Αποκλείεται η Τουρκία από μόνη της, να έχει αναλάβει, με τσαμπουκά, κουμανταδόρος στην ευρύτερη περιοχή της Μεσανατολής και χωρών της Β. Αφρικής. Αν αυτό, που συμβαίνει στο Ιράν, Συρία, Λιβύη, Καύκασο, Αιγαίο και σε δύο χώρες της Ε.Ε. Γαλλία και Αυστρία, είναι όπως φαίνεται, τότε να περιμένουμε, να ‘ρθουν και τα επίχειρα.
Ενώ πολλά θέματα τελούν σε εκκρεμότητα, περιμένοντας τις Συνόδους Κορυφής, να τα λύσει, βλέπουμε ότι αυτές τα βραχυκυκλώνουν. Ο τουρκικός αναθεωρητισμός διεκδικεί εδαφικές και θαλάσσιες περιοχές από το Β/Α Αιγαίο και το Καστελόριζο μέχρι τη Γαύδο, που είναι τα ακριτικά ευρωπαϊκά σύνορα, ενώ οι Ευρωπαίοι παριστάνουν με τις ρητορικές κορώνες τους τους ισορροπιστές, μη αντιλαμβανόμενοι, ότι το σχοινί τρίζει και κοντεύει να κοπεί. Το έζησε η Γαλλία, το ζει και η Αυστρία.
Βλέπουμε, ότι μερικές ισχυρές χώρες της Ε.Ε. συνεχίζουν να πορεύονται με τον νεοοθωμανό Σουλτάνο Ερντογάν, που ξεσηκώνει και φανατίζει τον απανταχού Ισλαμισμό και τους Τζιχαντιστές. Έχουν πιάσει δουλειά αποκεφαλίζοντας ή σκοτώνοντας, όχι μόνο θρησκευτικούς τους αντιπάλους, αλλά αδιακρίτως και όποιον βρουν μπροστά τους.
Ο Ερντογάν κατάφερε, να θεωρείται ο “πατερούλης” των απανταχού ευρισκομένων “αδελφών Μουσουλμάνων”. Θέλει να είναι ο πάτρωνας όλων των οργανώσεων του Ισλάμ. Ο παραληρηματικός φανατισμός, που έγινε τώρα στην Αυστριακή πρωτεύουσα, τη Βιέννη, είναι το πέρασμα της κόκκινης γραμμής, για να ξυπνήσουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες απ’ τον λήθαργο, που βρίσκονται. Σύσσωμη η Ευρώπη ομιλεί, οψίμως, για την υπεράσπιση του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής απ’ αυτόν τον πόλεμο που ζει. Οφείλει να ξυπνήσει και να τον αντιμετωπίσει όχι με θεωρίες και ημίμετρα, αλλά δυναμικά.
Από πολλά χρόνια επικρατούσε η αφελής άποψη των απεριόριστων και ανοιχτών συνόρων. Δηλαδή ερχόντουσαν οι ξένοι, κατά το κοινώς λεγόμενον «μπάτε σκύλοι αλέστε…». Αυτή η νοοτροπία ήταν η αιτία, να δυσκολεύεται η υπερασπιστική γραμμή των κοινωνιών της Ευρώπης από κάθε ισλαμιστή τρομοκράτη, που θέλει να επιβάλλει στην Ε.Ε. τη “σαρία”.
Είναι η θεωρία, που καθορίζει τον ιερό τρόπο ζωής των μουσουλμάνων. Απ’ αυτήν, η Ευρώπη κινδυνεύει να ζήσει ένα θρησκευτικό πόλεμο.
Όμως κάθε μουσουλμάνος, που βρίσκεται σ’ ευρωπαϊκή χώρα, μπορεί να μείνει, εφ’ όσον δηλώνει σεβασμό στον τρόπο ζωής της χώρας, που τον φιλοξενεί. Ό,τι προβλέπεται απ’ τη “σαρία” δεν έχει καμία συνάφεια με την ευρωπαϊκή κουλτούρα. Συνεπώς οι μουσουλμάνοι, που ζουν σε χώρες της Ε.Ε, καλώς να ζουν και να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, όπως επιτάσσει η ανεξιθρησκεία, αλλά να σέβονται τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής. Αν έχουν αντίρρηση και δεν τους αρέσει, ας επιστρέψουν εκεί, απ’ όπου ήρθαν.
Βρισκόμαστε σε μια πολύ δύσκολη ιστορική φάση και οφείλουν όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες, να δείξουν αποφασιστικότητα, να καταπολεμηθεί ο φανατισμός. Μπορεί η πίστη στην ελευθερία του λόγου, να είναι ένας τρόπος φανατισμού, που οδηγεί στις μισαλοδοξία, αλλά σε πολλές χώρες η λεκτική απαξίωση θρησκευτικών ομάδων, που κάποιος αντιπαθεί δεν νομιμοποιείται και το μόνο που πρέπει να κάνουν οι πολιτισμένες κοινωνίες είναι να φανατίζουν τους λαούς εναντίον του φανατισμού.
