Παραμονή Πρωτοχρονιάς

Δεν μπορούσες να μην τον προσέξεις έτσι λυπημένος και περήφανος που έκανε την ίδια διαδρομή κάθε μέρα. Ψηλός, λιγνός, στητή κορμοστασιά, χλωμό πρόσωπο, μαλλιά γκριζαρισμένα που άρχιζαν να αραιώνουν. Είχε έναν αέρα αρχοντιάς η εικόνα του που δεν περνούσε απαρατήρητη. Κι εκείνο το προσεγμένο του ντύσιμο τον έκανε σίγουρα να ξεχωρίζει: μπεζ λεπτό κουστούμι μέσα στο κατακαλόκαιρο, αργότερα, τα ψυχρά βράδια του φθινοπώρου, σκούρο πιο ζεστό ύφασμα, καπέλο κρατημένο στο χέρι και το χειμώνα χοντρό μάλλινο παλτό και κασκόλ τυλιγμένο στο λαιμό. Μια φιγούρα που έμοιαζε να έχει ξεμείνει από καιρούς αλλοτινούς. Το περπάτημά του ήρεμο, χωρίς βιασύνη, χωρίς σκοπό, το πρόσωπο μόνιμα ανέκφραστο. Δίχως να κοιτάζει κανέναν ήταν σα να το ήξερε πως ο κόσμος γύρω του δεν έκανε άλλο από να τον σχολιάζει. Ποτέ δεν τον είχαν δει να ανταλλάζει κουβέντα με κάποιον, ένα νεύμα, ένα χαιρετισμό. Σα να είχε βρεθεί ολομόναχος σ’ αυτό τον κόσμο, δεν φαίνονταν να ζητάει ή να περιμένει τίποτα.
Όταν οι πρώτες νότες από το τρομπόνι, την τρομπέτα, την τούμπα , το κόρνο, τα φλάουτα και τα κλαρινέτα ήχησαν, ξάφνιασμα κρύφτηκε στη ματιά του. Όσο η μπάντα πλησίαζε σκορπώντας εορταστικές μελωδίες και ο κόσμος γύρω του πλήθαινε, το πρώτο ξάφνιασμα κόντευε να μετατραπεί σε πανικό. Μιά εξέδρα είχε στηθεί στη μέση της πλατείας για τη χορωδία κι ένα λαμπερό πλήθος μαζεύονταν για να ακούσει και να διασκεδάσει και να χαρεί.
Δίστασε για μια στιγμή κι ύστερα το πήρε απόφαση. Πλησίασε κι εκείνος, ανάσανε βαθειά, έσπρωξε και σπρώχτηκε κι αφέθηκε να χωνευτεί από το πλήθος που ξεφάντωνε και να χορτάσει μουσικές και χρώματα.
Και στο καλωσόριμα του καινούριου χρόνου ήταν η δική του η φωνή που ξεχώριζε πιο δυνατή από όλες, τόση αγαλλίαση μόνο στο δικό του πρόσωπο απλώνονταν. Αργότερα όσοι τον ήξεραν είπαν πως πρώτη φορά συνέβαινε αυτό, πρώτη φορά τον έβλεπαν να χαίρεται και να γελάει.
Δεν ξέρω τι απέγινε ο μέχρι τότε απόμακρος κι έρημος εκείνος άνθρωπος μα θαρρώ πως από εκείνη την παραμονή Πρωτοχρονιάς κάτι άλλαξε στη ζωή του.