Παρά λίγο “Αϊ Οου Γιου”

Την αναπτυξιακή πορεία της ελληνικής οικονομίας προσπαθεί η κυβέρνηση να εξασφαλίσει με τη βοήθεια και των κομμάτων της αντιπολίτευσης, κάτι που σπάνιζε στα πολιτικά χρονικά της χώρας. Επειδή το οικονομικό αδιέξοδο, στο οποίο έχει φθάσει η Ελλάδα, λόγω του υπέρογκου χρέους, είναι μη διαχειρίσιμο και για να μπορέσει να εξυπηρετηθεί η κατάσταση, πρέπει να έχει ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης από 1 έως 4%. Ο ρόλος της συμπαράστασης των κομμάτων συνίσταται κυρίως στο να μην  υπάρξουν αντιρρήσεις, ούτε κωλυσιεργίες για την πάταξη της παραοικονομίας, την εξυγίανση του πολιτικού συστήματος και την εξάλειψη της διαφθοράς στον κρατικό τομέα.
Στην παραοικονομία δραστηριοποιούνται χιλιάδες άτομα από διάφορες κοινωνικές ομάδες, που αποκρύπτουν δεκάδες δισ. ευρώ τον χρόνο, απ’ τις φορολογικές αρχές, με αποτέλεσμα να μην μπαίνουν στο Α.Ε.Π. και να μην φορολογούνται, ενώ οι υπομονετικοί μισθωτοί και συνταξιούχοι και οι έντιμοι βιοπαλαιστές επωμίζονται όλα τα βάρη της άμεσης και έμμεσης φορολογίας.
Η κυβερνητική πολιτική κατά την περίοδο 2010 – 2014 κατάφερε να μάθει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας  να ζει σιγά – σιγά με δηλητηριώδεις συνταγές, κόβοντας οριζοντίως μισθούς και συντάξεις, βάζοντας φόρους επί υπαρκτών και ανύπαρκτων εισοδημάτων, καταδικάζοντας τους μη δυναμένους να πληρώσουν και βγάζοντας στο σφυρί περιουσιακά τους στοιχεία, έστω και αν επρόκειτο για την πρώτη τους κατοικία. Αραιά και πού αντιδρούσε η κοινωνία. Τώρα κωφεύει πλέον, λες και υφίσταται μαζοχιστική υπομονή ή έχει υποστεί το φαινόμενο του Μιθριδατισμού.
Το δίδυμο που κυβερνούσε εναλλάξ μετά τη μεταπολίτευση το αντικατέστησε ο δικομματισμός ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ., αποφασισμένος να τα βρει με τους δανειστές και να βάλει μια τάξη, να νοικοκυρέψει το κράτος. Οι συνεργάτες, όμως, που διάλεξε ο πρ/ργός, αλλά και οι συνιστώσες, που εγκυμονούσαν κινδύνους στο κόμμα, δεν του το επέτρεψαν. Ο κ. Βαρουφάκης, μεθυσθείς απ’ την καινοφανή αναγνώρισή του απ’ τον κόσμο και πιστεύοντας ότι η περίπτωσή του είναι μοναδική, πρότεινε λύση για το ελλ. ζήτημα στο Γιούρογκρουπ. Πρόκειται για τον σχεδιασμό του “Αϊ όου γιου” (Ι.Ο.U.) ή ευρωδραχμή, που δεν τη δέχθηκαν οι ομόλογοί του, εκτός από τον Σόιμπλε, που συμφώνησε. Παρείχε σ’ αυτό το διπλό νόμισμα ισοτιμία 1 ευρώ προς 1,4 ευρωδραχμές και 50 δισ. ευρώ να βγούμε απ’ την Ευρωζώνη.
Ο κ. Βαρουφάκης, αφού απέτυχε η πρότασή του, μετήλθε κάθε μέσο να καθυστερήσει η συμφωνία, να φθάσουμε στο “αμήν”, να αντικατασταθεί από τον “φίλο” του Τσακαλώτο, ο οποίος με τον κ. Τσίπρα υπέγραψε τη συμφωνία. Τότε ο κοσμοπολίτης τέως υπ. Οικ. κατηγόρησε τη συμφωνία ότι «είναι σαν ένα έγγραφο παράδοσης της Ελλάδας, που δεν έχει τίποτα να κάνει με την οικονομία, ούτε με την ατζέντα των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων». Απεκδύθηκε των ευθυνών του για το I.O.U. λέγοντας ότι ήταν γνώστης η κυβέρνηση. «Το σχέδιο, είπε, εκπονήθηκε με εντολή πρ/ργού και του κυβερ. συμβουλίου για κάθε απειλή εναντίον της παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη». Αλλά ο κ. Τσίπρας απάντησε ότι δεν έγινε πρ/ργός  «για να πληρώνει τις συντάξεις με χαρτάκια».
Ετσι ο κ. Βαρουφάκης “άδειασε” την κυβέρνηση, οι δε “συνιστώσες” υπέσκαπταν από πολιτικό καιροσκοπισμό τις διαβουλεύσεις της με τους θεσμικούς. Αποτέλεσμα οι αρνητικές ψηφοφορίες στα Ν/Σ προαπαιτουμένων. Ο πρ/ργός δεν τα έλαβε υπ’ όψιν. Με τη στάση του επέδειξε συνειδητά μια υπερβατικότητα, η οποία τον μετατάσσει σε πολύτιμο και αποδεκτό ηγέτη.
Οι καιροί δεν επιτρέπουν προχειρότητες και πειραματισμούς. Ετσι όπως διαμορφώθηκε η κατάσταση ο κ. Τσίπρας έχει εξασφαλίσει με επιχειρήματα τη θέση του, ώστε να μην χρειαστεί να δώσει εξηγήσεις για τη συμφωνία ή για τα capital controls που θα ισχύσουν ως το τέλος του προγράμματος. Είπε σχετικώς: «Δεν το περίμενα ότι δεν θα μου δώσουν περιθώριο». Ισως να συνειδητοποιεί ότι οι πρωθυπουργοί δεν πρέπει να εμπιστεύονται τις τύχες της χώρας σε άτομα πολιτικώς ακαλλιέργητα!