Παραμερίζοντας τη λογική

Είναι άγνωστο το τι θα συναντήσει ο άνθρωπος στο διάβα της ζωής του, μακροχρόνια ή όχι, κι ας επιμένουν πολλοί ότι μπορούν να προβλέψουν τα μελλούμενα, όπως είναι οι χαρτορίχτρες και ψευτομάγοι, οι καφετζούδες κι όχι μόνο.
Εγώ πιστεύω ότι όλοι αυτοί οι ψευδοπροφήτες αποσκοπούν στο εύκολο κέρδος ξεζουμίζοντας οικονομικά και δημιουργώντας πάρα πολλά ψυχικά νοσήματα δίχως οίκτο στους αφελείς συνανθρώπους μας που τους επισκέπτονται. Επίσης άγνωστο είναι και θα παραμείνει άγνωστο πότε και με ποιόν τρόπο θα αποδημήσει ο άνθρωπος από τούτη τη ζωή, λες και η φύση, ο δημιουργός της πλάσης που ζούμε επίτηδες κρατάει μυστικό ίσως από οίκτο. Φανταστείτε να γνωρίζαμε πότε και πως θα φύγουμε από τη ζωή. Εγώ πιστεύω ότι αν ξέραμε το τέλος μας, αυτό το επτασφράγιστο μυστικό, κανένα απολύτως ενδιαφέρον δεν θα δείχναμε για τη ζωή μας.
Ο δημιουργός μας όμως μας έδωσε τη λογική που αν τη χρησιμοποιήσουμε όπως πρέπει να τη χρησιμοποιήσουμε, το διάβα της ζωής μας θα το περνούσαμε με αρμονία και ανώδυνο. Ο θεός όμως για λόγους που μόνο εκείνος γνωρίζει, μας γιόμισε τη ψυχή ή το νου μας, δεν ξέρω ποιο από τα δυο, με μύρια ανάμεικτα συναισθήματα, όπως είναι η αγάπη, ο έρωτας, η απληστία, η συγχώρηση, το μίσος κι ένα σωρό άλλα που όμως εμείς τα χρησιμοποιούμε ξέχωρα ο καθένας μας, διαμορφώνοντας την πορεία της ζωής μας στην καθημερινή της βάση με διαφορετική κατεύθυνση ο ένας από τον άλλο. Αν όμως χρησιμοποιήσουμε την λογική όπως εκείνη θα μας υπαγορεύσει σε διαφορετικές περιπτώσεις και γεγονότα που καθημερινά μας συμβαίνουν, δυσάρεστα ή ευχάριστα, θα αποφεύγαμε την διαιώνιση των δυσάρεστων γεγονότων αλλά και θ’ απολαμβάναμε περισσότερο τη χαρά των ευχάριστων γεγονότων.
Τώρα, η αφορμή να πάρω την αγαπημένη μου πένα και να γράψω τα όσα διαβάσατε πιο πάνω στο σημερινό μου άρθρο, ήταν ένα δυσάρεστο γεγονός που είχα την ατυχία να ζήσω από κοντά. Ποιο ήταν αυτό το γεγονός θα το μάθουμε στις επόμενες αράδες.
Δεν πρέπει να ήταν πάνω από δεκατεσσάρων Μαήων ένα παιδί από μιάν άλλη πατρίδα, που ήρθε στη δική μας μαζί με τους γονιούς του να δουλέψουν σε ένα μεγάλο κτηματία κάπου σε ένα αρκετά πλούσιο χωριό κάπου στην περιοχή της αρχόντισσας της δυτικής Κρήτης, όπως εγώ την αποκαλώ, την Κίσαμο.
Ο πλούσιος ιδιοκτήτης, μεταξύ των άλλων είχε παραχωρήσει στους αλλοδαπούς εργάτες του και χώρο και συγκεκριμένα ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι να κοιμούνται εκεί ώστε να γλυτώσουν το νοίκι που θα έδιναν αν έμεναν σε κάποιο άλλο σπίτι, καλύτερο από κείνο που τους παραχώρησε ο εργοδότης τους. Ο μικρός όμως, όπως ήταν παιδί ακόμα, είδε μια μέρα ότι ο ιδιοκτήτης και εργοδότης του, άφησε το πορτοφόλι του στο ντουλαπάκι του αγροτικού του οχήματος και θεώρησε καλό να το κλέψει και αυτό έκανε. Τώρα, όταν ο ιδιοκτήτης αντιλήφθηκε ότι έλειπε το πορτοφόλι του υποψιάστηκε ποιος ήταν ο ένοχος και εξαγριωμένος σαν τραυματισμένος λύκος αρχίζει να φωνάζει, να βρίζει, να ωρύεται, ξεστομίζοντας ακατανόμαστες λέξεις και ορμώμενος σαν μαινόμενος ταύρος έπιασε το παιδί. Στη συνέχεια το έψαξε σχίζοντας τα φτωχικά και λερά ρούχα του, όπως σχίζουν τις σάρκες του θύματός τους τα αγριόσκυλα πριν ξεψυχήσει το άμοιρο, και βρίσκει το πορτοφόλι του εκεί. Τότε ήρθαν τα χειρότερα. Άρχισε να το χτυπάει το παιδί λέγοντάς του μεταξύ των άλλων πρόστυχα βρομόλογα κι ένα σωρό άλλα λόγια που δεν είναι δυνατό να γραφτούν εδώ. Το παιδί έβαλε τα κλάματα αλλά σβέλτο όπως ήταν ελευθερώθηκε από τα σαν μέγγενη χέρια του εργοδότη του και το έβαλε στα πόδια. Ο γονιός του παιδιού βέβαια ντροπιασμένος ζήτησε συγνώμη από τον εργοδότη του για την καταδικαστέα κι αψυχολόγητη πράξη του παιδιού του και συνέχισε τη δουλειά του. Η γυναίκα του και μητέρα του παιδιού έτρεξε κοντά στο παιδί και δεν ξαναγύρισε στη δουλειά δηλαδή δεν γύρισε και πάλι στο χωράφι. Εκεί όμως κοντά στο χώρο που διαδραματίστηκαν τα εν λόγω γεγονότα ήταν κι άλλοι συνάνθρωποί μας που έκαναν τις δουλειές τους κι άλλοι από περιέργεια κι άλλοι από φόβο μην τυχόν και πάρει μεγαλύτερες μη ελεγχόμενες διαστάσεις το παραπάνω γεγονός, πήγαν να παρέμβουν αν χρειαζότανε ώστε να μην συνεχιστεί το  κακό.  Ο ιδιοκτήτης σε όσους πήγαιναν κοντά του περιέγραφε το περιστατικό βρίζοντας τους ομοεθνείς του παιδιού, στολίζοντας το παιδί και τους γονιούς του με διάφορα κοσμητικά επίθετα όπως: ο ξυπόλητος, ο πεινασμένος, ο αναμαζοξιάρης κ.λπ. Οι περισσότεροι όχι μόνο συμφωνούσαν με τον παθόντα αλλά συμπλήρωναν λέγοντάς του ότι πρέπει να το καταγγείλει το γεγονός στην αστυνομία και να τους διώξει από τη δουλειά του κ.α.π. Ένας όμως από κείνους που πήγαν στο σημείο του γεγονότος, πιο ψύχραιμος από τους άλλους, θέλησε να εξηγήσει στον παθόντα ότι η εν λόγω πράξη του παιδιού ναι μεν είναι καταδικαστέα αλλά το παιδί είναι παιδί και έχει κάποια ελαφρυντικά. Του τόνισε δε ότι αν δεν ήταν παιδί, όταν έκλεψε το πορτοφόλι, δεν θα το κράταγε πάνω του. Θα το έκρυβε σε κάποιο ασφαλές μέρος. Δεν το έκανε όμως αυτό. Αυτό και μόνο αυτό αποδεικνύει την αφέλεια ενός παιδιού. Τέλος του πρότεινε να σταματήσει να βρίζει και να προσβάλει τους ομοεθνείς του «κλέφτη» γιατί δεν έχει το δικαίωμα αυτό. Του υπενθύμισε κιόλας ότι στην γύρω περιοχή πολλοί εργάτες από την πατρίδα του ενόχου δουλεύουν και ότι δεν είναι το ίδιο όλοι. Του τόνισε δε φεύγοντας από κοντά του να σκεφτεί λογικά για τις παραπέρα ενέργειές του. Οι καρποί του είπε, στο όποιο δέντρο δεν είναι όλοι το ίδιο. Άλλοι είναι πιο ώριμοι άλλοι πιο άγουροι, ακόμα κι άλλοι έχουν κάποιο είδος σκουληκιού μέσα τους. Όμως εμείς οι μεγάλοι και οι ιδιοκτήτες των δέντρων πρέπει να τους εντοπίσουμε εκείνους τους καρπούς και με διάφορους τρόπους ν’ αφαιρέσουμε το μικρό σκουλήκι που φώλιασε μέσα τους. Τώρα, πως θα το πετύχουμε αυτό, άλλος τρόπος δεν υπάρχει εκτός από το να χρησιμοποιήσουμε τη λογική που ο μεγαλοδύναμος έχει χαρίσει στον άνθρωπο.
Τέλος, και κλείνοντας το σημερινό μου άρθρο θέλω να τονίσω και να υπενθυμίσω ότι κλείνοντας τα μάτια της λογικής θωρώντας τα όποια δυσάρεστα γεγονότα που σίγουρα θα συναντήσουμε στο διάβα της ζωής μας με τα μάτια του εγωισμού ή της εκδικήσεως αλλά κι άλλων πολλών κακών συναισθημάτων μας, πολλά δυσάρεστα αποτελέσματα μπορεί να μας συμβούν και πολλές φορές μη αναστρέψιμα.