Πάνε χρόνια από τότε…

Μισός αιώνας και βάλε, που δεν είναι βέβαια και τόσα πολλά χρόνια…
Κι όμως πώς άλλαξαν τα πράγματα τόσο γρήγορα και γίναμε μαλθακοί, εξαρτώμενοι κι εύκολα πειθόμενοι στο καθετί!
Αλλά ας γυρίσουμε στο τότε -σ’ έναν άλλο κόσμο απλό κι ανόθευτο- κι ας δούμε τον εαυτό μας μικρό παιδί να σεργιανάει ανέμελο στην ακρογιαλιά…
Εκεί δίπλα στο καλοκαιρινό μας σπίτι πάνω στο κύμα -που με το κλείσιμο των σχολείων μας παραχωρούσε μια καλή συγγενής- υπήρχαν μερικά χαλάσματα που αποτελούσαν πόλο έλξης για τους μικρούς εξερευνητές του ψαροχωριού!
Και δεν ήταν μόνο οι δυο μισογκρεμισμένοι τοίχοι του, που το έκαναν να φαίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον και μυστήριο, ούτε ο όγκος του -παλιά ήταν αποθήκες κρασιού που καταλάμβαναν σχεδόν τη μισή ακτή- αλλά το τι μπορούσε  ν’ ανακαλύψει κανείς εκεί μέσα…
Σκουπίδια και… σκουπιδάκια χωρίς αξία, που όμως έμοιαζαν… σκέτος θησαυρός!
Μην φανταστείτε σωρούς σκουπίδια, άχρηστες πλαστικές συσκευασίες και ντενεκέδια κάθε λογής.
Τέτοια δεν υπήρχαν τότε!
Ή σαπισμένα τρόφιμα, που ούτε κι αυτά περίσσευαν!
Και βεβαίως σε καμιά περίπτωση δεν θα εύρισκε κανείς στο εσωτερικό τους έπιπλο, εργαλείο ή  οτιδήποτε χρήσιμο εξυπηρετούσε τους χωριανούς στα σπίτια ή στα χωράφια. Αυτά όλα είχαν αξία στα παιδικά μας χρόνια, ήταν δυσεύρετα αποκτήματα, τα χρησιμοποιούσαμε με σεβασμό, επισκευάζονταν τακτικά και συνήθως πήγαιναν από γενιά σε γενιά!
Τα δικά μας πολύτιμα ευρήματα μπορεί να ήταν μερικά κομμάτια σπασμένο γυαλί που λαμποκοπούσαν σαν διαμάντια σε μια σκοτεινή γωνιά του χώρου, ένα μοναδικό καπάκι μπύρας που κάλλιστα θα γινόταν πιατάκι της κούκλας μας, κάποιο κομμάτι ύφασμα σκαλωμένο στους βάτους που φύτρωναν στις ψηλές καμάρες του οικοδομήματος, ακόμα καλύτερα μερικά εκατοστά τούλι από κάποια μπομπονιέρα που θα ‘χε φέρει ο αγέρας στο ερείπιο μέσα…
Δεν έλειπαν και τ’ ανεκτίμητα… σκουπίδια της φύσης!
Αυτά κι αν ήταν η… μεγάλη ανακάλυψη!
Κάποιο εντυπωσιακό καβούκι από κοχύλι, μια γυαλιστερή  πετρούλα σμιλευμένη απ’ το κύμα που έμοιαζε με τραπεζάκι, μια άλλη με φανταστικά σχήματα και χρώματα, ένα κομμάτι ανεμοδαρμένο ξύλο που θύμιζε καραβάκι, ένα μισοξερό φύλλο  που κρατούσε ακόμα τη μαγεία του, ήταν αρκετά για να μας παν’ στον… έβδομο ουρανό.
Βγαίναμε απ’ το κτήριο φορτωμένοι τους θησαυρούς μας και στήναμε το παιχνίδι λίγο πιο κάτω, στην άμμο πάνω!
Παίζαμε με τις ώρες σχεδόν μες το κύμα…
Με κέφι, φαντασία και χαρά μεγάλη!!
Ομορφα χρόνια, αξέχαστα και δημιουργικά!