Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΡΕΜΠΡΑΝΤ
(2015 ΕΓΧ 99’)
Κωμωδία
Σκην.: Νίκος Παναγιωτόπουλος Μουσ.: Σταμάτης Κραουνάκης Ηθ: Λάκης Λαζόπουλος, Γιάννης Μπέζος, Δούκισσα Νομικού, Αλεξία Καλτσίκη, Δήμητρα Ματσούκα, Γιάννης Στάνκογλου
Η Αθηναϊκή… αφρόκρεμα… και η σημερινή κοινωνία…
Η αναζήτηση ενός αγνώστου και πιθανώς ανύπαρκτου πίνακα, κατά τη διάρκεια μιας μεγαλοαστικής δεξίωσης, στους πολυτελείς εσωτερικούς χώρους και στους υπέροχους κήπους μιας εντυπωσιακής έπαυλης, που δίνει το “παρών” η αφρόκρεμα της Αθηναϊκής κοινωνίας. Τα χιουμοριστικά στιγμιότυπα, διακοσμούν μια πλοκή σχεδόν αστυνομική, αλλά εξίσου ξεκαρδιστική, αφού όλα γυρίζουν από την σοβαροφάνεια στη φάρσα, σε μια ταινία που σε τελευταία ανάλυση, φωτογραφίζει παραμορφωτικά την ανεκδιήγητη πραγματικότητα που ζούμε, σε μια εποχή που τα όρια μεταξύ του πλαστού και του γνήσιου, είναι κάτι περισσότερο από δυσδιάκριτα…
ΔΙΠΛΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
(2015 ΕΓΧ 122’)
Δράμα
Σκην.: Αντζελίνα Τζολί Μουσ.: Γκάμπριελ Γιάρεντ Ηθ.: Μπραντ Πιτ, Αντζελίνα Τζολί, Μέλανι Λορέντ, Μελβίλ Πουπό, Νιλς Άρεστρουπ, Ρίτσαρντ Μπόρινγκερ
Η θάλασσα… πάντα διευρύνει… τους ορίζοντες…
Τέλος καλοκαιριού 1973 σε ένα Γαλλικό παραθαλάσσιο ψαροχώρι… Ιδανικό μέρος για ήρεμες διακοπές, που παρέχει τη δυνατότητα καταβύθισης, στα όποια προβλήματα, για το κάθε μέλος των ηρώων της ιστορίας. Έξι χαρακτήρες, έξι “ζευγάρια” σε διαφορετικές φάσεις της ζωής τους:
Ο Ρόλαντ, Αμερικανός συγγραφέας και η Βανέσα, πρώην χορεύτρια. Απόμακροι συναισθηματικά και αποξενωμένοι, οι δυο τους βρίσκονται στην ήσυχο χωριό, όπου γνωρίζουν μερικούς από τους κατοίκους του και καλούνται να φανερώσουν με τα μυστικά τους και να πάρουν δύσκολες αποφάσεις για το μέλλον. Δυο άνθρωποι, που πρέπει να αναμετρηθούν με όλα όσα αποφεύγουν τα τελευταία χρόνια και που πρέπει να αποφασίσουν, να ακολουθήσουν χωριστούς δρόμους, ή να ξεπεράσουν ότι τους πονά, συνεχίζοντας τη σχέση τους σε πιο γερές βάσεις. Η Λία και ο Φρανσουά, ένα νιόπαντρο ζευγάρι, που αδημονεί για το τι του επιφυλάσσει το μέλλον. Ο Μισέλ και ο Πατρίς, δυο φίλοι που έχουν περάσει πολλά και η ζωή, τους έχει βοηθήσει να αποδεχτούν το παρελθόν…..
Η ταινία, τόσο ως προς τη φόρμα, όσο και ως προς τον τρόπο διαχείρισης του θέματος, συνιστά –κατά κάποιον τρόπο- έναν φόρο τιμής στο Ευρωπαϊκό σινεμά, αλλά και στο θέατρο των δεκαετιών ’60 και ’70. Συμπυκνωμένη, λιτή αφήγηση, περιορισμένοι διάλογοι, έντονα φορτισμένη ατμόσφαιρα. Μια ταινία εξερεύνησης της θλίψης, του πόνου, αλλά και του τρόπου, με τον οποίο ο καθένας αντιμετωπίζει τα προβλήματά του. Άλλος με αποφυγή, άλλος με παράδοση, άλλος με αντίδραση. Καθημερινές συνειδησιακές καταστάσεις, οι οποίες εξασφαλίζουν και τη βάση της διαφορετικότητας του κάθε χαρακτήρα. Ολοι όσοι συμμετέχουν στην ταινία, καθρεφτίζουν και έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης αυτών των συναισθημάτων. Η ζωή δεν είναι μονάχα τραγωδία ή χαρά. Δεν είναι η αποκωδικοποίηση μιας ασπρόμαυρης παλέτας. Εχει και τις υπερβολικές της στιγμές. Μπορεί να είσαι στο βάραθρο και να κλαις και 20 λεπτά αργότερα να γελάς, με κάτι πολύ παράξενο. Η ταινία είναι μια υπερβολική εκδοχή αυτής ακριβώς της συναισθηματικής διχοτόμησης. Αυτό που μπορεί ο καθένας να κατανοήσει, είναι πως μπορείς να είσαι τρελά ερωτευμένος με έναν άνθρωπο και την ίδια στιγμή, να επιθυμείς το θάνατό του, πως μπορείς να κολυμπάς στην ευτυχία και ταυτόχρονα να νιώθεις κατάθλιψη και μιζέρια, κοντά του. Έτσι είναι, όμως, τα κύματα μιας σχέσης. Τα πράγματα δεν έχουν πάντα λογική και αυτό είναι που προσθέτει στην ταινία μια ιδιαίτερη αισθητική. Σαφώς και δεν πρόκειται για μια εμπορική ταινία. Αντίθετα, πρόκειται για μια ταινία εικαστικού πειραματισμού και ελευθερίας κινήσεων των ηθοποιών της, στους σκηνικούς της χώρους.
Οι περισσότεροι, στη θέση του Ρόλαντ και της Βανέσα, θα προχωρούσαν σε διάσταση. Η ουσία, όμως, είναι άλλη: η δέσμευση με κάποιον στον οποίο έχεις αφιερώσει τη ζωή σου. Κάποιες φορές, ο γάμος δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά γνωρίζεις πως έχεις δεσμευτεί με αυτόν τον άνθρωπο, έχεις μια ιστορία και ξέρεις το λόγο για τον οποίο είσαι μαζί του. Πολλές φορές ο ένας θέλει να τα παρατήσει και ο άλλος είναι εκείνος που κρατά τη σχέση ζωντανή. Αυτό κάνει ο Ρόλαντ. Οταν ο θεατής «πρωτογνωρίζει» τους ήρωες, πιστεύει πως ο Ρόλαντ είναι ένας αγριάνθρωπος, ένας μέθυσος και πείθεται πως το μόνο που τον ενδιαφέρει, είναι ο εαυτός του και η προσωπική του λογοτεχνία. Για τη Βανέσα, ο θεατής, πιστεύει πως τη νοιάζει μόνο η εμφάνισή της, σιχαίνεται τους ανθρώπους και νιώθει υπεράνω όλων. Και όμως, η αλήθεια είναι άλλη: ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή, σε μια περίοδο που η κατάθλιψη, ως ασθένεια, δεν είναι ευρέως διαδεδομένη (για τη χρονική αναπαράσταση της ταινίας). Καθώς ξεδιπλώνεται η ιστορία, τελικά ο θεατής, διαπιστώνει σταδιακά ότι υπάρχει ισχυρός λόγος που αποφεύγουν ο ένας τον άλλον, καθώς και αφηγηματική τεκμηρίωση για την οργή που νιώθουν και οι δύο.
Στο μεταξύ, στο διπλανό τους ξενοδοχείο, ένα νιόπαντρο ζευγάρι, γεμάτο ενθουσιασμό για το κοινό τους μέλλον. Αυτό γοητεύει, αλλά και θλίβει τους βασικούς ήρωες, καθώς τους θυμίζει πως ήταν και τι προσπαθούν να ανακτήσουν. Οι νιόπαντροι είναι ευτυχισμένοι, γελάνε, κάνουν συνέχεια έρωτα και απολαμβάνουν ο ένας την παρέα του άλλου. Να λοιπόν, δυο κινηματογραφικά άκρα: ένα ζευγάρι που περνάει μια πολύ μεγάλη κρίση, με μια Βανέσα στην παρακμή της και ένα άλλο, που είναι στην αρχή της κοινής τους ιστορίας, με μια Λία, γεμάτη ενέργεια και φως, να αντιμετωπίζει τη ζωή με παιδική αφέλεια και ανεμελιά… Μήπως όμως, έτσι δεν είναι η ζωή;
ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΕΣ
(2015 ΕΓΧ 103’)
Φαντασίας, βασισμένη στη σειρά παιδικών βιβλίων του Ρ.Λ. Στάιν
Σκην.: Ρομπ Λέτερμαν Μουσ.: Ντάνι Έλφμαν Ηθ: Τζακ Μπλακ, Χάλστον Σάγκε, Ντίλαν Μινέτ
Τα τέρατα… της ζωής… και της λογοτεχνίας…
Η ζωή του νεαρού Ζακ Κούπερ, μετά τη μετακόμιση από τη μεγαλούπολη σε μία κωμόπολη, αναστατώνεται, αλλά η γνωριμία του με την όμορφη γειτόνισσά του, Χάνα, του δίνει φτερά. Μόνο που, όπως αποκαλύπτεται, πατέρας της Χάνα είναι ο μυστηριώδης Ρ. Λ. Στάιν, διάσημος συγγραφέας των μπεστ σέλερς «Ανατριχίλες». Πρόκειται για έναν αινιγματικό καλλιτέχνη, έρμαιο της φαντασίας του, καθώς τα τέρατα που περιγράφει στα βιβλία του είναι αληθινά και ο ίδιος προστατεύει τους αναγνώστες του, κρατώντας τα «κλειδωμένα» μέσα στα βιβλία του. Όταν κατά λάθος τα τέρατα απελευθερώνονται, τότε ο Στάιν, ο Ζακ και η Χάνα, πρέπει να τα εγκλωβίσουν, πίσω, στις σελίδες από όπου δραπέτευσαν…
Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΣΑΟΥΛ
(2015 ΕΓΧ 107’)
Δράμα
Σκην.: Λάζλο Νέμες Μουσ.: Λάζλο Μέλις Ηθ: Γκέζα Ρόχινγκ, Λεβέντε Μολνάρ, Ουρς Ρεχν
Μία δόση ελπίδας… σε μια σκοτεινή ιστορία…
Οκτώβριος 1944, Άουσβιτς-Μπίρκεναου… Ο Σαούλ Άσλοντερ είναι Ούγγρος, μέλος της «Sonderkommando», της ομάδας των Εβραίων κρατουμένων η οποία έχει απομονωθεί από το στρατόπεδο και τα μέλη της είναι υποχρεωμένα να βοηθάνε τους Ναζί, στο μηχανισμό των μεγάλης κλίμακας εκτελέσεων. Ενώ εργάζεται σε ένα από τα κρεματόρια, ο Σαούλ, ανακαλύπτει το πτώμα ενός αγοριού που θεωρεί ότι είναι παιδί του. Καθώς η «Sonderkommando» σχεδιάζει εξέγερση, ο Σαούλ αποφασίζει να επιχειρήσει μια σχεδόν αδύνατη αποστολή: να σώσει το σώμα του παιδιού από τις φλόγες, να βρει έναν Ραβίνο να απαγγείλει την νεκρώσιμη ακολουθία (Kaddish) και να θάψει το αγόρι, με τις τιμές που του αξίζουν…
Φιλόδοξη ταινία, γυρισμένη με οικονομία, που βυθίζει τον θεατή στο χάος, στην καρδιά του στρατοπέδου συγκέντρωσης. Ένας τελείως διαφορετικός κινηματογραφικός δρόμος, από την συνηθισμένη προσέγγιση των ιστορικών δραμάτων, το τεράστιο πεδίο δράσης τους και την πολυσήμαντη αφηγηματικότητά τους. Η αφήγησή της, δεν αποτυπώνει την ιστορία του Ολοκαυτώματος, αλλά την απλή ιστορία ενός ανθρώπου παγιδευμένου σε μια τρομερή κατάσταση, μέσα σε ένα περιορισμένο πλαίσιο χώρου και χρόνου. Δυο μέρες της ζωής ενός ανθρώπου, αναγκασμένου να διατηρήσει την ανθρωπιά του, ο οποίος βρίσκει την ηθική σωτηρία στην διάσωση ενός νεκρού σώματος.
Το σενάριο, σε όλη του τη διάρκεια, περιστρέφεται γύρω από τον κεντρικό χαρακτήρα, αναδεικνύοντας μόνο το άμεσο περιβάλλον του και δημιουργώντας ένα οργανικό φιλμικό χώρο περιορισμένων αναλογιών, πιο κοντινών στην ανθρώπινη αντίληψη. Η χρήση της φωτογράφισης ‘στενού’ πεδίου, η μόνιμη παρουσία στοιχείων εκτός πλάνου, στην αφήγηση εκτεταμένων λήψεων, οι περιορισμένες οπτικές και πραγματολογικές πληροφορίες, στις οποίες έχει πρόσβαση ο κύριος χαρακτήρας, αλλά και ο θεατής, αποτελούν τα θεμέλια της οπτικής και αφηγηματικής στρατηγικής του εγχειρήματος.
Απεικονίζοντας μια ακριβή πραγματικότητα -όσο γίνεται πιο κοντά στην ιστορία- τα γεγονότα και οι τόποι της φρίκης παρουσιάζονται κατακερματισμένα, αφήνοντας χώρο στην φαντασία, ώστε η αποτίμηση να βαραίνει στις πλάτες των θεατών. Ο πολύγλωσσος διάλογος, σε αυτήν την Βαβέλ των εθνών, βοηθά στην μεταβίβαση της διαρκούς, οργανικής αίσθησης της ανθρωπιάς, όπως αυτή έχει παγιδευτεί στο μέσον της απανθρωπιάς. Δύσκολη ταινία για απαιτητικούς θεατές.
