[…Κι έτσι όπως γύρισα το κεφάλι μου νόμισα πως σ’ είδα… Πως γρήγορα -συ ήσουν- αποτραβήχτηκες μην και τα βλέμματα συναντηθούν… Πως γρήγορα θέλησες να χαθείς!]
Βουβός…!
Ατενίζω τη μανιασμένη θάλασσα που αγαπώ, τη θάλασσα που αγαπά τον ουρανό! Τον ουρανό που όταν αλλάζει ο καιρός, τα σύννεφα γεμίζουν τον! Τα σύννεφα… που φέρνουν τη βροχή που αγαπώ…
Ακίνητος…!
Ν’ ακούω τη βροχή, να βλέπω, να οσφραίνομαι…
Μια – μια οι αισθήσεις, ξεκάθαρες, ατόφια δυνατές!
Βροχή και θάλασσα!
Η θάλασσα -σού ’λεγα- πως αγαπά τον ουρανό!
Πώς το ξέρω;
Να μια δύσκολη ερώτηση σε μια δύσκολη εποχή! Δεν θα την αποφύγω, δεν θα σου διαφύγω!
Κρυφά και φανερά αγαπιούνται απ’ όταν πρωτοέσμιξαν!
Κρυφά για όσους δεν κοιτούν, φανερά για κείνους που… θωρούν, όσους μπορούν και βλέπουν να ενώνονται καθημερινά πέρα ’κει στον ορίζοντα!
Ερωτας αιώνιος, διάφανος!
Πώς να το ξέρω ’γω αυτό;
Αλλη μια δύσκολη ερώτηση σε μια δύσκολη εποχή!
Τους είχα κάποτε συναντήσει, τους μίλησα κι ακόμη τους μιλώ και δεν το αποφεύγω!
Να νιώσω ντροπή γι’ αυτό;
[Τι λέξη κι αυτή; Μία χαμένη λέξη, ξεχασμένη ανάμεσα σε τόσα ξεχασμένα σε τούτους τους “άγνωστους”, τους δύσκολους καιρούς]!
…Δεν είναι κατάλληλη η ώρα όμως να μιλούμε για τα απολεσθέντα· για έννοιες και πράγματα όπως κείνο το κόκκινο χρώμα της ντροπής το “εν μαλακαίς παρειαίς” νεανίδων σαν ένιωθαν πάνω τους το βλέμμα αυτού που τους χάρισε το πρώτο καρδιοχτύπι…!
Είναι όμως η στιγμή να σου πω, να σου εκμυστηρευθώ…
…Να γιατί αγαπώ τη βροχή! Θυμούμαι! Μου θυμίζει..!
Να ντραπώ για την παραδοχή; Για τούτη την αλήθεια; Για όσα έζησα σε μέρες βρόχινες, σε νύχτες καταρρακτώδεις; Για όσα με προσκαλούν -άλλοτε γλυκιά, άλλοτε πικρή ανάμνηση- να αναθιβάλλω;
…Με τη βροχή… λοιπόν!
Οπως χθες! Οπως άλλοτε! Οπως στο μέλλον εύχομαι!
Πάντα και… πάντα!
Μία περίεργη απολύτρωση, μία δεσμευμένη υπόσχεση κι ένας πόθος κρυφός να μη χαθούν οι αίσθησες που αγάπησα και πια να τις θυμούμαι επιζητώ!
Και κείνες… λες και ζουν(!) στην ίδια τη δική μου την πορεία, αβίαστα με επισκέπτονται πάντα με τη βροχή…
