Παραλείψεις συγγραφέων και αρθρογράφων

Κύριε διευθυντά,
έπεσε στην αντίληψή μου μία επιστολή υπό ημερομηνία 23-7-2016 του κ. Κ. Αντωνιάδου με αποδέχτες: κ. Ν. Νταμπακάκη, κα Ευαγγελία Νικολουδάκη – Μανιουδάκη και κα Ευμορφία Μπουντουράκη – Βαγιάκη, διά της οποίας ο αποστολέας εκφράζει την απορία του γιατί κάποιοι συγγραφείς που απαριθμούν πλειάδα αξιόλογων ανθρώπων δεν ιεραρχούν  κανονικά και παραλείπουν μορφές όπως των Αντωνιάδηδων και όπως του Γεωργίου Ξενουδάκη;
α) Για τους Αντωνιάδηδες δεν διαθέτω επαρκή στοιχεία. Πάντα όμως θυμάμαι ότι το όνομα των Αντωνιάδηδων το βλέπω στις ιστορίες σε περίοπτον θέση από μόρφωση, από φιλοπατρία και αγωνιστικότητα. Ειδικά ο Εμμανουήλ Αντωνιάδης, που έζησε στον 17ο και 18ο αι. ήτανε γραμματέας του αρμοστού Αφεντούλιεφ και όταν το 1824 είχε γονατίσει την επανάσταση ο Χουσεΐν εκατέβηκαν στην Κρήτη με τον Δημ. Καλλέργη επικεφαλής 400 ανδρών για να συντελέσουν στην αναπτέρωση του αγώνα, το 1825. Ητανε από τους πρωτεργάτες στη συνταγματική μεταρρύθμιση του 1843 και συμμετείχε στις εθνικές συνελεύσεις ως πληρεξούσιος.
Ο δε Αντώνιος I. Αντωνιάδης ήταν πολύ μορφωμένος, ήταν καθηγητής γυμνασιάρχης και έγραφε διάφορα βιβλία και επικά ποιήματα όπως το “Κρητηίς”.
β) Για τον φλογερό πατριώτη και μεγάλο ευεργέτη των Σφακίων σαν παράδειγμα θα αναφέρω ένα περιστατικό:
Κάποτε εξενάγησα έναν ξενοτοπίτη φίλο μου που όταν είδε στη Χ. Σφακίων την προτομή του Π. Βαρδινογιάννη μου είπε: Καλά κάνατε και βάλατε προτομή του Βαρδινογιάννη, μα περίμενα να δω στην πρωτεύουσα της επαρχίας σας ανδριάντα του μεγαλομάρτυρα της Κρήτης Δασκαλογιάννη. Εγώ του είπα ότι ο Δασκαλογιάννης ό,τι είχε να δώσει το έδωσε, ενώ οι Βαρδινογιάννηδες εδώ είναι ακόμα.
Θυμάμαι πολύ καλά την προπολεμική ζωή γιατί βαδίζω στα 90. Τότε ήτανε πολλαπλάσια η φτώχεια από σήμερα, μα ήτανε πολλαπλάσια και η ανθρωπιά και οι ανθρωπιστικές ευαισθησίες. Τότε δε χρειαζόντουσαν συμβολαιογράφοι διότι τους αντικαθιστούσε το “λόγω τιμής”. Τότε ανταποκρίνετο ο κόσμος στις ηθικές υποχρεώσεις χωρίς υλικά ανταλλάγματα.
Ο Γ. Ξενουδάκης τα έδωσε όλα και δεν ήταν λίγα, μα δεν έχει να δώσει πια τίποτα. Δεν άφησε και κληρονόμους να τον συνδέουν με το παρόν και δεν αρκούσε το μεγάλο κληροδότημα, αν δεν αφιερώνετο ο συγγενής του Νικόλαος Νταμπακάκης να τον φέρει στην επιφάνεια, αχάριστα, σχεδόν θα είχε ξεχαστεί. Αυτός είναι ο σημερινός κόσμος που δεν ανταποκρίνεται στο καθήκον του απέναντι σ’ αυτούς που αφιερώθηκαν για να ζούμε εμείς ελεύθεροι και με ανέσεις. Ο Γ. Ξενουδάκης ήταν μέγας ευεργέτης και μέγας πατριώτης.