Πανελλήνιες, της φθοράς και αφθαρσίας

Κλεισμένος στο δωμάτιό του, ανοικτά βιβλία, κομπιούτερ, κινητά, δυο λάμπες ιωδίου για άπλετο φωτισμό, χαρτιά και μολυβοκόντυλα πεταμένα πέρα-δώθε, μια φλιτζάνα καφέ και στη μέση, εξαερωμένος, μ’ ανάκατα μαλλιά, ατημέλητος ο Ευτύχης, ο αβλαστός μας, που σπαταλάει την ικμάδα της νιότης του.
Μόλις που έχει τελειώσει το Λύκειο. Και δες τον; Γράφει, γράφει, διαβάζει, μονολογεί, παραμιλεί, αγωνίζεται, ιδροκοπά, ξενυχτάει, αγανακτεί, πασκίζει να εύρη κουράγιο, να σταθεί ορθός και συνεχίζει τον αγώνα του. Eναν αγώνα που ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια, εντατικοποιήθηκε τα δυο τελευταία και σαν τους μαραθωνοδρόμους Ολυμπιακών Αγώνων, νάτος, έτοιμος να πέσει στο νήμα τερματισμού. Νικητής, ή ηττημένος. Κι αγωνιά. Κι αγχώνεται. Και νιώθει άβουλος ανάμεσα φθοράς και αφθαρσίας.
Όξω απ’ την πόρτα τη σφαλιγμένη, αναστατωμένοι γονείς, παππούς, γιαγιά, αδέρφια και ξαδέρφια, όλοι σε επιφυλακή μην και κάνουν φασαρία, μην και κάτι θέλει το ηρωικό παλικάρι στον ανέλπιδο πολλές φορές αγώνα του και να τρέξουν αμέσως.
Και τα όποια πενιχρά πορτοφόλια, αδειασμένα. Με δανεικά ζούνε. Να πληρώσουν φροντιστήρια, εισιτήρια, ενοίκια, φαγητά και άλλες αμαρτίες της Ελληνικής πραγματικότητας. Της λεγόμενης δωρεάν, επιχρυσωμένης, παιδείας.
Πήρανε και δάνειο, κόψανε κάθε περιττή δαπάνη, τάματα στους Αγίους όλα στην επιταγμένα για την τελική μάχη.
Για τις Πανελλήνιες ή Πανελλαδικές φθοροποιές δοκιμασίες.
Που κατά κανόνα οι καλύτεροι ή αν θέλετε οι πιο τυχεροί, περνάνε. Όμως ο κάθε κανόνας με τις εξαιρέσεις του. Γνωρίζω παιδιά με τρομερή κατάρτιση, πανέξυπνα, που όμως για κάποιον εξωγενή λόγο, μένουν εκτός νυμφώνος. Και το αντίστροφο.
Κι είναι γνωστό, πως μόλις τα καταφέρουν κάπου να τρυπώσουν, (που θέλουν π.χ. να γίνουν καθηγητές και πάνε για αστροναύτες), την κάνουν αραχτή, αρχίζουν οι καταλήψεις κι απεργίες, κι όταν ξεκουραστούνε, ξεκινούν το διάβασμα, ρίχνουνε και καμιά παρακολούθηση. Και, κάποτε, μετά χρόνια πολλά, όλοι θα τελειώσουν.
Το θέμα είναι σοβαρό και πονάει όλους· άμεσα ή έμμεσα. Κι είναι τεράστιο που δε εξαντλείται με ένα αρθράκι. Το έχω ξαναπεί, αλλά “φωνή βοώντος εν τη ερήμω”. Κι είμαι σίγουρος θα το επαναλαμβάνω κάθε δυο χρόνια. Μα θα αντισταθώ σε τούτη την ελληνική εφεύρεση, την αχτύπητη, που δεν θέλει να χτυπηθούν ποτέ τα φροντιστήρια.
Άα ναι. Και τα φροντιστήρια, ή αλλιώς οικονομιτήρια. Ελληνική θαρρώ πατέντα κι αυτή. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να έχουμε… δωρεάν… παιδεία!!
Κι επειδή το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι, φταίει το Κράτος. Χρόνια πολλά τώρα. Και το σύστημά μας, το εκπαιδευτικό.
Το πιο εκπαιδευτικό φίλοι μου; Κάθε κυβέρνηση που αναρριχάται στην εξουσία, βάνει έναν Υπουργό Παιδείας, συνήθως άσχετο, ανάλογα με το πόσα ρουσφέτια έκανε κι αντίστοιχους ψήφους συνέλεξε.
Είναι εγκληματικό να ψηφοθηρούν εις βάρος του μέλλοντος της χώρας μας. Τα παιδιά μας αγαπητοί μου κυβερνώντες είναι το μέλλον μας κι οι αυριανοί ηγέτες. Δώστε τους εφόδια και την ευκαιρία να πάρουν σωστή εκπαίδευση για τη ζωή τους, τη ζωή των επερχόμενων γενεών. Μην τα ισοπεδώνετε όλα.
Αφού παγαίνετε τα ταξιδάκια σας, γιατί δεν ρίχνετε μια ματιά και στο θέμα αυτό; Μην αντιγράφετε μόνο τα φανταχτερά, εύκολα κι αποχαυνωτικά προγράμματα.
Κι εσείς φίλοι μου, σπουδάζουσα νεολαία. Ακούστε με. Ξεκινήστε πολιτισμένο αγώνα, με ένα και μοναδικό αίτημα ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΝ; Να δείτε τι θα γίνει. Θα ’μαστε όλοι μαζί σας. Όχι για ν’ αποφύγουμε τη δουλειά, μα για να δουλέψουμε σωστά.
Όχι πως είναι εύκολο, μα πρέπει.
Κάντε ώ υπεύθυνοι, κι άλλες αίθουσες· και εργαστήρια. Προσλάβετε κι άλλους Καθηγητάδες καλούς· για τα δύο πρώτα χρόνια σπουδών κυρίως, που θά ’ναι πολυπληθή.
Και να μπαίνουν οι μαθητές στα Πανεπιστήμια, στη Σχολή που θέλουν, μετά από σχετικά εύκολες εξετάσεις κρίσεως.
Αλλά μετά, χρειάζεται δουλειά! Σκληρή· να δείξουν επιμέλεια, πρόοδο, και σκορ βαθμολογίας για να συνεχίσουν. Αλλιώς, δρόμο! Σε άλλη Σχολή, ή άλλο επάγγελμα.
Όχι σαν και σήμερα με ψυχρές ανθρωποκτόνες εξαντλητικές Πανελλήνιες “δίκην αμνών προς σφαγήν”.