Τον παπα-Γιώργη τον είχα αγαπητό συγγενή, μα συχνά και στενό συνεργάτη. Δεκαεπτά χρόνια ήμουνα πρόεδρος στο Γ.Π. Συν/σμό Ασφένδου, εγώ στο Διοικητικό Συμβούλιο και αυτός πρόεδρος στο Εποπτικό Συμβούλιο. Γίνηκε παπάς στα 50 του χρόνια. Οταν ήμουν γραμματέας στην Κοινότητα Ασφένδου είχα σαν δεύτερη κοινότητα και την Αγία Ρουμέλη και όταν ο τότε πρόεδρος κοινότητας, μού είπε ότι ποτέ δεν θ’ αποκτήσουμε παπά, γιατί κανείς δεν θέλει να σπουδάσει και να γίνει εκεί παπάς. Η Αγία Ρουμέλη τότε ήτανε σαν νησί. Μα εγώ του είπα ότι είχα διαβάσει στην εφημερίδα ότι “εις παραμεθορίους περιοχές, μπορεί να χειροτονηθεί παπάς με γραμματικές γνώσεις Δημοτικού Σχολείου” και του υπέδειξα τον Γεώργιο Χιωτάκη, σαν ιεροπρεπέστατο που ήταν και ιεροψάλτης, όπου και τα καταφέραμε.
Ο π. Γιώργης ήταν γεννημένος για κληρικός και για άνθρωπος της εκκλησίας. Στην καλοσύνη και στην ιεροπρέπεια και στα πλαίσια της χριστιανικής θεωρίας ήταν πάντα. Στον ξένο πόνο πονούσε, στην ξένη δυστυχία συμπαραστέκετο και για το καλό της κοινωνίας δραστηριοποιείτο και έκανε θυσίες. Για πολλά προοδευτικά έργα του τόπου μας ήταν εμπνευστής και παράγοντας. Πρωτοστάτησε για να περιφράξουμε τα λιόφυτα της κοινότητας και προλάβαμε ζημιές και κατ’ επέκταση καβγάδες με απρόβλεπτες συνέπειες.
Πρωτοστάτησε για να ιδρύσουμε Γ.Π. Συν/σμό στο χωριό μας και δώρισε οικόπεδο για το χτίσιμο των αποθηκών. Μεγάλη εξυπηρέτηση για τους γεωργούς μας και τους κτηνοτρόφους μας τότε που δεν είχαμε Ι.Χ. αυτοκίνητα και βρίσκανε τα εφόδια οι χωριανοί μας στην αυλή τους.
Στα δυτικά Σφακιά, οι κτηνοτρόφοι μεταφέρανε με ζώα τις κτηνοτροφές, δεκάδες χιλιόμετρα. Ολοι το θεωρούσανε δεδομένο, μα ο π. Γιώργης πήγε στην Αθήνα, στον τότε διοικητή της ΑΤΕ Αδαμάντιο Παπελάση και του είπε ότι σε όλη την επικράτεια οι κτηνοτρόφοι παραλαμβάνουν τις κτηνοτροφές στον τόπο τους. Γιατί οι κτηνοτρόφοι στα Δυτ. Σφακιά να διαθέτουν περισσότερα για τη διακίνηση των κτηνοτροφών από όσα δίνουν στην αγορά τους; Οταν είπε τη σκέψη του αυτή, οι ίδιοι που ωφεληθήκανε το θεωρούσανε αερολογία και γελούσαν, μα ο π. Γιώργης τους έβγαλε επίδομα για τη διακίνηση των κτηνοτροφών.
Οταν, επιστρέφοντας από τους Αγίους Τόπους, ύστερα από 16ήμερη απουσία, όταν γύρισε, πήγε πρώτα στην Ενορία του. Την επομένη ήρθε με καράβι στη Χ. Σφακίων και μετά με το λεωφορείο των Χανίων θα ερχόταν μέχρι τη διακλάδωση προς Βουβά. Μα αφού είδε στο λεωφορείο έναν άρρωστο με χρόνια πάθηση, που πήγαινε συχνά στα Χανιά για θεραπεία, μα αυτή τη φορά δεν μπορούσε κανείς δικός του να τον συνοδεύσει, ο π. Γιώργης, για να μην πάει ο άρρωστος ασυνόδευτος στα Χανιά, δεν πήγε στο σπίτι του ούτε αυτή τη μέρα, μα πήγε και συμπαραστάθηκε στον άρρωστο.
Δειγματοληπτικά αναφέρω αυτά τα περιστατικά, μα ο π. Γιώργης σε όλη την Κρήτη και εκτός Κρήτης, προσέφερε αφειδώς τη συμπαράστασή του. Μέχρι την Αθήνα, την Εύβοια, την Ιεράπετρα κ.α.
Είχε υπόψη του και τη ρήση του Ευαγγελίου «μακάριοι οι ειρηνοποιοί ότι αυτοί κληρονομήσαντες τη βασιλεία των ουρανών». Συχνά ήταν γεφυροποιός σε διαμάχες και ειδικά σε ενδοοικογενειακές διαμάχες ήταν πολύ αποτελεσματικός.
Δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι και η παπαδιά του ήταν ηρωίδα, αφού δεχόταν τον φόρτο της ενδεκαμελούς οικογένειας και τη φροντίδα των οικόσιτων και τη φροντίδα του σπιτιού, όταν αυτός εγύριζε και συμπαρίστατο στην κοινωνία. Ευτύχησε να περάσει τη ζωή του με άριστη γυναίκα και δημιουργήσανε μαζί άριστη οικογένεια.
Αυτοφυής κι αυτόφωτος, σαν τον μετεωρίτη
ο παπα-Γιώργης φύτρωσε μοναδικός στην Κρήτη.
Δεν σπούδασε εις τις σχολές και στη Θεολογία
μα είχε μέσα στην καρδιά Χριστό και Παναγία.
Τα ράσα δεν τα φόρεσε σαν επαγγελματίας
μα υπηρέτης ήτανε λαού και εκκλησίας.
Ηταν ιεροπρεπής, φιλάνθρωπος, λευίτης
κι ακόμα πριν γενεί παπάς μα σαν απλός πολίτης.
Εφτανε στη Γιεράπετρα η συμπαράστασή του,
σ’ Αθήνα και σε Εύβοια, με ευχαρίστησή του.
Εσυμπαραστεκότανε σε ξένες δυστυχίες
και ηθικά και υλικά και με πολλές θυσίες.
Υπόδειγμα σαν κληρικός, υπόδειγμα ανθρώπου
εργάστηκε και πρόσφερε πολύ καλό του τόπου.
Τέτοιοι ανθρώποι να ’σανε πολλοί στην κοινωνία
πιο λίγο άγχος θα ’χαμε, πιο λίγη αγωνία.
Δυσαναπλήρωτο κενό άφησε στο φευγιό του,
ήταν τιμή στον τόπο μας, καύχημα των παιδιών του.
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του,
αιώνια η μνήμη του, άγιο τ’ όνομά του.
