Παντέρμα Χανιά

Εκείνο το οποίο πραγματικά μου αρέσει στα Χανιά είναι ότι οι Ηγήτορες μοιάζουν με ένα «πονηρό χωρικό που έχει ένα κοφίνι στην πλάτη με δυο στραγγαλισμένα κοτόπουλα μέσα» και τρέχει να τα κρύψει.
Δεν εξηγείται διαφορετικά, η χάρη των κινήσεών τους μέσα στην καταστροφική κακοκαιρία, η γλυκύτητα της έκφρασης, η αμεριμνησία στον τρόπο που λύνονται τα προβλήματα.
Αβυσσος η τέχνη της άσκησης διοίκησης.
Μόνον εμείς στα Χανιά έχουμε την τρυφερή χαρά (την ανείπωτη) ενώ χωριά κοράκιασαν και καταστράφηκαν θερμοκήπια, να κόβουμε αμέριμνοι βόλτες δεξιά κι αριστερά, σαν τον φαντάρο που γύρισε από την επαρχία και ψάχνει να βγει ραντεβού με την κοπέλα του.
Είμαι τόσο χαρούμενος που είμαι Χανιώτης, που σκέφτομαι να προτείνω να εγκατασταθούν οι υπηρεσίες της Αντιπεριφέρειας στα χωριά που έχει κοπεί το νερό, να κάνουν μια στέρηση δίψας και πείνας, να φτιάξει το δερματάκι τους.
Καμιά φορά κάθομαι μονάχος και σκέφτομαι (μονάχος σαν την καλαμιά στον κάμπο του Αλικιανού) γιατί η λεβεντουριά που μας κυβερνά δεν κίνησε τη διαδικασία του κατεπείγοντος από τον περσινό Φεβρουάριο, που είχαμε τις μεγάλες καταστροφές και όπως και να το πεις, μετά τη μεγάλη τους εκλογική νίκη, θα μπορούσαν να κάνουν κάτι για να κάνουμε χαΐρι με την στέρηση δίψας.
Καμιά φορά πάλι, κάθομαι και σκέφτομαι να διαβώ στον Αλικιανό με “κατερπίλαρ”, να ‘ρθουν οι φωτογράφοι του Reuters, να γίνει τουρτουλούκι.
Και τα ιπτάμενα ταξί του Σηκουάνα, είναι μια λύση προοδευτική για μας.
Αλλοτε πάλι όταν κάθεται ο κουρνιαχτός από τα φλας των φωτογράφων, λέω κάνα μαντιναδάκι, καμιά ρίμα αφιερωμένη στη μεγάλη αυτοδιοικητική νίκη των… λοιπών Δημοκρατικών δυνάμεων.
Μετά μου περνάει…
Τι τα θες, τι τα γυρεύεις, ευγνώμων τους είμαι, γιατί αυτοί οι άνθρωποι εργάζονται για ένα υψηλό ιδανικό.