Παραμυθητικός προς φιλόδοξους συγγραφείς

Oσο μεγαλύτερο είν’ το «κύρος» του κριτικού κι όσο περισσότερο παρουσιάζεται ο ίδιος ως “αυθεντία” ή ως “επαΐων”, τόσο πιο έντονη είν’ η συναισθηματική φόρτιση του δημιουργού απέναντι στον κριτικό σε περίπτωση εκφερόμενης κρίσης του για το έργο του δημιουργού.
Έτσι, όσο πιο πολύ «αναγνωρισμένος» κι «αποδεκτός» είν’ ο κριτικός, τόσο πιο έντονη η ευαρέσκεια ή η δυσαρέσκεια που θα νοιώσει ο δημιουργός άμα η κρίση του «ειδικού» είναι θετική ή αρνητική αντίστοιχα.
Αυτή είναι κι η στάση όλων των φιλόδοξων συγγραφέων, πεζογράφων και ποιητών· δηλαδή όσων επιθυμούν να δημοσιευτεί το έργο τους σε έντυπα στα οποία προϋπόθεση για δημοσίευση είναι νάχει προηγηθεί μια κάποια κρίση απ’ τους «ειδικούς» της λογοτεχνίας. Μια στάση εσφαλμένη όμως γιατί οι φορείς της θεωρούν ότι οι «επαΐοντες» της κριτικής κι οι «ειδικοί» της λογοτεχνίας κατέχουν τα «απόλυτα» κριτήρια κι άρα οι κρίσεις τους αξιώνουν δάφνες «απολυτότητας» και «καθολικότητας» και ταυτόχρονα προβάλλονται ως ανεπίδεχτες άρνησης ή απόρριψης από οποιονδήποτε άλλον. Μια τέτοια θεώρηση εγκλωβίζει τη συναισθηματική τοποθέτηση των συγγραφέων, τόσο απέναντι στις ικανότητές τους όσο και στο έργο τους, στα στενά και ασφυχτικά πλαίσια μιας τάχα αντικειμενικής κρίσης και εξαρτά την αυταξία του όποιου έργου απ’ αυτήν την κρίση. Φτάνει ο συγγραφέας στο σημείο να πιστεύει ότι αυτό που θα πει ο κριτικός επέχει και θέση αξιώματος.
Όμως το καθετί απόλυτο σ’ αυτόν τον κόσμο μπορεί μεν να υπάρχει ως τάση, ως ροπή μέσα μας (κι αυτή είναι το βασικό κινούν της βούλησης για εφορμήσεις παντός είδους μες στη ζωή), αλλά ποτέ δεν γίνεται κατάσταση, ποτέ δεν κατακτιέται ολοκληρωτικά. Πάντα θα υπάρχει ένα χιμαιρικό κομμάτι αυτού του απόλυτου, άπιαστο και μακρινό,
Για τον λόγο αυτόν όσο απόλυτες κι αν προβάλλονται κάποιες κρίσεις, μόνο απόλυτες δεν είναι· τα απόλυτα κριτήρια δεν είναι δυνατόν να τα κατέχει κανένας άνθρωπος και πάντα θα αποτελούν μια κορφή π ρ ο ς κατάκτηση αλλά π ο τ έ κατακτήσιμη. Άρα οι «επαΐοντες» μόνον σχετικές κρίσεις μπορούν να εκφέρουν, καθορισμένες, εν πολλοίς, απ’ το γούστο τους· θάλεγα μάλιστα ότι μάλλον τις προσωπικές τους προτιμήσεις εκφράζουν εκείνη τη στιγμή. Έτσι δεν μπορούν να υποχρεώσουν κανέναν και για τίποτα ακόμα κι αν εκφέρονται από «μεγάλους» κι «έγκυρους» κριτικούς.
Ας μην απογοητεύονται, λοιπόν, κι ας μην νοιώθουν διαψευσμένοι στις προσδοκίες τους οι φιλόδοξοι συγγραφείς όταν δεν δημοσιεύονται τα έργα τους ή όταν αποτελούν αντικείμενο αρνητικής ή κακής κριτικής. Κάθε κριτική μιά άποψη αντιπροσωπεύει μόνον, ποτε  ΤΗΝ άποψη. Τα υπόλοιπα αφήστε τα για τους ματαιόδοξους και τους διακαώς επιθυμούντες την «αθανασία»!