Πανί με πανί…

Δεν ξέρω από πού προήλθε η γνωστή έκφρασηΠανί με πανί…, ίσως απ’ την έλλειψη υφάσματος για κανέναν ρουχαλάκι, γνωρίζω ωστόσο καλά τη φίλη, την ιστορία της οποίας θα σας διηγηθώ αμέσως μετά!
Και όχι, μη νομίζετε πως  χάνει το σπίτι της σαν πολλούς συμπολίτες μας που βλέπουν την ακριβοπληρωμένη ιδιοκτησία τους να κάνει φτερά! Στα χρόνια που πέρασαν ποτέ της δεν έκανε σπατάλες, πάντα προσεκτική ήταν, κι έφθασε στις δύσκολες αυτές μέρες που περνάμε να μπορεί να τα φέρνει σχετικώς άνετα βόλτα…
Ελα όμως που στις τελευταίες γιορτές μ’ εκείνη την παραπλανητική κάρτα -που πληρώνεις, παίρνεις πράγμα και χρήμα δεν βλέπεις- ξέφυγε τελείως απ’ τον καλά μελετημένο προϋπολογισμό της, και  σοκαρίστηκε  όταν είδε το ποσό που είχε δώσει να μειώνει κατά πολύ τις λίγες οικονομίες της!
Πρόσφατα μας διηγήθηκε την ιστορία της και σας την μεταφέρουμε αυτούσια.
Σοκαρίστηκε λοιπόν, απ’ το πόσο εύκολα είχε ξοδέψει, ξετρελάθηκε στην σκέψη πως αν συνεχίσει έτσι στο  τέλος, δεν θα έχει ούτε να φάει! Πήρε λοιπόν την απόφαση, καθώς μας δήλωσε κατηγορηματικά, να ξοδεύει με μέτρο και μια εβδομάδα του μήνα να μην αγοράζει απολύτως τίποτα! Ούτε τρόφιμα!
Μας εξήγησε εκτενώς το σχέδιό της, αποφασισμένη να το βάλει ευθύς αμέσως σ’ ενέργεια και να μας ενημερώσει στην επόμενη συνάντησή μας.
Με αγωνία περιμέναμε τα νέα της, πέρασε η επίμαχη εβδομάδα και να ‘μαστε πάλι μαζί να τα λέμε.
«Λοιπόν;», ρωτάμε πριν καλά-καλά τη χαιρετήσουμε.
«Τι λοιπόν;» έρχεται  γοργά η απάντηση κι ακολουθεί ο χείμαρρος: «Ξεκίνησα πρωί-πρωί τη Δευτέρα αγοράζοντας μόνο ένα κουλούρι και την εφημερίδα μου. Ενάμιση ευρώ πάνω-κάτω. Μέχρι τις δέκα έτριβα τα χέρια μου από χαρά που τα ‘χα καταφέρει. Και να σου ξαφνικά η είδηση πως πέθανε μια παλιά γειτόνισσα που θα θαβόταν στο χωριό μας. Αγοράζω λουλούδια, βάζω  βενζίνη κι αναχωρώ. Στην επιστροφή καφεδάκι με δυο φίλες που είχα χρόνια να δω. Κέρασα κιόλας! Σύνολο εξόδου πάνω από 30 ευρώ. Κακά πήγε η μέρα, αλλά την επόμενη -ορκίστηκα στον εαυτό μου- θα επανόρθωνα. Μέχρι το απόγευμα ουδέν απρόοπτο. Μόνο που νωρίς το ήσυχο εκείνο βραδάκι της Τρίτης που κάθισα στο μηχάνημα να πω μια καλησπέρα στους φίλους, αρνιόταν το… ποντίκι να συνεργαστεί!! Ελέγχω πρίζες, ελέγχω το μηχάνημα μερικές φορές, τίποτα! Ντύνομαι όπως-όπως και τρέχω στο πιο κοντινό μαγαζί για αγορά καινούργιου ποντικιού. Ακρως απαραίτητο έξοδο που συμπληρώθηκε κι από ένα εξίσου απαραίτητο μελάνι  εκτυπωτή. Αλλά 50 ευρώ δηλαδή!»
«Και η Τετάρτη;» ρωτάμε όλο περιέργεια.
Μας κοιτά με μάτια… αγρίου και ξεκινά: «Ολα κι όλα αλλά σήμερα…» σκεφτόμουν «τα πράγματα θα πάνε κατ’ ευχήν! Τι ήθελα και το είπα; Με το που άνοιξα την εξώπορτα ανακαλύπτω κάτω απ’ το πατάκι της κεντρικής εισόδου μισοκρυμμένο φάκελο του ΟΤΕ! Αυτόν που περίμενα και δεν ερχόταν! 98.50 ευρώπουλα παρακαλώ! Που έπρεπε πληρωθούν την ίδια εκείνη μέρα. Πάνε κι αυτά! Και ξημέρωσε η Πέμπτη! Μουντή κι ασήκωτη να προμηνύει κι άλλα κακά! Για να δούμε λοιπόν, τι μας ετοίμαζε; Κοινόχρηστα, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΝΦΙΑ, ΟΤΕ, κοινόχρηστα, συνδρομές εδώ και εκεί όλα πληρωμένα! Τι άλλο να προκύψει; Και προέκυψε -εν μέσω εβδομάδος και με το Σαββατοκύριακο να πλησιάζει- ένα σχεδόν… άδειο ψυγείο, αφού για μερικές μέρες δεν είχα αγοράσει κανένα φαγώσιμο κι είχα ξεμείνει απ’ τα βασικά. Δρόμο για το κοντινότερο υπερκατάστημα κουβαλώντας και τη σακούλα μου ανά χείρας για ν’ αποφύγω  τουλάχιστον το οικολογικό πρόστιμο! Λίγο ψωμάκι -μια που ζω μόνη-  ένα κομμάτι φέτα, ένα κουτί γάλα, δυο πατάτες,  ένα μαρούλι, μια κονσέρβα σαρδελάκι που είναι και φθηνό ήταν αρκετά! Αλλά εδώ την παθαίνω αφού επιπολαίως πρόσθεσα την τελευταία στιγμή και δυο φακέλους ταμπλέτες πλυντηρίου ρούχων και πιάτων, καμμιά 15αριά ευρώ επιπλέον! Γύρισα σπίτι σαν τη βρεγμένη γάτα, διαπιστώνοντας με τρόμο πως σε τέσσερεις μόνο μέρες… “προσεκτικών” αγορών είχα ξοδέψει σχεδόν τη μισή μου σύνταξη! Κι έπρεπε να δρομολογήσω το συντομότερο κι εκείνες τις ιατρικές εξετάσεις, τις ετήσιες, που όλο ανέβαλα…».
«Και η Παρασκευή πώς πήγε;» ρώτησα ανυπομονώντας να δω μήπως και κάτι είχε αλλάξει.
«Αστα! Να μη στα λέω! Μου βγήκε ξαφνική διαρροή κάτω απ’ το ψυγείο! Ρυάκι ολόκληρο που ερχόταν απ’ το πουθενά! Δεν έλεγε να σταματήσει και πότιζε αβέρτα τις βάσεις των ντουλαπιών και τα πόδια των καρεκλών! Είπα να το αφήσω, αλλά δεν γινόταν! Θα πλημμύριζα!! Ασε τις ζημιές που θα προκαλούσε! 30 ευρώπουλα στον ειδικό, παρακαλώ και πάει κι αυτό!!»
«Μαύρη Παρασκευή έ;»
«Μην μου τη θυμίζεις! Συγχίζομαι! Γιατί πάνω που νόμιζα ότι όλα είχαν τελειώσει, είχα μάλιστα αποφασίσει ν’ αναβάλλω τουλάχιστον γι’ αυτό τον μηνά τις ιατρικές εξετάσεις, να σου κατά το μεσημεράκι ένα γερό… πέσιμο απ’ το πάνω σκαλί της εισόδου της πολυκατοικίας!»
«Μη μου πεις!!»
«Γέμισα μώλωπες και το ένα γόνατο να πονά φριχτά! Απ’ τον ένα γιατρό στον άλλο πήγα! Κουτσαίνοντας κι ασθμαίνοντας!! Υπολόγισε γύρω στο… εκατοστάρι! Χωρίς τα ταξιά, τα φάρμακα, ένα καινούργιο… φουλάρι και τις…πάστες που αγόρασα για παρηγοριά!»
Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε σ’ αυτή τη φάση της συζήτησης ήταν να ξεσπάσουμε κι οι δυο σε νευρικά γέλια…
«Η πιο συμφέρουσα λύση…» είπα στο τέλος χαριτολογώντας, «είναι να τα ξεχάσεις όλα! Να γυρίσεις στο χωριό, στο πατρογονικό σου! Να ράβεις, να μαντάρεις, να πλέκεις, να πλένεις τα πάντα στο χέρι, να φτιάχνεις μόνη το σαπούνι σου, ν’ ανάβεις το τζακάκι για μαγείρεμα, ζέστη και φως. Να ‘χεις και κήπο! Να βάλεις κουνέλια και κοτόπουλα και να μαζεύεις η ίδια τις ελιές σου! Και βεβαίως να προσέχεις τα πεσίματα! Στην ανάγκη προμηθεύσου κι ένα… λαγοπόδαρο!! Μπορείς; Κάν το!»
«Δεν μπορώ! Πού να φανταστώ τότε που θα φτάναμε; Πώς να προβλέψει κανείς τους χαλεπούς καιρούς που έρχονταν, προπαντός της τύχης τα καμώματα; Ετσι παραχώρησα το περιβόλι και τον ελαιώνα σε μια συγγένισσα  που τα ‘χει οικειοποιηθεί, κι  ούτε απ’ έξω δεν μπορώ να περάσω! Το σπιτάκι το πούλησα πριν χρόνια όταν μου παρουσιάστηκε μια καλή ευκαιρία. Για ν’ αγοράσω το διαμέρισμα που μένω, βλέπεις! Κι έπειτα σου φαίνομαι ικανή -τώρα στα γεράματα- που δεν κάνω χωρίς το κινητό κι όλη μέρα κολλημένη είμαι στο FB να μαζεύω ελιές σαν τη γιαγιά μου;», είπε κι έβαλε ξανά τα γέλια.
Γέλια ασυγκράτητα  μέχρι… δακρύων!
Υποχρεωμένη πλέον απ’ και το στυγνό και καλά δρομολογημένο σύστημα να δανείζεται και με δανεικά να ζει!
Μέχρι να τα χάσει όλα -να ‘χασει και τα μυαλά της!- κι ας ήταν από πάντα της αρκετά συγκρατημένη και προσεκτική!!