Η στήλη, ενημερώνεται από τους αιθουσάρχες για τις νέες ταινίες κάθε Τρίτη μεσημέρι. Για κάθε αιφνιδιαστική αλλαγή, υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι.
JOY (2015 ΕΓΧ 124’)
Βιογραφία, βασισμένη στη ζωή της εφευρέτη και επιχειρηματία, Τζόι Μαγκάνο Σκην.: Ντέιβιντ Ο’Ράσελ Μουσ.: Ντέιβιντ Κάμπελ, Ουέστ Ντίλαν Θόρντσον Ηθ.: Τζένιφερ Λόρενς, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Μπράντλεϊ Κούπερ, Ιζαμπέλα Ροσελίνι
Το καρδιοχτύπι… των παιδκιών ονείρων…
Η εκκεντρική πορεία μιας σκληρά εργαζόμενης αλλά μισο-διαλυμένης οικογένειας και του νεαρού κοριτσιού, που εξελίσσεται σε λαμπερή τους ηγέτιδα. Με δίψα για δημιουργία, αλλά και την πίεση για τη φροντίδα των γύρω της, η Τζόι βιώνει την προδοσία, τη δολιότητα, την απώλεια της αθωότητας και τα τραύματα που αφήνει πίσω η αγάπη, ενώ ταυτόχρονα, βρίσκει την δύναμη και την πίστη στον εαυτό της, ώστε να ακολουθήσει τα καταπιεσμένα της όνειρα… Τι είναι μαγικό στη ζωή; Τι κάνει έναν άνθρωπο να προσπαθεί συνεχώς, να πέφτει και να ξανασηκώνεται, να χτυπά το κεφάλι του στον τοίχο μέχρι να πετύχει; Και τι είναι αυτό που μεταμορφώνει τα αναπάντεχα σκαμπανεβάσματα, μετά τον ερχομό της επιτυχίας σε μια συνεχή αίσθηση χαράς; Η όγδοη ταινία του Ντέιβιντ Ο’Ράσελ, σκιαγραφεί την ηρωίδα του, κατά τη διάρκεια τεσσάρων δεκαετιών, όσο εκείνη εξελίσσεται από διαζευγμένη μητέρα, σε επιτυχημένη επιχειρηματία. Παρόλο που η Τζόι Μαγκάνο, είναι η βασική έμπνευση για την ταινία, ο Ο’ Ράσελ χρησιμοποιεί στοιχεία και από ιστορίες, άλλων δυναμικών γυναικών, που τόλμησαν να υλοποιήσουν τις ιδέες τους, πετυχημένες ή μη. Γυναίκες, που οδηγήθηκαν μέσω συναρπαστικών διαδρομών. Τόσες γυναίκες, που νιώθοντας έντονα το αδιέξοδο, αποφασίζουν να δημιουργήσουν τις δικές τους ευκαιρίες. Στην περίπτωση της Τζόι, το πραγματικό ερώτημα που αντιμετωπίζει με το πέρασμα των χρόνων, είναι το πώς μπορεί να μείνει αληθινή σε αυτό που είναι. Το ερώτημα, όμως, είναι πώς μπορεί να πετύχει το στόχο, όταν αντιμετωπίζει τόσους συμβιβασμούς στην ενήλικη ζωή της, διατηρώντας αναλλοίωτο και ζωντανό το καρδιοχτύπι των παιδικών ονείρων. Οι βιολογικές ή αυτοσχέδιες οικογένειες, αποτελούν πάντα το βασικό κορμό στις ταινίες του Ο’ Ράσελ, που περιγράφει συναρπαστικά, τους αστείους, εκκεντρικούς και αναπάντεχους τρόπους, με τους οποίους δένονται τα μέλη τους. Οι οικογένειες, που φαντάζουν αντισυμβατικές και ραγισμένες, αλλά και ταυτόχρονα, ‘ποτίζουν’ το γόνιμο έδαφος για να φυτρώσει η μακρινή ελπίδα. Έτσι, και στην περίπτωση της Τζόι Μαγκάνο, που υποχρεώνεται να μάθει να είναι εκείνη με τη μεγαλύτερη αντοχή, αυτή που τους φροντίζει όλους. Παρόλο που στη σύντομη καριέρα της έχει προλάβει να υποδυθεί μερικούς πλούσιους χαρακτήρες, ο ρόλος της Τζόι, δίνει την ευκαιρία στη Τζένιφερ Λόρενς, να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό: το πορτρέτο μιας αυτοδημιούργητης γυναίκας, που από απλή νοικοκυρά καταλήγει μεγαλοεπιχειρηματίας, μαθαίνοντας να πιστεύει στον εαυτό της, να διεκδικεί την εξουσία και να μένει πιστή στα ιδανικά της. Σαφέστατα πρόκειται για τον πλέον περίπλοκο γυναικείο χαρακτήρα στη φιλμογραφία του Ο’Ράσελ και μια πρόκληση, στην οποία η Λόρενς ανταποκρίνεται με απόλυτη επιτυχία. Διανύοντας 40 χρόνια στη ζωή της Τζόι, εξάλλου, μοιάζει σαν πακέτο πολλών ρόλων ενσωματωμένων σε έναν: η ατρόμητη εφευρέτης, η κατάκοπη διαζευγμένη μητέρα, η ψυχρή διαπραγματεύτρια, η νευρική κόρη και μια γυναίκα που βρίσκει την ευτυχία διατηρώντας την ισορροπία της.
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ (2014 ΕΓΧ 116’)
Δράμα Χρυσό Λιοντάρι Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη, στο Φεστιβάλ Βενετίας Σκην.: Τσαϊτάνια Ταμάν Μουσ.: Σαμπχατζί Βαχάτ Ηθ.: Βίρα Σαθιντάρ, Βίβεκ Κομπέρ, Πραντίπ Τζόσι
Ο παραλογισμός της γραφειοκρατίας… της αυθαιρεσίας… του αναχρονισμού…
Ένας ηλικιωμένος τραγουδοποιός συλλαμβάνεται, κατηγορούμενος ότι με ένα επαναστατικό του τραγούδι, έχει προκαλέσει την αυτοκτονία ενός εργάτη του αποχετευτικού δικτύου. Η υπόθεση εκδικάζεται σε μια αίθουσα δικαστηρίου, όπου κρίνονται οι ελπίδες και τα όνειρα απλών ανθρώπων. Παράλληλα με τη δράση στο δικαστήριο, η ταινία ακτινογραφεί την καθημερινότητα του δικαστή και των δικηγόρων, έξω από αυτό, συνθέτοντας ένα πορτρέτο της σύγχρονης Ινδίας, που σε πολλά… θυμίζει τη δική μας κοινωνία… Η αναμφισβήτητη έκπληξη του περασμένου Φεστιβάλ Βενετίας, ένα ασυνήθιστο δικαστικό δράμα, καταπέλτης από την Ινδία. Η αληθινή Καφκική περιπέτεια ενός ανθρώπου, που διεκδικεί με πείσμα και αισιοδοξία, το δικαίωμά του στην ελευθερία της έκφρασης, αντίθετος σε κάθε πολιτικοκοινωνική αντιξοότητα.
ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ (2015 ΕΓΧ 122’)
Περιπέτεια, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Νάθανιελ Φίλμπρικ, «In the Heart of the Sea: The Tragedy of the Whaleship Essex» Σκην.: Ρον Χάουαρντ Μουσ.: Ρόκουε Μπάνος Ηθ.: Kρις Χέμσγουορθ, Κίλιαν Μέρφι, Μπεν Γουίσοου, Πολ Άντερσον, Μπρένταν Γκλίζον
Η ανθρώπινη απληστία… πάντα οδηγεί… προς την εξόντωση…
Χειμώνας 1820… το Έσεξ, φαλαινοθηρικό από το Ναντάσεκ της Νέας Αγγλίας, δέχεται επίθεση από ένα θαλάσσιο κήτος, που όλοι αδυνατούν να πιστέψουν: μια λευκή φάλαινα πρωτοφανούς μεγέθους και δύναμης, με σχεδόν ανθρώπινη την αίσθηση, ‘περί εκδίκησης’. Η αληθινή, αυτή, ανθρώπινη τραγωδία εμπνέει τον Χέρμαν Μέλβιλ να γράψει το αριστούργημά του, «Μόμπι Ντικ». Το βιβλίο όμως, θα περιέγραφε τη μισή μόνο ιστορία. Η ταινία, περιγράφει την οδυνηρή κατάληξη αυτής της συνάντησης, καθώς το πλήρωμα του πλοίου που καταφέρνει να επιβιώσει, φτάνει στα άκρα και επιχειρεί το ακατόρθωτο, προκειμένου να παραμείνει ζωντανό. Με άσπονδους εχθρούς: τους ισχυρούς ανέμους, την ασιτία, τον πανικό και την απελπισία, οι άνδρες αμφισβητούν, ακόμη και τις βαθύτερες αντιλήψεις τους. Από την αξία της ζωής τους, έως την ηθική της δουλειάς τους, την ώρα που ο καπετάνιος τους, αναζητά το δρόμο για τη σωτηρία τους και ο πρώτος ύπαρχός του, μετατρέπει σε στόχο ζωής, την εμμονή του να καταδιώξει και να σκοτώσει την φάλαινα…
Ο Μόμπι Ντικ είναι λογοτεχνική φαντασία. Η ταινία, ωστόσο, προσπαθεί να ζωντανέψει το δυναμικό έπος, που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το καθοριστικό και διαχρονικό μυθιστόρημα του Μέλβιλ. Και το χόλιγουντ… φρόντισε να μετατρέψει το έπος της λογοτεχνικής δύναμης, σε έπος βιομηχανικού κέρδους. Αν μια περιπετειώδης ταινία, απογυμνωθεί από τα σύγχρονα, ελκυστικά οπτικά εφέ και τους ομολογουμένως, εξαιρετικά επεξεργασμένους ήχους -το θέαμα δηλαδή- το αποτέλεσμα που μένει είναι η ψυχή. Η ψυχή, που καθοδηγεί το αχαρτογράφητο συναίσθημα, το οποίο με τη σειρά του ενεργοποιεί τα κύτταρα της δεκτικότητας και της ταύτισης. Εεε λοιπόν, αυτό είναι που λείπει από την ταινία του Χάουαρντ. Πέρα από τον σκηνικό χώρο της αγριεμένης θάλασσας και τα επιθετικά ένστικτα του κήτους (και γιατί άλλωστε να μην είναι, έπειτα από το εξοντωτικό κυνήγι της φυλής τους, από ομάδα της φυλής των ανθρώπων), δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Παρά το μέγεθος των ονομάτων, που συμμετέχουν στην ταινία, ανταγωνιστικός παράγοντας με το μέγεθος της φάλαινας, έχω την αίσθηση ότι η τελευταία αποτελεί τον σπουδαιότερο ρόλο, μέσα στην ιστορία. Ακόμα και η σεκάνς, που περιγράφει τη σκηνή της απομόνωσης των ναυαγών στο ερημονήσι, είναι βιαστική, αρνητικά φορτισμένη και κινηματογραφημένη ως ένα διαφημιστικό κλιπ, προκειμένου να κλέψει δάκρυ. Η σύγκριση με το «Ναυαγό» του Ρόμπερτ Ζεμέκις, με τη «Ζωή του Πι», του Ανγκ Λι και τον «Τιτανικό», του Τζέιμς Κάμερον είναι αναπόφευκτη, ωστόσο εκεί υπήρχε η ψυχή, το δεύτερο επίπεδο της ταινίας, όπου καταγράφεται η δύναμη του ανθρώπινου χαρακτήρα, η αίσθηση της αυτογνωσίας της αδυναμίας προς τη φύση και τελικά η κατάρα της απώλειας… Αναρωτιέμαι αν είναι μόνο δικό μου το συμπέρασμα ότι μας τέλειωσε και ο Ρον Χάουαρντ των «Cocoon», «Apollo 13», «The Da Vinci Code», «Beautiful Mind», «Nixon» και τόσων άλλων αγαπημένων…
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ (2015 ΕΓΧ 108’)
Κινούμενο, βασισμένο στο εμβληματικό μυθιστόρημα, του Αντουάν ντε Σεν Εξπερί Σκην.: Μαρκ Όσμπορν Μουσ.: Ρίτσαρντ Χάρβεϊ, Χανς Τσίμερ
Η ουσία… είναι αόρατη στα μάτια…
Ένα Μικρό Κορίτσι, που η αγχωτική του μητέρα, το προορίζει για το καλύτερο κολλέγιο της πόλης. Μόνη του διέξοδος, ο εκκεντρικός και καλόκαρδος γείτονας, ο Αεροπόρος, που την ξεναγεί σε έναν εκπληκτικό κόσμο, όπου όλα είναι πιθανά και απίθανα. Έναν κόσμο, που ο ίδιος έχει γνωρίσει πριν από καιρό, από τον Μικρό Πρίγκιπα. Εκεί, όπου ανακαλύπτει ξανά την παιδικότητά του και μαθαίνει ότι: δεν βλέπεις καθαρά, παρά μόνο με την καρδιά… Το απόλυτο παιδικό παραμύθι του 20ου αιώνα, ο θρυλικός Μικρός Πρίγκιπας, μεταφέρεται σε μια εντυπωσιακή παραγωγή, την ακριβότερη ταινία κινουμένων σχεδίων που έχει γυριστεί ποτέ στη Γαλλία (80 εκ. €). Η ταινία κινείται ανάμεσα σε δύο κόσμους, το μαγικό χειροποίητο σύμπαν του Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί, που αναδεικνύεται με την τεχνοτροπία της χαρτοκοπτικής και του stop-motion, σε συνδυασμό με το σύγχρονο περιβάλλον, όπου ζει ένα μικρό κορίτσι με την απαιτητική του μητέρα, που αποδίδεται με την τεχνική του σύγχρονου animation. Το πρωτότυπο υλικό δικαιώνεται, η εικονογράφηση είναι εξαιρετικά εκφραστική και η ταινία του Μ. Όσμπορν, διαθέτει όλες τις αρετές για να παραμείνει, όπως και το βιβλίο που την ενέπνευσε, διαχρονικά κλασική.
