ΑΝΥΠΟΦΟΡΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ 2
(2016 ΕΓΧ 92’)
Κωμωδία, 2η συνέχεια
Σκην.: Νίκολας Στόλερ Μουσ.: Μάικλ Άντριους Ηθ: Κλόε Γκρέις Μόρετζ, Ζακ Έφρον, Ρόουζ Μπερν, Σελένα Γκόμεζ, Ντέιβ Φράνκο, Σεθ Ρόγκεν, Λίζα Κουντρό
Νέοι γείτονες… νέα προβλήματα… νέα κατάρα…
Ο Μακ Ράντνερ, γνωστός συντηρητικός οικογενειάρχης, μαζί με τη γυναίκα του, Κέλι, την κορούλα τους και το μωρό που πρόκειται να γεννηθεί, ετοιμάζονται να μετακομίσουν σε νέα γειτονιά, κάπου στα προάστια. Μόλις, όμως, υπογράφουν τα συμβόλαια με τους αγοραστές του παλιού τους σπιτιού, ενημερώνονται πως είχαν αποδεχτεί ρήτρα επιτήρησης ενός μήνα από τους νέους ιδιοκτήτες, προκειμένου οι τελευταίοι να εξετάσουν κάθε παράμετρο, αναφορικά με τη γειτονιά και το σπίτι, πριν αυτοί μετακομίσουν. Για κακή τους τύχη, όμως, στο διπλανό σπίτι, που άλλοτε στέγαζε την ανεξέλεγκτα φασαριόζικη φοιτητική αδελφότητα με αρχηγό τον Τέντι Σάντερς, μετακομίζει μια γυναικεία αδελφότητα, με επικεφαλής την Σέλμπι, η οποία αποδεικνύεται ακόμα πιο ξέφρενη. Πολύ σύντομα, ξεκινά ένας ανελέητος πόλεμος ανάμεσα στις φοιτήτριες, που διεκδικούν ισότιμα -με εκείνα των αγοριών- δικαιώματα στη διασκέδαση. Τώρα πλέον το φιλήσυχο ζευγάρι, συνειδητοποιεί πως όχι μόνο έχει πια μεγαλώσει, αλλά και πως κινδυνεύει να «ακυρωθεί» μελλοντικά από την ίδια τους την κόρη…
Ο Τέντι Σάντερς, ήρωας που υποδύεται και πάλι ο Ζακ Έφρον, έχει παραμείνει στάσιμος σε όλα τα επίπεδα της ζωής του, κυρίως όμως στη φοιτητική νοοτροπία και στάση ζωής, ενώ οι συνομήλικοί του έχουν αποκατασταθεί σε όλα. Ο ίδιος βρίσκεται σε μια πολύ εύθραυστη κατάσταση, καθώς περνάει κρίση ηλικίας και στόχων, ενώ σε αντίθεση με αυτόν, οι φίλοι του έχουν προχωρήσει στη ζωή τους. Μια κατάσταση, που δημιουργεί ένα επιπρόσθετο πεδίο στην ομαδική σύγκρουση των χαρακτήρων αυτής της πλευράς. Από την άλλη πλευρά, η θηλυκή αδελφότητα, νέο στοιχείο στην ταινία, όπου η ιδέα της καταλήγει σε μια διαφορετική αφηγηματική αντιμετώπιση. Στις γυναίκες απαγορεύεται η οργάνωση των πάρτι, ή η κατανάλωση αλκοόλ. Έτσι, η πρωταγωνιστική αδελφότητα, φαίνεται πως παλεύει για μια ισότιμη αντιμετώπιση από το σεξιστικό σύστημα και οι χαρακτήρες, αυτομάτως ενισχύονται και αποκτούν μια ισχυρότερη ρεαλιστική κατάσταση σε σχέση με πριν. Επιπλέον, σε αντίθεση με την τελειόφοιτη αδελφότητα της πρώτης ταινίας, η τωρινή αποτελείται από πρωτοετείς, γεγονός που δικαιολογεί και την ορμητική τους διάθεση για αλλαγή. Ναι αλλά τελικά αναρωτιέμαι. Αρκούν όλα αυτά τα στοιχεία για μια επαναληπτική ταινία με περιεχόμενο; Είναι αρκετή η αθυροστομία ώστε να γεμίσει τα αφηγηματικά κενά; Φτάνει η πρωτοεμφανιζόμενη συμμετοχή της τραγουδίστριας, Σελένα Γκόμεζ, ώστε να εμπλουτίσει, με την εμφάνισή της -υποδυόμενη το πρότυπο της αρχηγού μιας γυναικείας αδελφότητας- τους ενεργούς ήρωες της ταινίας. Είναι τελικά ο αυτοσχεδιασμός υποκριτικό κριτήριο για να τραβήξει το αισθητήριο του θεατή; Λέω τώρα… Η απάντηση είναι δική σας…
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ
(2015 ΕΓΧ 118’)
Δράμα
Σκην.: Μισέλ Φράνκο Ηθ: Τιμ Ροθ, Σάρα Σάδερλαντ, Ρόμπιν Μπάρτλετ, Ρέιτσελ Πικάπ, Κλερ βα ντερ Μπουμ, Μπίτσι Τούλοχ
Η αποδοχή της ευθανασίας… δε σηκώνει ενδιάμεση απάντηση… Ναι ή όχι…
Ο Ντέιβιντ, είναι νοσηλευτής που φροντίζει ασθενείς στο τελικό στάδιο της νόσου τους. Αποδοτικός και αφοσιωμένος στο επάγγελμά του, αναπτύσσει ισχυρούς δεσμούς με κάθε ασθενή που φροντίζει. Ωστόσο, εκτός του χώρου εργασίας του, ο Ντέιβιντ είναι αναποτελεσματικός, αμήχανος και εσωστρεφής, ενώ τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι ο ίδιος, έχει την ανάγκη του κάθε ασθενή του, όπως ακριβώς και αυτοί τη δική του…
Η ταινία προσεγγίζει με σεβασμό την ευθανασία, ένα από τα διαχρονικότερα ερωτήματα, που ταλανίζουν τόσο την κοινωνία, όσο και τις ιατρικές, αλλά και τις νομικές κοινότητες.
Όλη η ιστορία ολοκληρώνεται σε 97 πλάνα, τα περισσότερα από αυτά διάρκειας μικρότερης του ενός λεπτού και μάλιστα, χωρίς την υποστήριξη μουσικής υπόκρουσης. Η ιδέα της ενσωμάτωσης των φυσικών ήχων στο δραματουργικό μέρος μιας ταινίας, δεν είναι και το ευκολότερο για τον κάθε σκηνοθέτη. Υποχρέωση, λοιπόν, του μικροφώνου της κάμερας ή για να ακριβολογώ, του χειριστή ηχολήπτη, είναι η πιστότερη αναπαραγωγή των ηχητικών στιγμών, κυρίως αυτών που επικρατεί στους φιλμικούς χρόνους των δημιουργικών στιγμών σιωπών. Ο Μ. Φράνκο το επιδιώκει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας του και ίσως με αυτού του είδος την κίνηση, εφευρίσκει ένα σημείο τήξης ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, δορυφόρους του βασικού ήρωα και στην προσωπικότητα του ίδιου. Η επιλογή του Τιμ Ροθ, για αυτόν τον ρόλο είναι εξαιρετική, αφού πρόκειται για έναν ηθοποιό με ευρύτατη γκάμα συναισθηματικών υποκριτικών αποκλίσεων. Διαθέτοντας στο ρόλο του, πρόσθετη, τη δυνατότητα της τελειότητας στις ‘χειρουργικές’ του επιλογές, ο Ροθ ανατινάζει τον ήρωα, από την έναρξη της λειτουργίας του έως και την τελική λύτρωση μια πράξη, που ωστόσο αδυνατώ να χαρακτηρίσω ως προσωπική κάθαρση του ήρωα ή ως ένα απλό, υπαινικτικό του σχόλιο, απευθυνόμενο προς όλα τα υπάρχοντα κοινωνικά συστήματα. Ο τρόμος ή η λύτρωση της νομιμοποίησης της ευθανασίας, είναι ανθρώπινο ερώτημα, δίκαια ταξινομημένο και στις δυο του πλευρές. Αποδοχή ή όχι; Νομιμοποίηση ή όχι; Τι θα γινόταν αν… και τι γίνεται αν… Φανταστείτε το ταυτόχρονα ως ευεργετικό όπλο της ανθρωπότητας, αλλά και ακριβώς το αντίθετο, έναν πολιτικό εφιάλτη. Ένα όπλο, που η χρήση του εξαρτάται από τα χέρια που πρόκειται να το χειριστούν. Ωστόσο, η ίδια η ιστορία της πολιτικής νομιμοποίησης μάλλον προκαλεί φόβο, αφού είμαστε καταγεγραμμένοι ως μάρτυρες στο κύλισμά της, για πάνω από δυο χιλιάδες χρόνια. Μην πάτε μακριά. Στο όνομα της φιλοσοφίας έχουν διαπραχτεί τα χειρότερα εγκλήματα. Ξεκινήστε την επίσκεψή σας προσεγγίζοντας στις ιστορικές σελίδες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μετά πεταχτείτε μέχρι τις μαύρες μέρες της Ιεράς Εξέτασης, αγγίξτε τα όρια της Γαλλικής Επανάστασης… Για το σήμερα; Ας μιλήσουμε μια άλλη φορά. Η εκμετάλλευση εκ μέρους των συστημικών μέσων διακυβέρνησης, απανταχού του πλανήτη, είναι ίδια και απαράλλακτη. Ξεφορτωνόμαστε τον οποιονδήποτε στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ο δρόμος της άφθαρτης και μη διαπλεκόμενης νομιμοποίησης των κοινωνικών δικαιωμάτων -και εννοώ ανθρώπινος όχι με το λόγο του ευαγγελίου- είναι μακρύς, δύσκολος και αγκαθωτός. Αλλωστε όπως δίδασκε και ένας πολύ σπουδαίος υλιστής και φιλόσοφος, ο Πιότρ Κροπότκιν, αν οι νόμοι είναι καλοί γιατί τους αλλάζουμε κι αν κακοί γιατί τους εφαρμόζουμε…
Δείτε τη.
X-MEN ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ
(2016 ΕΓΧ 118’)
Επιστημονικής φαντασίας… νιοστή έκδοση της γνωστής σειράς ταινιών
Σκην.: Μπράιαν Σίνγκερ Μουσ.: Τζον Ότμαν Ηθ: Τζέιμς ΜακΑβόι, Μάικλ Φασμπέντερ, Τζένιφερ Λόρενς, Όσκαρ Άιζακ, Νίκολας Χουλτ, Ρόουζ Μπερν, Ολίβια Μαν, Έβαν Πίτερς, Κόντι Σμιτ-Μακφί, Σόφι Τέρνερ, Τάι Σέρινταν, Αλεξάντρα Σιπ, Λούκας Τιλ, Τζος Χέλμαν, Λάνα Κόντορ, Μπεν Χάρντι
Η προετοιμασία…
για την Αποκάλυψη… αλήθεια…. Θα έρθει ποτέ;
Από την αυγή του πολιτισμού, λατρευόταν σαν θεός. Ο Αποκαλιψ, ο πρώτος και ισχυρότερος μεταλλαγμένος από το σύμπαν των X-Men της Marvel, έχει συγκεντρώσει τις δυνάμεις πολλών άλλων μεταλλαγμένων, καταλήγοντας αθάνατος και ανίκητος. Ξυπνώντας μετά από χιλιάδες χρόνια, απογοητεύεται από τον κόσμο που βρίσκει και σχηματίζει μια ομάδα παντοδύναμων μεταλλαγμένων, συμπεριλαμβανομένου και του αποκαρδιωμένου Μαγκνέτο, για να «καθαρίσει» την ανθρωπότητα και να δημιουργήσει έναν νέο κόσμο, στον οποίο, ασφαλώς και πρόκειται να κυριαρχήσει.
Καθώς η μοίρα της Γης κρέμεται από μια κλωστή, η Ρέιβεν, με τη βοήθεια του Καθηγητή Χ, πρέπει να ηγηθεί μιας ομάδας νέων X-Men, ώστε να σταματήσουν τον μεγαλύτερο εχθρό τους και να σώσουν την ανθρωπότητα από την απόλυτη καταστροφή…
