Τα κάστρα που ’ναι εσώκλειστη η αγάπη και βογκάει
ανοίξτε τα να δει το φως και λεύτερη να πετάξει
λόγια παρηγοριάς να πει σ’ όποια ψυχή πονάει
και τα γλυκά της δάκρυα πάνω της να σταλάξει.
Οψη να πάρει γελαστή η πλάση απ’ άκρη σ’ άκρη
κι η ειρήνη η γλυκομίλητη να διώξει την οργή
η ελπίδα η χρυσοφτέρωτη με της χαρά το δάκρυ
να πλύνει όλες τις πληγές που αιμορραγούν στη γη.
Να στήσει πάλι η προκοπή τον ώριον αργαλειό της
χέρι με χέρι όλοι οι λαοί να στήσουνε χορό
κι η φαμελιά να προσκυνάει λεύτερη το θεό της
κι άλλα αγγελούδια μη χαθούν στον τάφο τον υγρό.
Να κλείσουν όλες οι δύσβατες της προσφυγιάς οι στράτες
κι άλλους μη δούνε ναυαγούς του κόσμου οι ακρογιαλιές
να γκρεμιστούνε της ντροπής οι σιδερένιες φράχτες
ω να γιομίσουν οι αυλές χαρούμενες φωνές.
Ολα τα κάστρα της ντροπής, ω δυνατοί γκρεμίστε
και στα θεμέλια τους σχολειά που θα σκορπάνε φως
για όλα του κόσμου τα παιδιά τα πονεμένα χτίστε
γλυκό τους είναι όνειρο και πόθος τους κρυφός.
