ΒΑΓΓΕΛΗ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ: “TA XΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ”
Και στην 5η ποιητική συλλογή δε χάνει το βηματισμό του.
Περιπατητής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ευαγγελιστής του καλού καγαθού και με υψωμένες τις κεραίες της ευαισθησίας επιλέγει σταθερά, με μεγαλύτερη ωριμότητα θα έλεγα,το στασίδι των αυτογενών αρετών που έξυψώνουν τα εξήντα (60) νέα ποιήματα σε έργα τέχνης.
Το ύφος, ο ρυθμός, η εναλλαγή των τόνων και η προσεκτική επιλογή των θεμάτων τα κατατάσσουν στην τρίτη εκδοχή του κανόνα που θέτει ο Ο. Ελύτης: οι κακοί ποιητές τρέφονται από τα γεγονότα , οι μέτριοι από τα αισθήματα και οι καλοί από τη μετατροπή του τίποτε σε κάτι. Το εκ του μη όντος ον λογάριαζε.
Στη νέα του ποιητική συλλογή, λοιπόν, “Τα Χελιδόνια του Μοναχού”, πρωτίστως, είναι έντονα διακριτή η διάχυση του θρησκευτικού συναισθήματος.
Τα περισσότερα από τα ποιήματα του Βαγγέλη Κακατσάκη, περί αυτού ο λόγος, αποπνέουν μια μυστηριακή γοητεία” ένα επηρμένο μυστήριο.
Σε όλες τις υποκατηγορίες (αφιερωματικά, θρησκευτικά, ρομαντικά,παιγνιδίζοντας με τα γράμματα, του έρωτα, του θανάτου) αναδύεται ένας χαριτόβρυτος λυρισμός και ταυτόχρονα λανθάνει ως αλληγορία η επικαιρότητα και συνάμα εμφιλοχωρούν διαχρονικά στοιχεία κοινωνικού προβληματισμού.
Ενίοτε είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσουμε τη μαγευτική χαρμολύπη που αποπνέουν οι στίχοι των ποιημάτων. Από αυτήν την άποψη η αυτοβιογραφική τους καταγωγή έχει πολύ μικρή σημασία.
Στις Αλώνες «δεν φτάνει κανείς ούτε δια ξηράς ούτε διά θαλάσσης» φτάνει με την ψυχή του. Στις 12 του Ιούνη βρεθήκαμε “κάτω από τη σκιά ενός θεόρατου Πλάτανου/ δίπλα σε μια αστείρευτη γάργαρη πηγή / καταμεσής στην πλατεία του χωριού.” για την παρουσίαση της δικής μου ποιητικής συλλογής, τότε, “Λίγο Περισσότερο Φως”.
Ομιλητής ο Βαγγέλης. Με την ευκαιρία της παρουσίας του στο χωριό μου, θέλησε ν’ανάψει δυο κεριά.
Ενα για να φωτίσει με τον λεκτικό του πλούτο την ταπεινότητα μου και ένα δεύτερο για να καίει αμυδρά δίπλα στην ασκητική μορφή του Οσίου Ονουφρίου. Του δικού μου Αγίου.
Σ’ αυτόν που εναποθέτω όλες τις ελπίδες μου στην οδό προς την αναζήτηση του ανεξήγητου…
Με δεδομένη την ομορφιά να καραδοκεί ο ποιητής μας θέλησε να ντύσει τον Μόνος, γυμνός και ανυπόδητος/ με ποταμίσια μέχρις πελμάτων γενειάδα… “ερημίτη”. Γιατί αυτό συμβαίνει με τις απρόθυμες λέξεις, “τους δίνεις ένα κουρέλι, σου επιστρέφουν ένα ρούχο. Οποία αισθητική συγκίνηση!
Να μπορείς με ανάλαφρο, ιερό, φτερωτό, και περίτεχνο τρόπο να υφαίνεις τις λέξεις και τα ποιήματα σου να ενδύονται το χιτώνα της ανάγκης.
Σ’ ευχαριστώ Βαγγέλη γιατί θέλησες στο γνωστό και άγνωστο Αγιολόγιο σου να συμπεριλάβεις και το δικό μου Αγιο.
Μεγάλη «η χαρά να φυτεύουμε τριαντάφυλλα/ η ευλογία να τα χαρίζουμε».
Σε ό,τι αφορά την γεωμετρία της συλλογής, «είναι να υπερηφανεύονται ορισμένες συμπτώσεις». Ο αριθμός τέσσερα (4) παραπέμπει σε συμπαντικές αριθμητικές ακολουθίες που ορίζουν τις στάσεις και τις αναφορές του ποιητή.
(4 τα υποκεφάλαια, 4 τα παιγνιδίσματα με τα γράμματα των μηνών, 4 τα εγγόνια κ.λπ.)
Αξίζει να αποδοθούν εύσημα και στους λοιπούς εργάτες που βοήθησαν στην ολοκλήρωση της ηλεκτρονικής αυτής έκδοσης και αναμένουμε και την έντυπη.
Ως τότε αυτός ο αγέρας, που χαζεύει μες τα φύλλα της “σοφής ελιάς” ας περιμένει. Πολλά ξέρει”
Αξιότιμε, Κύριε Διευθυντά,
πολύ συχνά ξαφνιάζομαι και, βέβαια, διαψεύδομαι όσο αφορά την έκταση και το μέγεθος των χαρισμάτων που είναι προικισμένοι οι συνάνθρωποι μας [με την καλή και υγιή σημασία της λέξης] όταν διαβάζω προσεκτικά σπάνια και περιεκτικά άρθρα συνεργατών των “Χ.Ν.” κι άλλων συνανθρώπων μας που μοιράζονται μαζί μας τα δημιουργικά τους πονήματα. ΩΣΤΟΣΟ, σήμερα τα “Χ.Ν.” παρουσιάζουν ένα δοκίμιο – εργασία του κ. Χρήστου Κωνσταντουδάκη με τον τίτλο “Πάντα υψωμένες οι κεραίες της ευαισθησίας του”, αναφερόμενος βέβαια στη νέα ποιητική συλλογή του δικού μας ανθρώπου Ευάγγελου Κακατσάκη ” ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ”: Τόσο όμορφος, λιτός, περιεκτικός λόγος, θαρρείς η αποθέωση της λογοτεχνικής ομορφιάς! Με το νέο ξάφνιασμα [ποιός είναι πάλι αυτός ο ευλογημένος από τον Θεάνθρωπο Χριστό Χρήστος Κωνσταντουδάκης.
Κύριε Διευθυντά,
σ’ αυτές τις περιπτώσεις [δεν είναι μόνο η Λογοτεχνία] παίζουν πολλά πράγματα και δημιουργούνται ηθικές απορίες κι ο νους του ανθρώπου θέλει να βρίσκεται σε συμμετρία με το άλλο βασικό δομικό στοιχείο, την Ψυχή. Όσες προσπάθειες κι αν κάνω, μού είναι αδύνατο να θίξω, έτσι, ακροθιγώς, ζητήματα που άπτονται της ερμηνευτικής, της φιλοσοφίας, της κοινωνιολογίας και της ψυχολογίας και ιστορίας της αληθινής δημιουργίας στην ανθρώπινη κοινωνία.
Ένα θέμα που προκύπτει και επιβεβαιώνεται “Όσο υπάρχουν άνθρωποι – From Here To Eternity”, είναι αυτό που συχνά [μ’ έχετε βαρεθεί να το επαναλαμβάνω – αλλά ξέρω τι κάνω] γράφω για το μοναδικό, το αναντικατάστατο, το διαφορετικό και το ανεκτίμητης αξίας ανθρώπινο πρόσωπο, κι όταν αυτή η διαφοροποίηση παρουσιάζεται όχι μόνο με τη μορφική ετερότητα αλλά, κυρίως, με την ενεργητική μοναδικότητα και στηρίζεται στην υπεροχή των αρετών, της αληθινής αγάπης, των αξιών και χαρισμάτων ΟΥΤΕ συγχύζει κι ΟΥΤΕ διαιρεί, αλλά ενώνει τους ανθρώπους, απανταχού της γης, ανεξαρτήτων των όποιων διαφορετικών τους υπαγωγών – καταβολών.
Προχωρούμε στα πρόσωπα των δημιουργών πνευματικών έργων – πονημάτων: Ευχής έργον είναι ο δημιουργός [δεν υφίσταται θέμα προσωπικών δεδομένων] ν’ αποκαλύπτεται: Δεν έχει την παραμικρή σημασία η καταγωγή και το είδος και πλήθος των γνώσεων και τίτλων σπουδών: είναι καθαρά θέμα ακριβοδίκαιης κρίσης κι εκτίμησης. Παράδειγμα: Αλλιώς θα σχολιάσω τις απόψεις και θέσεις ενός απλού ανθρώπου [όλοι οι άνθρωποι, πιστέψτε με είμαστε ίσιοι και το ίδιο καλοί -καλά διαβάζετε] του λαού μας για την εν γένει απονομή της Δικαιοσύνης [αυτός εκφράζει -εν πολλοίς- άδικες- την δική του περί Δικαίου και Απονομής της Δικαιοσύνης άποψη] κι αλλιώς θα σχολιάσω μια πραγματεία – εργασία ενός συναδέλφου νομικού ή δικαστικού με τεράστια πείρα. Συνακόλουθα, ένα ξενομερίτης η αφεντιά μου δεν μπορεί να γνωρίζει όλους τους σημαντικούς και σπουδαίους ανθρώπους της Τέχνης και του Λόγου, ψάχνει να βρει [κι αν δεν τα καταφέρνει;] κάποια στοιχεία βιογραφικά για τον εκάστοτε συνεργάτη ή δημιουργό πνευματικού λόγου. Και, βέβαια, με την περιέργεια που με διακατέχει παιδιόθεν να μαθαίνω καινούργια πράγματα για τον κόσμο κι άνθρωπο, βρήκα όσα στοιχεία χρειαζόμουν για το αληθινό ανθρώπινο πρόσωπο του εξαίρετου αρθρογράφου – συνεργάτη κ. Χρ. Κωνσταντουδάκη, από μια λαμπρή παρουσίαση βιβλίου του εδώ στα Χανιά, με εισηγητή τον φίλο μου Ευάγγ. Κακατσάκη. Προσέξτε, φίλοι κι αναγνώστες των “Χ.Ν.” στην ηλεκτρονική σελίδα βρήκα και διάβασα απόψεις του γνωστού Γερμανού φιλοσόφου, κοινωνιολόγου, ερμηνευτού, ψυχολόγου κ.λ.π του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα Βίλχελμ Ντίλταϋ, που ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ και ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ τις λίγες απόψεις μου για την αληθινή και υψηλή Λογοτεχνία: Έγραφε ο πολύς Β. Ντίλταϋ:” Το υπόβαθρο κάθε αληθινής ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ είναι το ΒΙΩΜΑ, δηλαδή μια ζώσα εμπειρία και τα κάθε είδους ΨΥΧΙΚΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ που πηγάζουν από αυτά” Αλήθεια! Πόσο σπουδαίες κι αληθινές είναι οι παραπάνω απόψεις. Επί χρόνια πάσχιζα να μάθω τί είναι και ποιά είναι η αληθινή και υψηλή – καλή Λογοτεχνία και, βέβαια, ήμουν άσχετος μ’ αυτήν ή την καλή γραφή.
-Και πώς να μην ήμουν αφού για πρώτη φορά πληροφορήθηκα την ύπαρξη των ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΏΝ στην Εβδόμη Γυμνασίου [1959] Βεροίας, όταν ο αείμνηστος και μέγιστος αργότερα εικαστικός Αρχιτέκτων και ζωγράφος – ο μεγαλύτερος στον κόσμο τα τελευταία τριάντα χρόνια -πού να το ξέρουν αυτό οι Έλληνες!!- Μάκης – Ευθύμης Βαρλάμης, φίλος και συμμαθητής μου στο μικτό Γυμνάσιο Βεροίας πληροφορήθηκε την άγνοιά μου κι έσπευσε στη δημοτική βιβλιοθήκη Βεροίας και δανείστηκε τους τρεις τόμους “ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ” του Β. Ουγκώ. Απίστευτα ξενύχτια στο καμπίσιο γενέθλιο χωριό μου. Πού να ξέραμε εμείς τα φτωχά αγροτόπαιδα του Βεροιώτικου κάμπου για βιβλιοθήκες και βιβλία, αφού μόλις τελειώναμε το μεσημέρι το σχολείο, βιαστικά παίρναμε την κατηφόρα από τους Βεροιώτικους μπαξέδες ίσια στα χωράφια μας που – ανυπερθέτως- μάς περίμεναν οι δικοί μας άνθρωποι. Κι ως τα δύο χρόνια [τόσο ήταν τότε] της άσκησής μου ως ασκούμενος Δικηγόρος, 6 μήνες ήμουν στα χωράφια του κάμπου κι άλλους 6 στο “ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ”. Κί ύστερα άλλα δύσκολα [πολύ δύσκολα βιώματα που δεν μπορεί να τα συλλάβει ανθρώπινος νους] της κοινωνικής ζωής [περαιτέρω σπουδές στην Ευρώπη εργαζόμενος σε βαριές χειρωνακτικές εργασίες, οικογένεια κ.λ.π. ], δεν πήρα ανάσα να διαβάσω λίγη λογοτεχνία, που λάτρευα. Ωστόσο, τα κατάφερα και βρήκα στην Αμερική κάποια βιβλία του μακαριστού ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ, του γνωστού Θεολόγου – Φιλοσόφου και πατέρα της Σέρβικης κι όχι μόνο Ορθ. Εκκλησίας κι αυτά ήσαν τα βιβλία που διάβασα ως τα εξήντα μου χρόνια!! Τότε, συνταξιούχος πια, ρίχτηκα με πάθος στην καλή λογοτεχνία, ωστόσο, δεν την καταλάβαινα. Είχα διαφορετικές απόψεις για την καλή και υψηλή λογοτεχνία και στα 65 μου χρόνια είπα να γίνω κι εγώ συγγραφέας λογοτεχνικών κειμένων. Όμως, δεν είχα τα ανάλογα προσόντα κι εφόδια προς τούτο, παρότι οι ενασχολήσεις μου οι επιστημονικές με τις Κοινωνικές Επιστήμες [Νομική, Εγκληματολογία, Κοινωνιολογία Εκπαίδευσης, Εφηρμοσμένη Οικονομία] με βοήθησαν στην κάπως καλή γραφή. Και τότε στηρίχτηκα στα πολλά και πολύ δύσκολα βιώματά μου κι όπως γράφει ο σπουδαίος Γερμανός Κοινωνιολόγος, Ψυχολόγος, Ερμηνευτής, Β. Ντίλταϋ και με βοήθεια και παρόρμηση των ποικίλων ψυχικών συστατικών που πήγαζαν από τα αληθινά και δύσκολα βιώματά μου και βάλθηκα να γράψω ένα μυθιστόρημα που το έντυσα με μυθιστορηματικό μανδύα για την όποια λογοτεχνικότητα του βιβλίου. όμως το ύφος και ο τρόπος γραφής, εντελώς, άσχετος με τα δεδομένα και τις νόρμες της καλής ή σύγχρονης υψηλής λογοτεχνίας. ΩΣΤΟΣΟ, το απροσδόκητο κέρδος, το ξάφνιασμα της σύμπτωσης των απλών δικών μου απόψεων με αυτές του ανωτέρω σπουδαίου φιλοσόφου και κοινωνιολόγου, με χαροποίησε πολλαπλά, γιατί δεν μπορούσα να διανοηθώ καλή λογοτεχνία χωρίς αληθινά και δύσκολα βιώματα. Βλέπετε, ότι επιμένω στα “δύσκολα βιώματα”, γιατί αυτά είναι η ζώσα εμπειρία και τα πολλά ψυχικά συστατικά -συναισθήματα, σαν χορός που κυκλώνει τα δρώμενα με προεξάρχοντα αυτά της ξεγνοιασιάς, της δημιουργικής χαράς, της ανυπόκριτης αγάπης κι αλληλεγγύης, της συντροφικότητας, αλλά και της ατελείωτης θλίψης και της θρηνώδους σχεδόν νοσταλγίας. Έτσι, δικαιώθηκα που πίστευα, ότι ο “μύθος” και η “φαντασία” είναι η νομοτελειακή -σχεδόν- ΕΠΕΚΤΑΣΗ της πραγματικότητας και, βέβαια, αξιοπρόσεκτη ήταν και η άποψη του γνωστού μας ανθρώπου [διακόνου της ψυχικής μας υγείας και πνευματικού δημιουργού] κ. Χρήστου Τσαντή: ” Οι ήρωες του Χρήστου Κωνσταντουδάκη δεν είναι φανταχτεροί και ψεύτικοι: έχουν βγει μέσα από την πραγματικότητα και είναι αυτόνομοι. Λάμπουν με την αλήθειά τους. Κι έτσι είναι. Τα σχόλια μου, κύριε Διευθυντά, είναι σχεδόν πάντα ΕΚΤΕΝΗ: και πώς να μην είναι όταν χαιρόμαστε ποικιλοτρόπως από σπουδαίες συνεργασίες και πνευματικές δημιουργίες ανθρώπων του τόπου μας με τόσο πολλά χαρίσματα προικισμένοι. Ελπίζω να βρω και διαβάσω το βιβλίο του κ. Χρ. Κωνσταντουδάκη, εκδόσεως ΡΟΔΑΜΑΝΘΥΣ.
Τα πιο θερμά μας συγχαρητήρια στον άξιο συγγραφέα και συνεργάτη των “Χ.Ν.” και τα καλύτερα στη ζωή του. Μα, ο συνάνθρωπος μας αυτός γράφει τόσο όμορφα και σπουδαία πράγματα! Φιλικά Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος, οικονομολόγος ΧΑΝΙΑ.
Δεν μπορώ να καταλάβω πως [δεν φταίει κανένας ηλεκτρονικός δαίμονας] γράφω στα σχόλιά μου “ανεξαρτήτων” ενώ πρόκειται για το επίρρημα ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ: Συνεπώς, παρακαλώ, διαβάστε: “ανεξαρτήτως των όποιων διαφορετικών τους υπαγωγών – καταβολών” κι όχι “ανεξαρτήτων”. Γεράματα! [78 συμπληρωμένα τα χρονάκια μου] Ευχαριστώ Γ. Καραγεωργίου ΧΑΝΙΑ.
Ευχαριστώ τον κ. Καραγεωργίου για τα φιλόφρονα λόγια του.
Να μου επιτραπεί μόνο ένας μικρός σχολιασμός για το ρόλο της λογοτεχνίας.
Ο σκοπός της λογοτεχνίας, λοιπόν, είναι παραμυθητικός , συγκινησιακός.
Η μυστηριακή γοητεία της στη φευγαλέα στίξη του χρόνου είναι να νιώθεις ότι τελείται ένας εσπερινός στο άβατο του βαθύτερου είναι σου και ότι εν τέλει πρόκειται για μια πράξη καθαρμού και εξιλέωσης.
Προϋπόθεση και καθήκον των ζηλόφθονων λέξεων είναι να αφήνονται στο υφολογικό πρόσταγμα του λογοτέχνη, ούτως ώστε οι λέξεις, να συναπαρτίζουν ένα αισθητικά δικαιωμένο κείμενο.
Η αληθινή λογοτεχνία πρέπει να εκφράζει το ” καθόλου”. Ο χώρος να εκτείνεται ως τα έσχατα όρια του, να εισδύει στο χρόνο, στο κέντρο του λογοτεχνικού σύμπαντος εκεί όπου συνείρονται τα μείζονα θέματα του έρωτα, της αγάπης, του θανάτου, της φύσης, των δεινών του ανθρώπου. Θέματα τόσο παλιά όσο και η ανθρωπότητα.
Αγαπητέ κ. Χρ. Κωνσταντουδάκη,
χάρηκα ιδιαίτερα που απαντήσατε στο απλό δικό μου σχόλιο. Όπως καταλάβατε είμαι ακόμη [κι ας είμαι αρκετά μεγάλος άνθρωπος= 78 συμπληρωμένα χρόνια!] μαθητούδι της καλής ή υψηλής λογοτεχνίας, παρά το πάθος μου γι’ αυτήν: κι έδωσα μερικές εξηγήσεις και διατύπωσα κάποιες απόψεις μου για τη λογοτεχνία, αφού ικανοποιήθηκα πολύ -σχεδόν δικαιώθηκα- από τις απόψεις του γνωστού Γερμανού ερμηνευτή, φιλοσόφου, κοινωνιολόγου και ψυχολόγου Βίλχελμ Ντιλτάϋ “Το υπόβαθρο κάθε αληθινής δημιουργίας είναι το βίωμα [βιώματα], δηλαδή μια ζώσα εμπειρία και τα κάθε είδους ΨΥΧΙΚΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ που πηγάζουν από αυτά”. Δεν γνωρίζετε κ. Χρήστο, τί σήμαινε για μένα η ανωτέρω άποψη του σπουδαίου φιλοσόφου Γερμανού!!
Πρέπει, ωστόσο, να διευκρινίσω, ότι ουδέποτε -παρότι είναι ανθρώπινο και θεμιτό] είχα ή διατηρούσα συγγραφικές φιλοδοξίες ως δημιουργός καλής λογοτεχνίας. Όμως, έπρεπε, είχα ακατανίκητη παρόρμηση να γράψω, ύστερα μάλιστα από την ώθηση των πολλών και πολύ δύσκολων βιωμάτων μου, και να αποκαλύψω έναν ποταμό συναισθημάτων με παραστάσεις και λέξεις που έρχονταν αυθόρμητα και, βέβαια, προσέδιδαν σημαντικές έννοιες ως την ουσία της αληθινής ζωής που είναι η έμπονη ή αυτοθυσιαστική αγάπη.
Όμως, αγαπητέ κ. Κωνσταντουδάκη, διαπίστωσα, ότι δεν φτάνουν μόνο τα ΨΥΧΙΚΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ που πηγάζουν – απορρέουν από τα βιώματα, για την καλή ή υψηλή λογοτεχνία. Είχα ικανοποιηθεί -στην αναζήτηση του τι είναι καλή λογοτεχνία, από μια απλή κουβέντα ενός φίλου σπουδαίου Επιστημονικού δάσκαλου και εξαίρετου λογοτέχνη ότι “λογοτεχνία είναι, να έχεις πεις κάτι και να το πεις ή να το γράψεις με όμορφο και λιτό τρόπο”. Ώσπου, με την πάροδο του χρόνου και το βαρύ φορτίο των εμπειρικών γνώσεων, διαπίστωσα ότι τα πράγματα είναι αρκούντως δύσκολα και για την καλή ή υψηλή λογοτεχνία ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ πολλά άλλα εφόδια και πρόσθετες γνώσεις. Εντάξει έχω δυνατότητες -και σ’ αυτήν ακόμη την ηλικία- να γράψω ένα καλό λογοτεχνικό κείμενο, αλλά μέχρις εδώ: Και πώς να μην συμβαίνει αυτό όταν γράφω χωρίς να έχω κάποιο λεξικό της Ελληνικής γλώσσας, πιστεύοντας ότι δεν το χρειαζόμουν. Και ορίστε, με τόσα χρόνια διακονίας και ενασχόλησης σ’ όλες σχεδόν τις κοινωνικέ επιστήμες [Νομική, Εγκληματολογία, Κοινωνιολογία της Εκπαίδευσης και Εφηρμοσμένη Οικονομία] τρόμαξα να κατανοήσω -με χίλια ζόρια και τη βοήθεια ξένων μεγάλων λεξικών- το δικό σας πανέμορφο και τόσο περιεκτικό σχόλιό σας, αφού δεν καταλάβαινα το ρήμα “συνείρω – ομαι- [στο Ελληνικο – αγγλικό λεξικό έχει τη σημασία στα Αγγλικά= to connect, to associate, to join, to concatenate]. Βέβαια, συνειδητοποιώ ότι οι απαιτήσεις για μια καλή ή υψηλή λογοτεχνία είναι αμέτρητες και για να κάνω χιούμορ, σας λέγω ότι αν γνώριζα ή έγραφα τόσο καλά και τόσο όμορφα όπως εσείς κάνετε, “τρέμετε υποψήφιοι ΝΟΜΠΕΛΙΣΤΕΣ!!]. Και τόσο άλλα, αφήστε που ανακαλύψανε οι σύγχρονοι άνθρωποι και την ΤΕΧΝΗ της “Καλής Γραφής” και μάλιστα την διδάσκουν κιόλας.Και τί γίνεται με τις λεγόμενες “λεκτικές ωραιοποιήσεις” και τους περίτεχνους “λογοτεχνικούς καλλωπισμούς” ; Κι αλίμονό σου αν δεν κυνηγάς και τις καημένες λεξούλες που πασχίζουν άρον – άρον να πάρουν σειρά στο νοητικό σου κείμενο και να οδηγήσουν -όπως λέτε- στην αισθητική ικανοποίηση και των αναγνωστών; Έτσι, αρχίζω να μπαίνω στο νόημα και να “ξεκολλήσω” από κάποιες παλιές εμμονές μου και να “βελτιώνομαι -οσημέραι- πελεκώντας ή τσεκουρεύοντας ή μάλλον σμιλεύοντας τα κείμενα της αφήγησης με την απαραίτητη σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν -δυσκολότατο εγχείρημα για έναν καλό συγγραφέα λογοτεχνικών πονημάτων. Σας ευχαριστώ θερμά για όσα μού προσφέρατε και, βέβαια, την αγάπη της φιλίας σας, γι’ αυτό και σας εκτιμώ ακόμη περισσότερο σαν αληθινό κι ανθρώπινο πρόσωπο. Όσο για τις λογοτεχνικές φιλοδοξίες μου, έχω καιρό μπροστά μου, αφού θα ξεπεράσω τα 115 μου χρόνια [at least]. Φιλικά Γιώργος Καραγεωργίου ΧΑΝΙΑ.