ΤΟ ΣΩΜΑ
(2016 ΕΓΧ 108’)
Θρίλερ
Σκην.: Οριόλ Πάουλο Μουσ.: Σέρτζιο Μουρ Ηθ: Μπελέν Ρουέδα, Χοσέ Κορονάδο, Ούγο Σίλβα, Άουρα Γαρίδο
Μήπως τελικά ο θάνατος… δε σηματοδοτεί πάντα… το τέλος;
Ενας άντρας τρέχει πανικόβλητος στη μέση της νύχτας και τραυματίζεται θανάσιμα από ένα διερχόμενο αμάξι. Η Αστυνομία ανακαλύπτει ότι πρόκειται για το νυκτοφύλακα του κοντινού νεκροτομείου, από το οποίο στη συνέχεια διαπιστώνει, ότι έχει εξαφανιστεί η σορός της Μάικα Βιγιαβέρδε, μιας διάσημης, πλούσιας κοσμικής γυναίκας. Ο επιθεωρητής Χάιμε Πένια, που αναλαμβάνει τη διαλεύκανση της υπόθεσης, σφραγίζει το νεκροτομείο και ξεκινάει την έρευνα. Βασικός του μάρτυρας, ο Άλεξ Ουγιόα, σύζυγός της Μάικα, το μοναδικό πρόσωπο που γνωρίζει όλα τα μυστικά της και που είναι σε θέση να τον βοηθήσει, ώστε να ξετυλίξει το νήμα της εξαφάνισης. Το ξέσπασμα όμως μιας ισχυρής καταιγίδας, απομονώνει το χώρο του νεκροτομείου και μια σειρά παράξενων φαινομένων αρχίζει να εκτυλίσσεται, σηματοδοτώντας μια εφιαλτική βραδιά για όλους…
Πρόκειται για ένα ασυνήθιστο θρίλερ, ένα ταξίδι με ιδιόρρυθμη προσέγγιση και διαφορετική προοπτική, στην οποία η λογική και η αιτιολογική ερμηνεία, έχουν τον πρώτο λόγο. Η ιστορία εκτυλίσσεται γύρω από τη μυστηριώδη εξαφάνιση ενός σώματος και οι δυο πρωταγωνιστές,προσπαθούν να καταλάβουν τι συνέβη, βάσει της εμπειρίας τους, αλλά μέσα από διαφορετικές οπτικές. Ο Άλεξ, ο χήρος της εξαφανισμένης γυναίκας, είναι χημικός και για τον λόγο αυτό, επιθυμεί μια επιστημονική, υλιστική εξήγηση του γεγονότος. Ο Χάιμε, ο αστυνομικός επιθεωρητής που, ταυτόχρονα, βιώνει μία δύσκολη περίοδο της ζωής του, επιδιώκει μία λογική απάντηση, βασισμένη ωστόσο σε έναν αντιδιαμετρικό, με τον Άλεξ, πραγματισμό. Όσο όμως η νύχτα προχωράει, η λογική αρχίζει να ξεθωριάζει, καθώς εκτυλίσσονται μυστηριώδη γεγονότα.
Μια ταινία “ισπανικών εικαστικών και αισθητικών προδιαγραφών”, που κινείται ανάμεσα στο ψυχολογικό θρίλερ, την ταινία τρόμου και το φιλμ νουάρ, επικεντρωμένη στους χαρακτήρες της, που ψάχνουν απάντηση σε μια αναπάντητη ερώτηση. Μοιάζει με έναν αγώνα ενάντια στον χρόνο, που μετράει αντίστροφα μέχρι τη σοκαριστική κλιμάκωση. Η κλειστοφοβική ένταση, κορυφώνεται αργά και σταθερά, καθώς οι πρωταγωνιστές προσπαθούν απελπισμένα να κατανοήσουν τις μυστηριώδεις συνθήκες στις οποίες έχουν εμπλακεί. Μόνον όμως και μόνον αφού τα γεγονότα έχουν ξεφύγει εντελώς από τον έλεγχο τους, τότε ο Χάιμε και ο Άλεξ, κατανοούν πως η ζωή τους έχει πλέον αλλάξει για πάντα.
Η ΑΠΟΦΑΣΗ – A WAR (2015 ΕΓΧ 115’)
Πολεμικό δράμα
Υποψήφια για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας
Σκην.: Τομπίας Λίντχολμ Μουσ.: Σουν Βάγκνερ Ηθ: Πίλου Άσμπεκ, Τούβα Νοβότνι, Νταρ Σαλίμ, Σόρεν Μάλινγκ
Σε κάθε πόλεμο… δεν υπάρχουν… εύκολες αποφάσεις…
Ο διοικητής Κλάους Πίτερσεν και οι άντρες του, έχουν στρατοπεδεύσει κάπου στην επαρχία του Αφγανιστάν, ενώ πίσω στη Δανία, η σύζυγος του Κλάους, Μαρία, προσπαθεί να διατηρήσει μια φυσιολογική ζωή τόσο για την ίδια, όσο και τα τρία τους παιδιά. Κατά τη διάρκεια μίας αποστολής ρουτίνας, οι στρατιώτες βρίσκονται ανάμεσα σε διασταυρούμενα πύρα και ο Κλάους, για να σώσει τους άντρες του, πρέπει να πάρει μια εξαιρετικά δύσκολη απόφαση, με βαριές επιπτώσεις, όχι μόνον για τον ίδιο, αλλά και την οικογένειά του…
Όπως και σε κάθε -σχεδόν- ταινία του Τ. Λίντχολμ, έτσι και σε αυτήν. Σα να παρατηρείς ζωύφια, μέσα σε ένα βάζο, πίσω από το τζάμι, να περιφέρονται σε ένα περιορισμένο χώρο. Κι εμείς απλοί θεατές, ασφαλισμένοι στο παρασκήνιο του ενσυνείδητου, παρατηρητές του δράματός τους(;) με όμως, εκούσια την απόφαση της παρεμβατικής άρνησης.
Σε αντίθεση με πολεμικές ταινίες όπως: ο «Ελαφοκυνηγός» ή «Αποκάλυψη Τώρα» και τόσες άλλες, ο Λίντχολμ αποστασιοποιείται από τα εύκολα πολιτικά μηνύματα, χωρίς να προσδιορίζει: Εάν ο πόλεμος στο Αφγανιστάν ήταν σωστός ή λάθος. Απλά φωτίζει τις πλευρές των επιπτώσεων, που δημιουργεί ο πόλεμος στους ανθρώπους. Αφορά, λοιπόν, κάτι σαν περισσότερο κατανόηση, παρά καταδίκη.
Ο Κλάους αποφασίζει να θέσει σε προτεραιότητα τη ζωή των ανδρών του, από αυτήν των ντόπιων κατοίκων. Σε άλλες σκηνές, είμαστε μάρτυρες της εγκληματικά σκληρής συμπεριφοράς των στρατιωτών, απέναντι στους ντόπιους Αφγανούς. Μπορεί να μοιάζει κυνικό, αλλά όταν η ζωή σου απειλείται σε καθημερινή βάση και παρακολουθείς τους φίλους σου να πεθαίνουν, ένας – ένας, τα ηθικά σου όρια διευρύνονται βάναυσα. Δεν υποστηρίζω ότι είναι σωστό, αλλά ότι είναι ανθρώπινο, με τη στενή έννοια του «μερικώς δικαιολογημένου».
Το δίλημμα στην ταινία, είναι ότι κάποιοι πρέπει να πεθάνουν για να ζήσουν κάποιοι άλλοι. Πώς παίρνεις μια τέτοια απόφαση με τις σφαίρες να περνούν δίπλα σου; Αναρωτιέμαι τι προσθέτει σε έναν άνθρωπο η παρουσία σε μια τέτοια κατάσταση και το βάρος μιας τέτοιας απόφασης. Ποιοι είναι αυτοί οι άντρες πριν φτάσουν εκεί, ποιοι είναι εκεί και ποιοι έχουν γίνει όταν επιστρέφουν; Πώς μπορούμε να το δούμε αντικειμενικά χωρίς να καταδικάσουμε τις πράξεις τους; Πώς εξανθρωπίζουμε το απάνθρωπο; Πώς θα μπορούσαμε ποτέ να κατανοήσουμε τη θέση τους;
Η απάντηση είναι αρκετά απλή και συμπληρώνω: τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι;
Η ΑΛΙΚΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ
(2016 ΕΓΧ 118’)
Φαντασίας, βασισμένο στο διάσημο παραμύθι του Λιούις Κάρολ (1865)
Σκην.: Τζέιμς Μπόμπιν Μουσ.:Ντάνι Έλφμαν Ηθ: Τζόνι Ντεπ, Μία Γουασικόφσκα, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Αν Χάθαγουεϊ, Σάσα Μπάρον Κοέν
Η Αλίκη… στη χώρα… των θαυμάτων…
Η Αλίκη Κίνγκσλι, έχει περάσει τρία ονειρεμένα χρόνια ταξιδεύοντας στη θάλασσα, ως καπετάνισσα του ίδιου της του πλοίου. Όταν όμως επιστρέφει στο Λονδίνο, ανακαλύπτει ότι κατά την απουσία της, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει, όπως π.χ. ο Αβεσσαλώμ, που από μπλε κάμπια έχει γίνει μπλε πεταλούδα. Ο Αβεσσαλώμ την οδηγεί σε έναν μαγικό καθρέφτη, μέσα από τον οποίο μεταφέρεται πίσω στο βασίλειο της Κατωχώρας. Εκεί, συναντιέται και πάλι με τους παλιούς της φίλους: το Άσπρο Κουνέλι, το Γάτο του Τσεσάιρ, τη Μουσκαρδίνα, τον Μαρτιάτικο Λαγό και τον Τρελοκαπελά, που δυστυχώς δεν είναι πια ο εαυτός του, καθώς έχει πέσει σε κατάθλιψη. Η Μιράνα, η Λευκή Βασίλισσα, στέλνει την Αλίκη να βρει τον ίδιο τον Χρόνο, ένα παράξενο πλάσμα μισό άνθρωπος και μισό ρολόι, που κατέχει τη Χρονόσφαιρα και που είναι το μόνο πλάσμα που έχει τη δύναμη, ώστε να σώσει τον Τρελοκαπελά…
Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων του Λιούις Κάρολ, από τότε που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1865, έχει μαγέψει, αναμφισβήτητα, τους αναγνώστες σε ολόκληρο τον πλανήτη. Μια ιστορία που διαδραματίζεται σε έναν αλλόκοτο κόσμο με παράξενους χαρακτήρες και αυτό είναι το σημείο, που κάνει το έργο να ξεφεύγει πέρα από το όριο της συνήθους παιδικής λογοτεχνίας. Η κινηματογραφική μεταφορά της ταινίας από τον Τιμ Μπάρτον, το 2010, έγινε μπλοκμπάστερ και σήμερα, η ιστορία και οι ήρωες της είναι σημείο αναφοράς στην ποπ κουλτούρα, που έχει αφήσει το σημάδι της στο θέατρο, την τηλεόραση, τη μόδα, τη μουσική και ασφαλώς τη λογοτεχνία.
Απλά αναρωτιέμαι. Τι νόημα έχει μια διαφορετική έκδοση της ταινίας με το ίδιο ντεκόρ, την ίδια μανιέρα από τον Τζ. Ντεπ και τον ίδιο συνθέτη; Μήπως τα επιπλέον λαμπερότερα ονόματα του χόλιγουντ, που συμμετέχουν στην ταινία, κάνουν τη διαφορά του ριμέικ; Δε νομίζω, καθώς το μόνο που διαφέρει είναι το όνομα του σκηνοθέτη…
