…«Θα σε φιλήσω… Και μιαν ευχή πάνω στα χείλη σου θ’ αφήσω… Καθώς αργά θα ξετυλίγεις τον καιρό σου, σαν παραμύθι να με βλέπεις στ’ όνειρό σου…
***
Ανάβω φώτα και λαμπιόνια ζωηρά και μεσ’ τη φλόγα της γιορτής κεράκι λοιώνω, φωτογραφίζω αναμνήσεις στη σειρά, να σε θυμάμαι όσο λείπω ένα χρόνο…».
Η ερωτική ελπίδα, “αναφλέγεται” στον λυρικό, εύληπτο στίχο…
«Πρωτοχρονιά στου Λιναρντό, μ’ Αγιοβασίληδες σωρό που δωσαν σώνει και καλά σ’ αυτούς που ήξεραν πολλά…, για μπουναμά βραχιόλια δυο Πρωτοχρονιά στου Λιναρντό…
***
Δεν έχει σκόλη ο Λιναρντό κι ούτε έχει πάει σ’ εσπερινό… Μα ο ζητιάνος που θα ‘ρθει θα βρει φωτιά να ζεσταθεί; Ποιός είδε ταχα το Θεό, μπορεί και να ‘ναι ο Λιναρντό».
Αλληλεγγύη και ανθρωπιά αγκαλιασμένες υπηρετούν την αισθητική της Καλοσύνης…
«Κουράστηκεν ο Βασιλειός… Κουράστηκεν ο Βασιλειός τόση στραθιά μεγάλη, δώρα να φέρνει και καλά… Κουράστηκεν ο Βασιλειός, σκαλάκι(ν) ηύρε μυριστό σε σπίτι μόνο και φτωχό δίχως παιδάκια χαρωπά, έκλεισε τα ματάκια Του, έγειρε, αποκοιμήθη…
Σσσσ… Σσσσ… Ο ύπνος Του είναι ακριβός! Κανείς μην τον ξυπνήσει!
Μα, μα ‘που ‘ναι άξος κι αρκετός, ε, ας πα να τον ξυπνήσει… Γιατί ‘χει δρόμο και δρομί πολύ, πολύ, ακόμη…».
Πώς να μην “νυστάξει” και να κοιμηθεί γλυκά “λιγάκι” ο… κουρασμένος Αγιος;
Εφυγες το βράδυασμα, παραμονή Πρωτοχρονιάς… Εφυγες και πήρες μια καρδιά συννεφιασμένη και βαρειά, έτοιμη για βροχή…
Κι εγώ, βλέποντας το άχθος της θλίψης να βαραίνει τα νώτα σου, ευχήθηκα – τι παράξενο- ν’ αρχίσει στην ψυχή σου να βρέχει…
Να βρέχει, να βρέχει καταρρακτωδώς, έναν ωραίο ακατάσχετο όμβρο δακρύων, αγιασμένο του πόνου, και λυτρωτικό…».
Το θείο δάκρυ, και ο σπαραγμός, πανάκεια “κι ιεροσύνη”…
«Χρόνε καινούργιε, φέρε μας μαζί σου την Ειρήνη φέρε στην κόλαση ένα φως, στην έρημο μια κρήνη…
…Ειρήνη σ’ ό,τι ζει κι ανθεί, σ’ ό,τι πονεί και φθίνει στον χωρισμό, στον Ερωτα, στα πάθη, Ειρήνη, Ειρήνη.
…Στου στρατοκόπου το ραβδί, στου ανήμπορου την κλίνη στις νύχτες του κατάδικου. Ειρήνη, Ειρήνη, Ειρήνη…
Για να ‘βρει Χρόνε, κι η χαρά σαν θα θελήσει να ‘ρθει, να ‘ναι ανοιχτό το σπίτι μας, κι ο κήπος, δίχως φράχτη…».
Η προσευχητική έκκληση “σαρκωμένη” στην Αγωνία, για τα Μεγάλα ζητούμενα…
Ποιητική: Αλεξ. Αλεξόπουλος, Ηλίας Κατσούλης, Φ. Αγγουλες, και, και, η ταπεινότητά μου.
Χρόνια Πολλά, Ευτυχισμένος ο Καινούργιος χρόνος με λιγότερους δηλαδή στεναγμούς στις καρδιές του κόσμου.
