Κατά περίεργο τρόπο ορισµένοι ειδικοί προσπαθούν να διερευνήσουν την παραδοξότητα της συνύπαρξης µιας “κοινοβουλευτικής, φιλελεύθερης, ευρωπαϊκής Ελλάδας” µε τον “άλλο της εαυτό” που ουσιαστικά την αρνείται.
Θα έλεγα ότι πενήντα χρόνια µετά, είναι µια καλή ευκαιρία µα ξεκαθαρίσουµε τους λογαριασµούς µας µε την παραπάνω παραδοξότητα. Αλλά για να το κάνουµε αυτό πρέπει να αποφασίσουµε µε ποιους θέλουµε να πάµε και ποιους να αφήσουµε, να βάλουµε ξεκάθαρους ποιοτικούς στόχους και να γίνουµε εµείς θεµατοφύλακες µιας κοινοβουλευτικής, φιλελεύθερης, ευρωπαϊκής Ελλάδας!
∆ιότι στα λόγια σε ένα τσάι στον Παρνασσό, δεν µπορούµε να δώσουµε λύση σε ένα βαθύ, ρηγµατώδες πολιτικό πρόβληµα.
Στην αρχή πίστευα ότι τους λογαριασµούς µας µε αυτήν την ελληνική παραδοξότητα τους λύνουµε στην κάλπη. Όσο περνά όµως ο καιρός και βλέπω ότι και άλλες ευρωπαϊκές χώρες µπαίνουν στην στρόφιγγα της παραδοξότητας και στη χώρα µας το πολιτικό µήνυµα νοθεύεται από διαφόρους “σουρταφέρτες”, αρχίζω να πιστεύω ότι πρέπει να γίνει µια προσπάθεια να αποκτήσουµε µια ευρωπαϊκή και δηµοκρατική αγωγή. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις.
Προφανώς και υπάρχει ατοµική ευθύνη. Προφανώς και η πολιτεία πρέπει να προσφέρει κίνητρα δηµοκρατικής αγωγής και κοινοβουλευτικής ποιότητας.
Τελικά είναι κατάκτηση να συνυπάρχουµε σε µια ευρωπαϊκή χώρα, διότι αυτό στηρίζεται και στην ανεκτικότητα.
Επίσης µε τον ένα ή τον άλλο τρόπο πρέπει να ακυρώσουµε σαν κοινωνία την βαρεµάρα και την παραίτηση. Πρέπει να συµµετέχουµε µε τους “κανόνες εµπλοκής” Αυτά και βλέπουµε…
