Όσο ζητάμε, απαιτούμε, εκφράζουμε με στεντόρεια φωνή πως έχουμε δικαιώματα, δείχνει πως υπάρχουμε με ισχυρή διάθεση να τη ζούμε τη ζωή. Όσο όμως δεν βρίσκουμε λίγο χώρο στο σήμερα και στο όνειρο ή στις επιδιώξεις για το αύριο, να χωρέσουμε εικόνες, πρόσωπα, στιγμές, περιόδους, αγώνες, μηνύματα και ζωηράδες από το χθες, από την ιστορία μας, τότε, μάλλον όσα καταφέρνουμε θα είναι ή θα ομοιάζουν, μισά…
Αναρωτιέμαι πόσες σκέψεις νέων κυρίως ανθρώπων, γέμισαν προχθές, χθες και σήμερα, με το όνομα του 18χρονου ήρωα Ευαγόρα Παλληκαρίδη, ο οποίος εκεί στην Κύπρο, μαζί με φίλους, συμμαθητές, συνομήλικούς του, είχαν φουσκώσει το μπέτι τους, από την ελπίδα και τη ζωντάνια για το όνειρο της Ένωσης με την Ελλάδα.
Αναρωτιέμαι πόσοι γονείς δίδαξαν στα παιδιά τους την ιστορία του Ευαγόρα, ο οποίος εκτελέστηκε από τους Άγγλους σαν χθες το απόγευμα 14 Μαρτίου 1957.
Όλα εκείνα τα παιδιά είχαν μάθει να ακούνε για τα όνειρα και τις ελπίδες των μεγαλυτέρων τους. Γνώριζαν πολύ καλά τις έννοιες των λέξεων Ελευθερία, Δημοκρατία… ίσως αυτός ήταν ο λόγος που δεν τους ένοιαζε τίποτε, μήτε η ίδια η ζωή τους.
Την χαλάλιζαν, μιας και, όπως άλλωστε είχε γράψει ο Ευαγόρας: «Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει… Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα….».
Εκεί στα Φυλακισμένα Μνήματα στη Λευκωσία, όπου μέσα στη φυλακή έβαλαν το κορμί του οι Άγγλοι που τον κρέμασαν, υπάρχει μία παρακαταθήκη η οποία στέλνει σε όλους το μήνυμα, να κάνουμε ό,τι θέλουμε, ό,τι μας κάνει χαρούμενους, δυνατούς αξιόλογους.
Αρκεί να μην ξεχνάμε, πως πάντα κουβαλάμε χρέος για την πατρίδα μας.
Πάντα κουβαλάμε χρέος για την πατρίδα μας
1 Comment
Αφήστε ένα σχόλιο
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
Αξιότιμε κύριε, σας συγχαίρω που δεν λησμονήσατε τον ποιητή – ήρωα του μεγάλου απελευθερωτικού αγώνα(1955-59) του Κυπριακού Ελληνισμού . Μια χούφτα πελλοί (κουζουλοί στην κυπριακοί διάλεκτο) τα έβαλαν με την βρετανική αυτοκρατορία και την λύγισαν( Στρατιωτικά. Η πολιτική διαχείριση του αγώνα είναι άλλης τάξεως ζήτημα που η ανάλυση του γεμίζει βιβλιοθήκες)…..Νομίζω ότι θα ήταν χρήσιμο να θυμηθούμε όλοι μας τι έλεγε ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης στον πρόλογο του έργου του “Ο Καπετάν Μιχάλης ” σχετικά με τον αγώνα των Κυπρίων αδελφών μας. ” Η λευτεριά είναι το πιο ακριβαγόραστο αγαθό, δεν δίνεται δωρεάν μήτε από άνθρωπο, μήτε από τον Θεό. Πηγαίνει από χώρα σε χώρα , όπου την φωνάξουν ,από καρδιά σε καρδιά, ανύπνωτη , ανυπόταχτη ,χωρίς συμβιβασμό. Τώρα την φώναξαν στην Κύπρο, και την βλέπουμε με σίγουρη ορμή να δρασκελάει τα αιματωμένα κυπριωτικά χώματα. Της στέλνει μήνυμα η Κρήτη.. σχίζει το πέλαγος η φωνή της, περνά τα Δωδεκάνησα και της φωνάζει : Βάστα αδελφή, όμοια και εγώ σταυρώθηκα και πόνεσα κι είδα ανάσταση. ‘ Ομοια θα δεις και σύ !” ………Σε ότι αφορά το μεγαλείο εκείνης της γενιάς των Ελλήνων είναι θεωρώ αξιομνημόνευτο το γεγονός ότι η αδελφή του ήρωα υπηρετεί εδώ και δεκαετίες το μνημείο-μουσείο της ΕΟΚΑ στα φυλακισμένα μνήματα, λίγα μόλις μέτρα από τον τάφο του ήρωα αδελφού της !!!!!!!! Με εκτίμηση