«Με λουλούδια και µε γλυκά/ και µ’ όλη την αγάπη µας προσµένουµε/ Εγώ, η γη, το φεγγάρι./ Η πηγή, η ελιά, τ’ αγριολούλουδα,/ Tα διψασµένα περιβόλια και τ’ αµπέλια/ και χίλια πράσινα/ τραγούδια/ που κάνουνε τις πέτρες να φυλλοροούν./ Με λουλούδια και µε γλυκά/ και µ’ όλη την αγάπη µου προσµένω/ και καρτερώ του αγέρα την πνοή που έρχεται/ απ’ την ανατολή/ µήπως και στα φτερά του φέρει µήνυµα/ µήπως και κάποια µέρα ο ποταµός φωνάξει:/ Σταυρωµένε ανάσανε,/ οι δικοί µου απόντες διάβηκαν». Το ποίηµα “Ο σταυρωµένος” του Παλαιστίνιου ποιητή Ταουφίκ Ζαγιάντ (1932 – 1994) Σηµείωση: Το ποίηµα προέρχεται από το βιβλίο “Ποίηση του λαού της Παλαιστίνης” εκδ. Έλευσις, Οµάδα Νεανικής Πολυέκφρασης Αρκαδάις (Πηγή: https://tokoskino.me/2014/07/20)
«Σωτήριον, τρόπος του λέγειν – έτος 1999 µ.Χ./ “Το ρολόι του κόσµου”, στην Τζενίν,/ “χτυπάει µεσάνυχτα”. ∆υο χιλιάδες περίπου χρόνια/ ύστερα απ’ τη Σταύρωση Εκείνου.// Στην Αντίπερα Όχθη./ Λίγο µετά το “Τετέλεσται”./ Με τη ∆ιεθνή Κοινότητα σε ρόλο Κεντυρίωνα./ Θεατή στη Σταύρωση του Ανθρώπου./ “Λίθοι και πλίνθοι και κέραµοι ατάκτως εριµµένα”./ Κατάσταση προχωρηµένης σήψης./ Αποπνικτική αποφορά θανάτου./ ∆ιαµελισµένα άδεια ιµάτια./ ∆ιαµελισµένα ισοπεδωµένα όνειρα./ Μια Παλαιστίνια Παναγιά/ µε κατεβασµένη στα µάτια “τη µαύρη οµπόλια”./ Βλέµµατα παιδιών που δεν έχουν άλλα δάκρυα./ Χαµόγελα στρατιωτών µε υπονοούµενα». Από το ποίηµα µου “Μια Μεγάλη Παρασκευή” (“Όταν γίνεις ποίηµα”, Εκδ. “Πυξίδα της Πόλης”, Χανιά 2013).
«Καθηλωτικός και θριαµβευτής/ µπήκε στο σπίτι/ κοίταξε περιφρονητικά τις φτωχικές φωτογραφίες/ µε τα κουρεµένα κεφάλια/ δεν είναι τα παιδιά που τρέχουν στους δρόµους/ µε ξύλινα σπαθιά και φωνές για να τον ξορκίσουν/ φωτόσπαθα θαµπώνουν τα παιδικά µάτια/ βουβές οι καρδιές/ µε πολέµους των άστρων ξεγελιούνται/ σε γειτονιές αδιάφορες// ψάχνω τον “µικρό πρίγκιπα”/ κόκκινα τα χνάρια του/ µυρίζουν τριαντάφυλλο/ στο πιο ψηλό κατάρτι της νύχτας/ ένα δάκρυ άνθισε/ µε τους ήχους ενός άστεγου µπουζουκιού/ µια ακόµη “Συννεφιασµένη Κυριακή”/ κι οι γειτονιές αδιάφορες.// Ψάχνω τον “µικρό πρίγκιπα”/ προσφυγόπουλο σε άξενο κόσµο/ µόνο χνάρια από αίµα βρίσκω». Το ποίηµα “Πόλεµος” της και καλής µου φίλης δασκάλας – ποιήτριας Αγγελικής Κίτσου – Μαγαράκη από το Ηράκλειο. Το βρήκα στη σελίδα της στο Βιβλίο των Προσώπων (φέισµπουκ) τις προάλλες (10 Οκτωβρίου).
Τρία ποιήµατα µε αφορµή τα που γίνονται τις τελευταίες µέρες στους Αγίους Τόπους και στα περίξ. Πολλά χρόνια ζητούµενο η ειρήνη! Εκεί που τη δίδαξε ο Χριστός…
Και στα πεταχτά
Παγκόσµια Ηµέρα Άρτου χθες 16 Οκτωβρίου… Για το ψωµί λοιπόν, οι σηµερινές µαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη. «Ψωµί απ’ τον ξυλόφουρνο µε µια ολιά λαδάκι/ µου έδινε η λάλη µου σαν ήµουνα παιδάκι», µας λέει στην πρώτη. «Φίλους καλούς που φάγατε, µαζί ψωµί κι αλάτι/ για µία παρεξήγηση µην τους γυρνάς την πλάτη», µας παραγγέλνει στη δεύτερη. «Ήθελα να ’µουν φούρναρης καρβέλια για να σιάζω/ σε άπορους και σε φτωχούς σαφή να τα µοιράζω» µας λέει στην τρίτη. Να ’σαι καλά, Νεκταρία! Πολύ µε συγκίνησες. Και γιατί µου θύµισες το “κεντρικό” ποίηµα απ’ την ποιητική συλλογή “Όπως το ψωµί”. «Ψωµί από καλό προζύµι,/ ψωµί ζυµωµένο µε έγνοια,/ καλοψηµένο ψωµί,/ το ποίηµα της µάνας µου.// Ποίηµα, όπως το δικό της/ άρτον που “καρδίαν ανθρώπου στηρίζει”/ θέλω το ποίηµα που γράφω», λέω σ’ αυτό.
Στους κολυµβητές δεν θα τους λες συγχαρητήρια ούτε όταν µπαίνουν στη θάλασσα, ούτε όταν κολυµπούν, αλλά όταν βγαίνουν. Στον απόηχο των προχθεσινών αυτοδιοικητικών εκλογών τα παραπάνω, όπως µου τα είπε χθες ένας καλός µου φίλος “ταυτισµένος” µε την τοπική αυτοδιοίκηση…
«Μα γιατί µόνον εγώ/ να υψώνω µεσίστια την κυανόλευκη θλίψη µου;/ ∆ε θα ’πρεπε κι ο Ο.Η.Ε./ να υψώνει µεσίστια τη σηµαία της ειρήνης;/ Κι αυτό να ’ναι το επίσηµο έµβληµά του». Κι αυτό το “Ψηφιδωτό” του Ιάσονα Ευαγγέλου (απ’ την τρίτη ποιητική σειρά) στον νου µου, ενώ παρακολουθούσα σε ζωντανή τηλεοπτική µετάδοση τα που γίνονταν στη Λωρίδα της Γάζας και στα πέριξ τη συνέχεια των εχθροπραξιών…
