Εκρηκτική είναι η καθημερινότητα που βιώνουν μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί στα σχολεία, όπου στο όνομα των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, τόσο της σημερινής όσο και των προηγούμενων κυβερνήσεων, που ακολουθούν και στηρίζουν τις ενωσιακές κατευθύνσεις αλλά και τα «θέλω» των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, έχουν οδηγήσει την παιδεία συνολικά να λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια στη λογική κόστους – οφέλους, αντιμετωπίζοντας τα παιδιά μας ως αριθμούς. Αντίστοιχη είναι η κατάσταση και στον Δήμο Πλατανιά, όπου η επί 11 συναπτά χρόνια Δημοτική Αρχή του κ. Γιάννη Μαλανδράκη ακολουθεί πιστά όλες αυτές τις κατευθύνσεις.
Και αν η κατάσταση ήταν αντικειμενικά δύσκολη έως και πριν από δύο χρόνια, πλέον είναι δραματική και πλήρως απογοητευτική κατά την περίοδο της πανδημίας. Ειδικά αν σκεφθεί κανείς τις χαμένες ευκαιρίες και τα χρηματοδοτικά «εργαλεία» που έμειναν ανεκμετάλλευτα αναφορικά με τη δυνατότητα κατασκευής νέων σχολικών μονάδων, αν και υπήρχαν οι απαιτούμενες εκτάσεις, ιδιοκτησίας του Δήμου, στο Μόδι, στο Κολυμπάρι, στον Ταυρωνίτη και αλλού. Μια Δημοτική Αρχή που δεν έχει καταφέρει μέχρι και σήμερα να προχωρήσει στην ανέγερση ενός (1) νέου σχολικού κτηρίου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες καλούνται τα παιδιά και οι εκπαιδευτικοί να κάνουν μάθημα εν έτει 2021. Την ίδια στιγμή μάλιστα που, σύμφωνα με τον Περιφερειάρχη, η Κρήτη δικαιούται 15 νέα σχολεία στο νέο ΕΣΠΑ, αλλά οι Δήμοι δεν καταθέτουν «ώριμες» μελέτες, για να αξιοποιήσουν μία, κατά τη γνώμη μας, σημαντική ευκαιρία ανανέωσης και εμπλουτισμού της σχολικής στέγης.
Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, μπορεί κανείς να πει πως το γεγονός ότι για 11 συνεχόμενα χρόνια η Δημοτική Αρχή του Δήμου Πλατανιά δεν κατάφερε να «ωριμάσει» μελετητικά και να εξασφαλίσει την αναγκαία χρηματοδότηση, προκειμένου να δημοπρατηθεί και να ανεγερθεί ένα (1), τουλάχιστον, νέο σχολικό κτήριο, φανερώνει είτε την αδυναμία της να επενδύσει στην παιδεία είτε τη στοχευμένη βούλησή της να μην επενδύσει σε αυτήν και να σταθμίσει ανάλογα τη διεκδίκηση προς τούτο. Τα αρνητικά αποτελέσματα, σε κάθε περίπτωση, τα βιώνουμε σήμερα.
Και αν την περυσινή σχολική περίοδο το ζήτημα της υγειονομικής κρίσης «αντιμετωπίστηκε», με το κλείσιμο των σχολείων και τη διαδικασία της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, με τα όποια προβλήματα υπήρξαν, με αποκλειστική ευθύνη του Υπουργείου Παιδείας και της κυβέρνησης, τη φετινή σχολική χρονιά, με την υγειονομική κρίση να κορυφώνεται, μαθητές και εκπαιδευτικοί καλούνται να κάνουν μάθημα διά ζώσης σε παλαιά κτήρια, «στοιβαζόμενοι» σε αρκετές περιπτώσεις, σε τάξεις με υπεράριθμους μαθητές. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα στον Δήμο μας, όπως στα σχολεία των Βουκολιών, του Αλικιανού, του Γυμνασίου Πλατανιά και αλλού, οι μαθητές συνεχίζουν να κάνουν μάθημα σε προκάτ αίθουσες! Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σε αρκετές περιπτώσεις υπάρχουν πολλά προβλήματα σε κτηριακές υποδομές και εξοπλισμό. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση προχωράει σε συγχωνεύσεις και συμπτύξεις τμημάτων, τάξεων κ.λπ., αλλά δεν προχωρά σε μαζικές προσλήψεις εκπαιδευτικών, ειδικού επιστημονικού και βοηθητικού προσωπικού, ούτε και στην ενίσχυση όλου του αναγκαίου προσωπικού για τη σχολική καθαριότητα, ενώ συνεχίζει την πολιτική της μεταφοράς αρμοδιοτήτων (επισκευές, συντηρήσεις), χωρίς τη διάθεση των ανάλογων πόρων και χωρίς ουσιαστική αντίδραση και διεκδικητική πολιτική από την πλευρά και του Δήμου Πλατανιά.
Η Δημοτική Αρχή του Δήμου Πλατανιά μπορεί ενδεχομένως να αντιτείνει ότι γίνονται κάποιες ενεργειακές αναβαθμίσεις. Αυτές όμως, όταν και αφού ολοκληρώνονται, δεν λύνουν το πρόβλημα της σχολικής στέγης, ούτε αντιμετωπίζουν τυχόν ζητήματα που αφορούν τη στατική επάρκεια και την αντισεισμική θωράκιση, ειδικά των παλαιών σχολικών κτηρίων.
Δεν είναι όμως μόνο η σχολική στέγη.
Στον Δήμο Πλατανιά απουσιάζει παντελώς μία δημοτική δομή για την Τρίτη Ηλικία. Απουσιάζει ένα Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών (ΚΔΑΠ). Απουσιάζει μία δομή για ΑμεΑ.
Συνεπώς ο Δήμος Πλατανιά, μετά από 11 χρόνια της ίδιας Δημοτικής Αρχής, με τα ίδια, πάνω – κάτω πρόσωπα σε πρωταγωνιστικούς ρόλους, υστερεί δραματικά σε εκπαιδευτικές και κοινωνικές υποδομές. Υποδομές που είναι αναγκαίες για κάθε σύγχρονο Δήμο, ο οποίος δεν επενδύει μόνο σε ασφαλτικά (που και αυτά είναι απολύτως απαραίτητα) και σε μικροπαρεμβάσεις, αλλά φροντίζει να κοιτάζει μπροστά, να κοιτάζει το μέλλον και να δημιουργεί παράλληλα κι εκείνες τις συνθήκες, οι οποίες δίνουν ερεθίσματα και αποτελούν ερείσματα στους νέους ανθρώπους προκειμένου να παραμείνουν στα χωριά τους, να δημιουργήσουν οικογένεια, να αναπτυχθούν επαγγελματικά.
Μπορεί κανείς λοιπόν σήμερα να είναι ικανοποιημένος με τις προτεραιότητες που έβαλε όλα τα προηγούμενα χρόνια η Δημοτική Αρχή; Μπορεί να είναι ικανοποιημένος με τον σχεδιασμό της; Μπορεί να είναι ικανοποιημένος με τη δραματική απουσία νέων σχολικών υποδομών, αλλά και την απουσία κρίσιμων κοινωνικών υποδομών; Κάθε δημότισσα και κάθε δημότης ας δώσει την απάντησή της και την απάντησή του. Η δική μας θέση, η δική μας απάντηση, δίχως καμία στείρα αντιπολιτευτική προσέγγιση, είναι σαφής και ξεκάθαρη: δυστυχώς, όχι. Άλλωστε τα αποτελέσματα είναι ορατά και δεν μπορεί να αμφισβητηθούν.
Υπάρχει χρόνος για αλλαγή κατεύθυνσης; Υπάρχει. Αρκεί η Δημοτική Αρχή και η πολιτεία να αισθανθούν την καυτή ανάσα μας που θα επιβάλει να μπουν μπροστά οι ανάγκες μας, να αναθεωρήσει άμεσα τις προτεραιότητές της και να φροντίσει στα δύο περίπου χρόνια που απομένουν για την ολοκλήρωση της τρέχουσας δημοτικής περιόδου να δώσει το αναγκαίο βάρος, τοποθετώντας μπροστά τις ανάγκες της εκπαιδευτικής κοινότητας, ανάλογα με τις υπάρχουσες ανάγκες της τοπικής κοινωνίας.
Από τη δική μας πλευρά θα συνεχίσουμε σταθερά την προσπάθεια με στόχο να είμαστε έμπρακτα δίπλα στους κατοίκους του Δήμου και της εκπαιδευτικής μας κοινότητας, να αναδεικνύουμε και να διεκδικούμε όλα όσα δικαιούνται, όλα όσα δικαιούμαστε, μαζί με τους μαθητές, τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς.
