεσογειακό καλοκαιρινό φως, ωστόσο γεμάτο σκοτεινές πτυχές και έντονη κοινωνική ανησυχία.
«Στο Σπίτι», όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα, το δεύτερο ρόλο -εκτός της φυσικής παρουσίας των ηρώων- κατέχουν οι χώροι. Τα χρώματα, τα σκηνικά και τα κοστούμια, συμπληρώνουν δραματουργικά, με καίριο τρόπο τις ερμηνείες, δημιουργώντας το ασφυκτικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο παγιδεύεται η κεντρική ηρωίδα, που ερμηνεύεται συγκλονιστικά, από τη Μαρία Καλλιμάνη.
Η ταινία είναι επίκαιρη τόσο για την Ελλάδα, όσο και για την υπόλοιπη Ευρώπη του σήμερα και στο σύνολό της, αποτελεί μια αριστοτεχνική τοπογραφία, μια ανατομία της «ελληνικής κρίσης» και του γκρεμισμένου «ελληνικού ονείρου». Μακριά από περιττούς μελοδραματισμούς και κλισέ, ο Καρανικόλας, περιγράφει με ακρίβεια, υπόγεια ένταση, ανθρωπιά και δημιουργικά περάσματα σιωπής και εξαρχής τοποθετεί στο κέντρο του κύκλου, μια γυναίκα. Μπορεί να της λείπει η Ελληνική ιθαγένεια, αλλά η Νάντια, είναι ένα ξεχωριστό κάδρο, ένα σπάνιο δείγμα αξιοπρέπειας, αφοσίωσης και αυταπάρνησης. Πρόκειται για μια πραγματική ηρωίδα, που κινείται σε ένα διαφορετικό –για τα Ελληνικά κινηματογραφικά δεδομένα- ταμπλό, δημιουργώντας ένα νέο πρότυπο συμπεριφοράς. Παρά τα δεκάδες προβλήματα γύρω της, η Νάντια στέκει ορθή, βρίσκοντας τη δύναμη να συγχωρέσει αυτούς που την αδίκησαν, με ορθολογιστικό τρόπο. Και το επιτυγχάνει απόλυτα, αφήνοντας το θεατή παράλυτο, έκθετο, αντιμέτωπο με ένα από τα μεγαλύτερα αναπάντητα ερωτήματα του 21ου αιώνα, το θέμα της μετανάστευσης, αλλά και την επαναφορά της κοινωνίας στους άγραφους και μη εφαρμόσιμους κανόνες ηθικής συμπεριφοράς και όχι συμπεριφορισμού. Μιας κοινωνίας τόσο δυνατής, όσο απαιτείται για να στεγάσει ειρηνικά, όλα τα όντα τα οποία τη δημιούργησαν, μιας κοινωνίας ηθικά δίκαιης, μακριά από τον ατέρμονα πολιτικό λόγο και την κρυφή υστεροβουλία, εξαιτίας του κόστους του.
Τελικά ναι, ο Ελληνικός Κινηματογράφος, δεν είναι η σαπίλα και η ξεφτίλα του ποδόγυρου, της κατινιάς και της φτηνιάρικης τηλεοπτικής παρακμής, αλλά ο δυνατός κοινωνικός λόγος, η δημιουργική ισορροπία ανάμεσα στα θέματα που ‘τσουρουφλίζουν’ και ο εικαστικός προσανατολισμός μιας νέας γενιάς ανθρώπων, που οραματίζονται και κτίζουν πετραδάκι στο πετραδάκι το αύριο της μεγάλης σκηνής…
Δείτε την…
Η ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΑΡΕΤΗ ΤΗΣ ΑΦΕΛΕΙΑΣ
(2014 ΕΓΧ 119’) (αναδημοσίευση από 5/2/15)
Κωμωδία,
Βραβεία: Χρυσή Σφαίρα Α’ Ανδρικού Ρόλου, Σεναρίου
Όσκαρ: Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας Σεναρίου, Φωτογραφίας
Σκην.: Αλεχάντρο Γκονζάλεθ Ιναρίτου Μουσ.: Αντόνιο Σάντσεζ Ηθ.: Μάιkλ Κίτον, Έμα Στόουν, Έντουαρντ Νόρτον, Ναόμι Γουότς, Ζακ Γαλιφιανάκις
Από το τέλμα… στον αφρό… κι από την αφάνεια… στην κορυφή…
Η ιστορία ενός ηθοποιού, η καριέρα του οποίου έχει πάρει την κατιούσα και που προσπαθεί να επαναφέρει. Είναι ο Ρίγκαν Τόμσον και το νέο του σχέδιο, για μια φιλόδοξη υπερπαραγωγή στο Μπρόντγουεϊ, με την οποία ελπίζει να επανακτήσει τη χαμένη του λάμψη. Ο Τόμσον, πιστεύει στο εγχείρημά του, στις καλλιτεχνικές του δυνατότητες και περιμένει με αγωνία την ημέρα της πρεμιέρας. Η τύχη, όμως, δεν στέκεται στο πλάι του, αφού λίγο πριν τη μεγάλη μέρα, τραυματίζεται ο πρωταγωνιστής του και ο Τόμσον μένει εκτεθειμένος. Απογοητευμένος από το γεγονός, ψάχνει τον αντικαταστάτη και με την προτροπή της πρωταγωνίστριάς του, Λέσλι, αλλά και του φίλου του, Τζακ, ο Τόμσον προσλαμβάνει το Μάικ Σίνερ, μια φίρμα που υπόσχεται σίγουρη εισπρακτική επιτυχία. Μόνο που ο Μάικ, είναι παντελώς ανεξέλεγκτος και απρόβλεπτος. Σα να μη φτάνουν, όμως όλα αυτά, έχει να αντιμετωπίσει και μια σειρά προσωπικών προβλημάτων που προέρχονται από: τη Λόρα, συμπρωταγωνίστρια και σύντροφό του, την κόρη και βοηθό του, Σαμ, πρόσφατα απεξαρτημένη από τα ναρκωτικά και τη Σίλβια, πρώην σύζυγό του που κάνει προσπάθειες επανασύνδεσης με το Ρίγκαν…
Ποιος είναι τελικά αυτός ο άνδρας, που βρίσκεται αντιμέτωπος με τόσα συσσωρευμένα προβλήματα; Ο Ιναρίτου, μέσα από αυτή τη μαύρη κωμωδία, παραθέτει την απάντηση. Πρόκειται για έναν κοινό θνητό, έναν Δον Κιχώτη, που πασχίζει να τα καταφέρει σε μια ποταπή πραγματικότητα, αλλά συνεχώς μπερδεύεται, χάνει τον προσανατολισμό του και ισοπεδώνει τις αγνές του προσδοκίες. Καθρέφτης, δηλαδή, της ιστορίας όλων μας.
Όπως και στις προηγούμενες ταινίες του («Χαμένες Αγάπες», «21 Γραμμάρια», «Biutiful» και «Βαβέλ»), ο Ιναρίτου σκηνοθετεί ακόμη μια, με επίκεντρο την ανθρώπινη ύπαρξη. Ο ήρωάς του, είναι ένας άνθρωπος στο μεταίχμιο, ένας άνθρωπος που έρχεται αντιμέτωπος με το παρόν και το μέλλον, που ωστόσο, για να προχωρήσει, πρέπει να αντιμετωπίσει τον εφιάλτη του παρελθόντος του. Ένας άνθρωπος, που κινείται μεταξύ του ρεαλισμού και της ψευδαίσθησης. Ένας ‘ελαττωματικός’ χαρακτήρας, πλημμυρισμένος από ανασφάλεια, αμφιβολίες και αντιφάσεις, με όχι και τόσο σπουδαίες ή μάλλον, ατυχείς επιλογές. Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, ο Ρίγκαν αδυνατεί να καταλάβει τη διαφορά μεταξύ αγάπης και θαυμασμού και μέχρι να το κατανοήσει πλήρως, το δικό του σύνδρομο, επηρεάζει τους πάντες γύρω του. Η διερεύνηση της διαμάχης με το ‘Εγώ’, η ιδέα ότι όσο επιτυχημένο και αν θεωρείς τον εαυτό σου σε δόξα ή χρήμα, πάντα αυτή αποτελεί μια συστημική ψευδαίσθηση, αποδίδεται με θαυμάσιο τρόπο από τον Μ. Κίτον. Ο αθεράπευτα ‘ελαττωματικός’ Ρίγκαν Τόμσον, αποτελεί το ‘ρεσέτ’ στην καριέρα του Κίτον, που έπειτα από τις συνεχείς αποτυχίες και την επαγγελματική του ταύτιση ως «Batman», μεταμορφώνεται σε «Birdman», κάτω από τις πειθαρχημένες οδηγίες και την τεράστια πείρα του Ιναρίτου.
Δείτε την…
JOHN WICK
(2014 ΕΓΧ 96’)
Περιπέτεια δράσης
Σκην.: Ντέιβιντ Λιτς, Τσαντ Σταχέλσκι Μουσ.: Τάιλερ Μπέιτς, Τζόελ Ρίτσαρντ Ηθ.: Κίανου Ριβς, Μάικλ Νίκβιστ, Άλφι Άλεν, Γουίλεμ Νταφόε, Αντριάν Παλίκι
Κάποιους… ίσως είναι καλύτερα… να τους έχεις φίλους… αντί εχθρούς…
Μετά τον αιφνίδιο θάνατο της αγαπημένης του συζύγου, ο Τζον Γουίκ λαμβάνει ένα τελευταίο δώρο από εκείνη: ένα κουτάβι με το όνομα Νταίζη, συνοδευόμενο από ένα σημείωμα, που τον προτρέπει να μην ξεχάσει να αγαπάει. Ωστόσο, ο θρήνος του Τζον, διακόπτεται απότομα, όταν ο αδίστακτος Ιόσεφ και η συμμορία του, εισβάλλουν στο σπίτι του, αφήνοντας τον ίδιο αναίσθητο και τη Νταίζη νεκρή. Δίχως να το γνωρίζουν, μόλις ξύπνησαν έναν από τους πιο επικίνδυνους δολοφόνους του υπόκοσμου. Η αναζήτηση του Τζον για το κλεμμένο αυτοκίνητο, που του πήρε η συμμορία, τον οδηγεί σε μια μυστική κοινότητα της Νέας Υόρκης, όπου κάποτε ο ίδιος ήταν ο φόβος και ο τρόμος όλων. Όταν μαθαίνει ότι ο Ιόσεφ είναι ο μοναχογιός ενός παλιού του συνεργάτη, μπαίνει στο μονόδρομο της αναζήτησης για εκδίκηση. Ο πατέρας του Ιόσεφ, εξαπολύει ανθρωποκυνηγητό για το Τζον Γουίκ, προκειμένου να μην φτάσει ποτέ στο γιο του. Με έναν ολόκληρο στρατό στο κατόπι του, ο Τζον μετατρέπεται ξανά στη φονική μηχανή που φοβόταν ολόκληρος ο υπόκοσμος, κηρύσσοντας έναν ανελέητο και δίχως έλεος πόλεμο…
