Πανοσιολογιώτατον αρχιμανδρίτη Ιγνάτιον Χατζηνικολάου

Η θύμησή μου ξεσήκωσε τσ’ αναμνήσεις μου με την ευκαιρία τσ’ ονομαστικής εορτής του Σεβαστού Πατρός Ιγνάτιου Χατζηνικολάου κι αναστορίθηκα την ημερομηνία τση χειροτονίας του σε Διάκο, στον Αζωγυρέ Σελίνου στσοι 7 Οκτωβρίου 1960 την ημέρα απού επανηγύριζε ο Ιερός Ναός του Αγίου Ιωάννου του Ερημίτη και των 98 συνασκητών του.
Παράλληλα όμως με το σεργιάνισμα τουτονά μ’ αποφτάξανε σε μπλια περασμένους χρόνους. Κι ιδιαίτερα το καιρό που απ’ ούλη τη Κρήτη επρεμαζονούμεστανε στης Εκκλησίας τη Σχολή.
Όπως έλεγε και ο Μακαριστός καθηγητής μας κι αργότερα Μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου Ειρηναίος Γαλανάκης, σ’ ένα διασκευασμένο από τον ίδιο τραγουδάκι «Απ’ όλη τη Κρήτη εδώ συναχθείτε στης Εκκλησίας τη Σχολή». Εκειά εστεγάζουντανε τοτεσάς η γι Εκκλησιαστική Σχολή Κρήτης στο πολυσέβαστο Μοναστήρι τσ’ Αγίας Τριάδας απού μας αγκάλιαζε στοργικά και φιλόξενα για να «μάθομε γράμματα, γράμματα σπουδάγματα του Θεού τα πράγματα». Εκειά εγροικούσαμε ούλοι μαζί τσ’ επιπλήξεις για τσ’ αταξάδες μας, και τσοι σοφές και πατρικές παραινέσεις και συβουλές, του Σεβαστού μας Δ/ντή αγίου Πέτρου Μαράκη, που νάναι άγιο το χώμα απού τονε θέκανε. Όπως επίσης και τα θερμά κι εμπνευσμένα κηρύγματα τσοι Κυριακές του πολυσέβαστου Καθηγητή μας Αρχιμανδρίτη Ειρηναίου Γαλανάκη.
Ακόμη σε τουτουσάς τσοι χώρους του Μοναστηριού εδιασταυρώνουντανε τα ζάλα μας στσοι σπερνούς, και τσ’ Όρθρους, στα διαλείμματα, στσ’ ελεύθερες ώρες και στσ’ ώρες απου μπαίναμε στη σειρά για το πρωινό μας, γή το μεσημεριανό φαϊτό, γή για το βραδινό δείπνο. Έτσα επερνούσαμε τοτεσάς οι γι ιεροσπουδαστές, όπως μας αποκαλούσε ένας μακαρίτης εδά καθηγητής μας. Γι’ αυτό κι εγνωρίζουμεστανε αναμεταξύ μας κι επερνούσαμε σαν αληθινά αδέρφια. Έκεια ‘τανε κι ο Μανώλης Χατζηνικολάου κι εκειά τον εγνώρισα ταπεινό και αθόρυβο μαθητή.
Φτωχός κι εκείνος και φτωχοντυμένος όπως κι ούλοι μας, γι’ αυτό κι εσπανίζανε τα ρούχα απού δεν είχανε πιτήδεια μπαλώματα απου εράφτανε οι χρυσοχέρες μανάδες και λαλάδες μας. Μα κι αν ήτανε φτωχός και φτωχοντυμένος ο Μανώλης, ήτανε όμως πλούσιος σε όνειρα και οράματα και με πολλές αρετές, γι’ αυτό κι είχε σκοπό να προκόψει στα γράμματα. Για κείνο κιόλας με τη δικιά ντου θέληση και την αρωγή τση Θείας Πρόνοιας τα κατάφερε κι έτσα εξεκίνησε τσ’ ανώτερες σπουδές του στην Αθήνα, με συντροφιά τη φτώχεια, την ανέχεια και τη στέρηση.
Ήτανε βέβαια, οπλισμένος πάντα με τα κραταιά όπλα τσ’ υπομονής, τσ’ επιμονής και τσ’ ελπίδας, γι’ αυτό και βγήκε νικητής σε τούτονα τον αγώνα και μ’ ευγνωμοσύνη ευχαριστεί τη Χάρη του Θεού απού τον εκράτησε όρθιο κι ευγνωμονεί ακόμη ούλους απού του συμπαρασταθήκανε στον δύσκολο αγώνα ντου για να σπουδάξει. Κι αναφέρεται ιδιαίτερα πολλές φορές με πολλή συγκίνηση, στον μακαριστό Επίσκοπο Κυδωνίας και Αποκορώνου Αγαθάγγελο Ξηρουχάκη για τα φιλοδωρήματά ντου. Έτσα την εγέμισε την δεξαμενή των γνώσεών ντου.
Κι ενώ αρχινούσε κι άνοιγε τσοι κρούνους τούτησας τση δεξαμενής για να διοχετεύει στσοι διψασμένες ψυχές τση μαθητιώσας νεολαίας τ’ αγαθά των γνώσεών ντου, προσέρχεται ευλαβικά ενώπιον αθρώπων και των δυο κορυφαίων τσ’ εποχής εκείνης Χανιωτών, Αρχιερέων Κισσάμου και Σελίνου Ειρηναίου Γαλανάκη και Αρκαδίας Τιμοθέου Παπουτσάκη και του Υψίστου, για την ικανοποίηση τση μεγάλης του επιθυμίας, το τάμα τση ζωής του, την αφιερώνει ντου στο Θεό, στην Εκκλησία και τους ανθρώπους, τη ζωή του, τις γνώσεις και τ’ αξιώματά του, όπως λέει στον εμπνευσμένο και χειμαρρώδη λόγο του, κατά την ημέρα αυτή τση χειροτονίας του, σε Διάκο, ο Ιερολογιώτατος πλέον Ιγνάτιος Χατζηνικολάου.
Απόκεια κι ύστερα, από το χώρο τσ’ Ιεροσύνης, επολεμούσε το κακό από τα πολλά μιτιρίζια απού αγωνίζουντανε. Δεν επτοήθηκε, ούτε και λιγοψύχησε στσοι δυσκολίες και τσ’ αντίξοες συνθήκες. Άντεξε με Ιώβεια υπομονή στσοι πόνους απού εφιλοξένησε το πολυταλαιπωρημένο κορμί ντου, ούτε εγόγγυξε βέβαια απού αγνοήθηκε από την ηγεσία τσ’ Εκκλησίας, αλλά συνέχιζε τον αγώνα τον καλό, σαν απλός στρατιώτης, με πολλαπλές δραστηριότητες, ακούραστος και ανύσταχτος, σαν εκπαιδευτικός και Λυκειάρχης, ευσεβής και φλογερός στο κήρυγμά ντου, σαν Εφημέριος και Ιεροκήρυκας, πολυγραφότατος σαν Συγγραφέας και αρθρογράφος σε εφημερίδες και περιοδικά.
Αυτές είναι μερκές από τσοι πνευματικές δραστηριότητές του απού τον αναδείξανε σαν ένα πανάξιο και συνεπή στσ’ υποσχέσεις του ενώπιον Θεού και αθρώπω, κατά την ημέρα τση χειροτονίας του, σαν εκπρόσωπο τσ’ ιεροσύνης και ως ένα και μοναδικό Ιγνάτιο Χατζηνικολάου. Που με την ευκαιρία και τσ’ ονομαστικής του εορτής, σού εύχομαι Σεβαστέ Πάτερ από καρδιάς Υγεία, μακροημέρευση, δύναμη και αντοχή για καλή συνέχεια, χωρίς πόνους και ταλαιπωρίες και ο Θεοφόρος Άγιος Ιγνάτιος, να πρεσβεύει και να εύχεται για Σένα.
Όμως, τελειώνοντας με πολλή συγκίνηση την αναφορά μου στη χειροτονία του πατρός Ιγνατίου και με συντομία στη μαθητική ντου ζωή και το πνευματικό του έργο, ξαναζωντανέψανε εικόνες από τα παλιά, γι’ αυτό και αιστάνομαι την ανάγκη ν’ αντιγράψω τον αποχαιρετισμό μου, όπως αποχαιρετώ στο βιβλίο μου “ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ – ΧΩΡΑΦΑΚΙΑ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟΥ ΧΑΝΙΩΝ”, το σεβαστό Μοναστήρι τσ’ Αγίας Τριάδας, μια πανηγυρική απογευματινή, στις σελ. 105 – 106… Γιατί ‘τανε πολλά αυτά που μου ‘ρχότανε στη θύμηση, από κεινουσάς τσοι χρόνους τσ’ ανέμελης μαθητικής ζωής με τα περίσσεια απατηλά όνειρα και τσοι ψεύτικες ελπίδες. Γι’ αυτό και το θεωρώ σωστό και πρέπον να καταθέσω το σεβασμό μου και την ευγνωμοσύνη μου στσοι χώρους του Μοναστηριού. Και στσοι μακαριστούς ιερομονάχους και μοναχούς κεινονά τω χρόνω, απού τσ’ ελεύτερές μας ώρες τσοι ταλαιπωρούσαμε με τα παιχνίδια μας και τη νεανική μας ζωηράδα και να των ευκηθώ από καρδιάς την αιωνία ανάπαψή ντωνε. Όπως επίσης και για τσοι σεβαστούς μου καθηγητές και τσ’ αξέχαστους κι αγαπημένους συμμαθητές απου έχουνε φύγει από τουτηνέ τη ψευτοζωή κι εκείνοι. Να ευκηθώ σ’ ούλους ντωνε να ‘ναι η μνήμη ντωνε αιωνία. Και για ούλους τσ’ άλλους απού ‘ναι στη ζωή, εύχομαι καλή υγεία και να διάγουν όμορφα και καλά και το πνεύμα το Άγιο να κατευθύνει τα διαβήματά μας ουλωνώ.