JURASSIC WORLD 3-D
(2015 ΕΓΧ 124’)
Περιπέτεια φαντασίας, 4η συνέχεια των μεγάλων επιτυχιών
Σκην.: Κόλιν Τρεβόροου Μουσ.: Μάικλ Τζιαντσίνο Ηθ.: Κρις Πρατ, Μπράις Ντάλας Χάουαρντ, Τάι Σίμκινς, Βίνσεντ Ντ’ Ονόφριο, Νικ Ρόμπινσον
Το πάρκο… είναι ακόμη… ανοικτό…
Όλα ξεκίνησαν από μια εμπνευσμένη ιδέα του Μάικλ Κράιτον, την οποία υλοποίησε, το 1993, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, σε μια θεαματική κινηματογραφική μεταφορά, που ενθουσίασε –και συνεχίζει να ενθουσιάζει- το διαχρονικό της κοινό. Από τότε, και παρά την ενασχόλησή του ‘μεγάλου παραμυθά’ με άλλα πρότζεκτς, το κοινό συχνά του υπενθύμιζε, πως ανυπομονούσε για την επόμενη κινηματογραφική βόλτα με δεινόσαυρους.
Τώρα, πλέον, στις αρχές του καλοκαιριού, 22 χρόνια μετά την πρώτη, τρομακτική επίσκεψη στο πάρκο ψυχαγωγίας, εεε ήρθε η ώρα της αναγέννησης…
Η νέα αυτή υπερ-ταινία, αποκτάει απειλητικά τεράστιες διαστάσεις, καθώς, η τέταρτη συνέχεια του πιο διάσημου πάρκου δεινοσαύρων, κατεβαίνει στις αίθουσες με αρκετή εισπρακτική φιλοδοξία. Σε παραγωγή Στίβεν Σπίλμπεργκ, σκηνοθέτη δύο εκ των προηγούμενων, ο νεοεμφανιζόμενος Κόλιν Τρεβόροφ στο σκηνοθετικό πηδάλιο, έρχεται να σπείρει ακόμα περισσότερο φόβο στο κοινό των υβριδικών τεράτων.
Μεταξύ μας, παραδεχτείτε την αλήθεια… Όταν σκέφτεστε δεινοσαύρους, τι φλασάρει πάνω από όλα στο μυαλό; Όποιος ισχυριστεί το αντίθετο, σαφώς και δεν γίνεται πιστευτός…. Μα φυσικά το Jurassic Park! Δεν είναι απλά μια ταινία, αλλά μια θεαματική κινηματογραφική εμπειρία που έχουμε όλοι μας μοιραστεί ή για την οποία έχουμε ακούσει. Πρόκειται για την ταινία που έφερε τα πρώτα υψηλής (για την εποχή) τεχνολογίας ειδικά εφέ στη μεγάλη οθόνη, κάνοντάς μας να πιστέψουμε, έστω και για ένα λεπτό, πως οι δεινόσαυροι κυκλοφορούν και πάλι ανάμεσά μας…
Μολονότι πολλοί σκηνοθέτες εκδήλωσαν ενδιαφέρον για την ταινία, ο Σπίλμπεργκ επέλεξε τον Κόλιν Τρεβόροου, που είναι ενθουσιώδης φαν του Jurassic Park, αλλά και γενικότερα των ταινιών του Σπίλμπεργκ. Σχολιάζει ο σκηνοθέτης: «Δε θέλαμε άλλη μια ταινία γεμάτη ανθρώπους που τους καταδιώκουν δεινόσαυροι. Αυτό έχει γίνει και μάλιστα καλά. Ένιωθα πως αυτό που αναζητούσε τόσο το κοινό, όσο και ο Στίβεν, ήταν να πάρουμε μια έξοχη βασική ιδέα και να δούμε πού μπορεί να μας πάει, επισκεπτόμενοι ένα γνώριμο μέρος. Και το ερώτημα ήταν: Ποια θα ήταν, λοιπόν, εκείνη η ιστορία που θα έκανε το κοινό να θέλει να δει την ταινία;» Συμπληρώνει, δε: «Έχω μια συγκεκριμένη ανάμνηση από το Jurassic Park. Είναι η τελευταία μέρα του σχολείου κι εκεί που νιώθεις πως αφήνεις μια εποχή και μπαίνεις σε μια άλλη, είσαι μόνος σε μια αίθουσα και μεταφέρεσαι στον κόσμο του Jurassic Park».
12/06 – 14/06/15
ΘΕΛΕΙΣ Ή ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ;
(2014 ΕΓΧ 88’)
Κωμωδία
Σκην.: Τόνι Μαρσάλ Ηθ.: Σοφί Μαρσό, Πατρίκ Μπρουέλ, Αντρέ Βιλμς, Σιλβί Βαρτάν, Φρανσουά Μορέλ, Φιλίπ Λελούς, Ζαν-Πιερ Μαριέλ
Ο εθισμός στο σεξ… και η τελική του… επικράτηση…
Ο Λαμπέρ έχει χάσει τη δουλειά του ως πιλότος εξαιτίας του εθισμού του στο σεξ, όμως τώρα πλέον, με τη βοήθεια μιας ομάδας υποστήριξης και την νέα του δουλειά ως σύμβουλος γάμου, παραμένει «καθαρός» για δέκα μήνες, προσπαθώντας να αντιμετωπίσει το πρόβλημά του. H Ζουντίτ, στην αντιπέρα όχθη, δεν διακατέχεται από τέτοιους ενδοιασμούς. Είναι επίσης εθισμένη στο σεξ και λατρεύει να ρίχνει άντρες στο κρεβάτι, ιδιαίτερα αυτούς με τους οποίους συνεργάζεται επαγγελματικά, χωρίς να σκέφτεται ότι κάποτε, ίσως και να προκύψει και μια διαφορετικού είδους σχέση με κάποιον από αυτούς. Όταν η Ζουντίτ κάνει αίτηση για μια θέση εργασίας στο γραφείο του Λαμπέρ, η έλξη μεταξύ τους είναι άμεση και αμοιβαία. Όσο όμως, εκείνη προσπαθεί να τον γοητεύσει, τόσο εκείνος προσπαθεί να «κρατηθεί» και να χτίσει μια υγιή σχέση μαζί της, η οποία δεν θα βασίζεται αποκλειστικά και μόνον στο σεξ. Ωστόσο, κάθε μέρα, ο στόχος του γίνεται ολοένα και πιο δύσκολος, αφού πασχίζει, με όλες του τις δυνάμεις, να αμυνθεί στο συνεχή πειρασμό… και στις ερωτικές της επιθέσεις…
15/06 – 17/06/15
ΠΑΖΟΛΙΝΙ
(2014 ΕΓΧ 84’)
Βιογραφία, που βασίζεται σε στιγμιότυπα της τελευταίας μέρας του πρωτοπόρου Ιταλού δημιουργού
Σκην.: Αμπέλ Φεράρα Ηθ.: Γουίλιαμ Νταφόε, Βαλέριο Μαστρανδρέα, Ρικάρντο Σκαμάρτσιο
Το σύμβολο μιας τέχνης… ενάντια στην εξουσία…
Νοέμβριος 1975. Σε μία διεφθαρμένη Ιταλία, όπου ο φόβος της αλήθειας και του πάθους βασιλεύει, ο Πιερ Πάολο Παζολίνι, ο οποίος ολοκληρώνει το αριστούργημα του, «SALO», καταγγέλλει και επιτίθεται διαρκώς στους πολιτικούς της χώρας του, γράφοντας οργισμένα άρθρα, τα οποία τελικά βάζουν την ζωή του σε κίνδυνο. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας ημέρας της ζωής του, ο Παζολίνι, περνά τις ώρες του με την πολυαγαπημένη του μητέρα και αργότερα με τους καλούς του φίλους, πριν τελικά μπει στην Alpha Romeo του για την αναζήτηση νυχτερινών περιπετειών στην Αιώνια Πόλη. Την αυγή βρίσκεται νεκρός σε μια παραλία στην Όστια, στα περίχωρα της Ρώμης…
Μια βιογραφική ταινία, για την τελευταία μέρα του μεγάλου Ιταλού δημιουργού Πιέρ Πάολο Παζολίνι και τη σύγχυση που επικρατεί, σχετικά με τον θάνατό του. Ο Παζολίνι είναι το σύμβολο μια τέχνης, η οποία μάχεται εναντίον της εξουσίας. Τα γραπτά του είναι σκανδαλώδη, οι ταινίες του λογοκρίνονται, πολλοί άνθρωποι τον αγαπούν και ακόμη περισσότεροι, τον μισούν.
Στην ταινία του Φεράρα, κυριαρχεί μια μίξη πραγματικότητας και φαντασίας, καθώς ο σκηνοθέτης, αναδημιουργώντας την τελευταία μέρα της ζωής, του σπουδαίου αυτού καλλιτέχνη, επαναφέρει τα ερωτήματα της καλλιτεχνικής κοινότητας, για την αιτία του θανάτου του πρωτοπόρου αιρετικού ποιητή.
Η ταινία ξεκινάει με κάποιες σκηνές από το «Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα», μια ταινία που ο Παζολίνι κινηματογράφησε τη χρονιά του θανάτου του και ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών, με αποτέλεσμα την εισαγγελική παρέμβαση. Ο Παζολίνι απαντώντας, είπε πως επιδίωξή του ήταν να προκαλέσει αρχικά και στη συνέχεια να δημιουργήσει δεύτερες σκέψεις, γιατί «ο φασισμός δεν καίει μόνο σάρκες. Μας ‘σπρώχνει» στον ολοκληρωτικό αφανισμό’».
Μέσω του εξαιρετικού, Γ. Νταφόε, ο Φεράρα επιδιώκει την «απελευθέρωση» του πνεύματος του ήρωα, σε παρόν και μέλλον που ο ίδιος δεν γνώρισε, με μια άτολμη, ωστόσο προσπάθεια, κινηματογραφώντας μια ιστορία με όρια, αφού η ρεαλιστική της διάρκεια είναι μόλις η τελευταία του μέρα. Σε ότι αφορά το σκηνικό χώρο, ο Φεράρα κινείται με χαρακτηριστική άνεση, στην ταραγμένη πολιτική και κοινωνική σκηνή της Ιταλίας του ’75. Στο βαθμό, που το επέτρεψε το ρεπεράζ της παραγωγής, έχουν χρησιμοποιηθεί οι ίδιες τοποθεσίες στις οποίες έχουν συμβεί τα πραγματικά γεγονότα, αλλά και τα προσωπικά αντικείμενα και τα αυθεντικά ρούχα του Παζολίνι, που παραχωρήθηκαν από συγγενείς και φίλους του. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Νταφόε «Όλα αυτά τα κειμήλια έχουν εξαιρετική δύναμη και μαγεία, και βοηθούν να έρθεις σε επαφή με το παρελθόν. Είμαι σαν ένα μέντιουμ που με προσεκτικές κινήσεις καλώ κάτι να εμφανιστεί».
Οι τίτλοι τέλους πέφτουν. Το κακοποιημένο σώμα, αιωρείται στην άκρη του βλέμματός μας και η πικρή γεύση της μελαγχολίας, δεν απαντά στα ερωτήματα… αντίθετα…
Μια δύσκολη ταινία, για απαιτητικούς θεατές και ασφαλώς θιασώτες της σχολής του Πιέρ Πάολο Παζολίνι, του ‘Ποιητή του Υπόκοσμου’…
Η αλήθεια μέσα από τα μάτια του Πίνο Πελόζι, του τελευταίου ανθρώπου που στάθηκε κοντά στον Παζολίνι
Ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι, γεννήθηκε στις 5/3/1922 και δολοφονήθηκε στις 2/11/1975. Σκηνοθέτης, ποιητής, συγγραφέας, ηθοποιός, μαχόμενος καλλιτέχνης με σκέψη αιρετική και παρόμοια ζωή, κάτι που τον χαρακτήρισε τόσο ως άνθρωπο όσο κι ως δημιουργό και κατά τα φαινόμενα, τον οδήγησε και στο θάνατο.
Το πτώμα του βρέθηκε, κακοποιημένο, στην Όστια, κοντά στη θάλασσα –σε μια θέση χαρακτηριστική των μυθιστορημάτων του- όπου κατέληξε μαζί με το νεαρό, Πίνο Πελόζι, μετά από μια νυχτερινή ερωτική αναζήτηση. Ο 17χρονος Πίνο, κατηγορήθηκε για τη δολοφονία του Παζολίνι, ομολόγησε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 9 ετών και 7 μηνών. Πολλά χρόνια αργότερα, αναίρεσε την ομολογία του και υποστήριξε, ότι δεν ήταν αυτός ο δολοφόνος. Όπως ομολογεί στην ταινία της Ρομπέρτα Τόπρε, «Η νύχτα που πέθανε ο Παζολίνι» (2009): «Τον εκτέλεσαν. Ήταν πέντε. Του φώναζαν «βρωμόπουστα» και «σκατοκομμούνι» και τον χτυπούσαν βίαια. Εμένα με είχαν ακινητοποιήσει. Δεν άγγιξα καν τον Πιέρ. Αντίθετα, προσπάθησα να τον υπερασπιστώ». Και στη συνέχεια, δίνει μια νέα διάσταση, στο θεωρούμενο σεξουαλικό, έως τότε, έγκλημα. Όπως ισχυρίζεται ο Πελόζι, αποφάσισε να ανοίξει το στόμα του μετά από χρόνια, «γιατί τώρα όλος ο κόσμος έχει πεθάνει και τώρα μπορώ επιτέλους να μιλήσω. Πριν από όλους οι αδελφοί Μπορσελίνο, που πέθαναν από ΑΙDS στις φυλακές. Έπειτα οι γονείς μου, που τους απειλούσαν οι Μπορσελίνο, σε περίπτωση που θα άνοιγα το στόμα μου. Τέλος, ο δικηγόρος μου, ο Ρόκκο Μάντζια, ένας τύπος που είχε σχέσεις με τους φασίστες και τις μυστικές υπηρεσίες».
