Παραδοσιακά επαγγέλματα που χάνονται…

Κρατικό κανάλι, κι ο παλιός βαρελοποιός, γεμίζει την οθόνη αμεσότητα, καλοσύνη, κι ευανάγνωστη αυθεντικότητα λαϊκού ανθρώπου…
Ιστορεί, γλυκός, καλοσυνάτος και σαφής, περασμένες εικόνες εναργείς και δηλωτικές μιας κουραστικής ζωής…
Κρήτη, Ρέθεμνος, και τα αφηγήματά του δεκάδες, φορτισμένα αισθήματα, στάλες κρασιού και… τσέρκουλα βαφτισμένα σε καυτό μάλαμα ιερότητας…
Μιας εποχής υστερημένης και κουραστικής!
Το σκηνικό γεμάτο βαρέλια, μικρά, μεγάλα, μεγαλύτερα, και ο συνειρμός με τον “ευφραίνοντα οίνο” την καρδίαν, ορατός, σχεδόν…
– «Ναι… χάνεται κι αυτό το παλιό επάγγελμα… Από τα 11 μου χρόνια δουλεύω, βοηθώ τον πατέρα μου… Παππούδες, θείοι αδέρφια, ξαδέρφια όλοι… πολλοί!».
Τα χέρια του, “πλάθονται” εικαστικά, στην οπτική του σκηνοθέτη…
Χορευτικά στο ξύλο…
Ντόγες, κασαπόχαρτο, τσέρκι, αρμολογεί, “δοξάζει” τα εργαλεία… παραχωρεί λεξιλόγιο.
Πατούρα, ψαθί, ντόγια, φωτιά, ζώστρα. Δρυς, δρυς είναι το ιδανικό ξύλο ο Γαλλικός, ο καλύτερος και πιο ακριβός. Αλλά και τούρκικος και πορτογαλικός και αμερικάνικος…
Και η καστανιά, όμως η δική μας!
Το ξύλο δίνει αρώματα στο κρασί…
Είναι βασικό πράγμα, για την επιτυχία του! Μιλά, μιλά…
Τα χέρια του “ομιλούν” μπροστά μας, όμως, είναι λέει, πολύ κουρασμένα… Είναι σαν γυαλόχαρτο… σκληρή δουλειά…
Ποιος είπε πως υπάρχει εύκολη τέχνη;
Θέλει καθάρισμα το βαρέλι, κάθε χρόνο, για να λειτουργήσει όπως πρέπει… Θέλει δροσερό χώρο, θέλει προσοχή στη μετακίνηση, αποστείρωση. Εκατό, εκατόν πενήντα κιλά είναι το βάρος ενός μεγάλου βαρελιού. Χωρά έναν τόνο και περισσότερο ακόμη, κρασί.
Κρίμα, δεν υπάρχει σήμερα ενδιαφέρον γι’ αυτό το επάγγελμα πια… Τα εργαλεία αχρηστεύονται, όταν δεν αλλάζουν χέρια…
Εμείς δουλέψαμε 350 μέρες τον χρόνο από 12-14 ώρες την ημέρα! Χρήματα; Οχι, όχι, φτωχοί μείναμε…
– «Το βλέπεις το ψαθί, πως κρατά σταθερά το ξύλο;» επανέρχεται… Θυμούμαι τον Γεωργουσόπουλο στην “Ιθαγένειά” του, εκεί “βλέπει” τις ψυχές να… κλείνουν τις ραγισματιές στο παλιό πιθάρι του κρασιού, αλλά και τον Ελύτη, και τον Παπαδόπουλο, που έδωσαν έξοχες εικόνες των μικρών παιδιών, με τα τσέρκουλα στις φτωχογειτονιές… “Λάφυρα” από τα παλιά βαρέλια…
Τα χεράκια του, χαϊδεύουν ένα βαρέλι…
Μιαν αφή, που ανάγεται σε πυκνωμένη αίσθηση ουσίας…
Εκείνη, του εκλεκτού περιεχόμενου, ως ευλογία…
Το Νάμα το θρησκευτικό, ως έμβλημα την παρηγοριά του φτωχού, το γλυκό και αψύ δρόσο του κουρασμένου, το υποσχετικό· βάλσαμο του πονεμένου… και εις υγείαν! δυνατή ερωθιά, στο γλέντι και τη χαρά!
…Πέφτουν οι τίτλοι. Σκηνοθετεί ο Ι. Γιαχνής πάνω στο βιβλίο του Αντώνη Δαθέρμου. Εκείνος, ο κ. Δαθέρμος, χαμογελά και “μαντιναδίζει” παραδοσιακώς! Περί βαρελιών, περί κρασιού, περί έρωτος… Πώς αλλιώς;