Είμαστε σε “πόλεμο” και κάθε πόλεμος έχει τις “παράπλευρες απώλειές” του. Στον πόλεμο με τον κορωνοϊό έχουν οξυνθεί:
– οι ανθρώπινες σχέσεις [το οικείο έγινε εχθρικό, το “από κοντά”, έγινε “από μακριά κι αγαπημένοι”, το “να τα πούμε”, έγινε “τα λέμε από τηλεφώνου” κ.λπ.]
– η υπερχρήση της τεχνολογίας, ακόμη και για άτομα μεγάλης ηλικίας τα οποία μη γνωρίζοντάς την πελαγώνουν, απογοητεύονται, μελαγχολούν, αγχώνονται.
– η υπέρμετρη αύξηση ατομικού άγχους, εκνευρισμού και βίας στο σπίτι, ασυνεννοησίας με τους γύρω
– η στέρηση αγαπημένων προσώπων, τόπων, συνηθειών, παραδόσεων
– η απουσία πολιτιστικών επαφών (θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές προβολές, βιβλία, διαλέξεις
– οι μορφωτικές και επαγγελματικές ανταλλαγές σε διεθνές επίπεδο
– η απομόνωση (εγκλεισμός στο σπίτι) ατόμων αλλά και εθνών στα στενά όρια του εαυτού τους και του κράτους τους, με συνέπεια την όξυνση των διεθών σχέσεων, των προκλήσεων και των πολέμων
– οι διπλωματικές ή παιδαγωγικές επαφές που γίνονται πλέον μέσω τηλεδιασκέψεων, οπότε αλλάζει η εικόνα των πραγματικών δεδομένων τέτοιων συναντήσεων.
– η αδυναμία συντονισμού πολιτικών και ειδημόνων με αποτέλεσμα την αύξηση των κρουσμάτων παγκοσμίως, αλλά και των νεκρών.
ΚΑΘΕ εποχή πληρώνει “λύτρα” επιβίωσης: «Δυστυχώς και η Γη με δικά μας έξοδα γυρίζει», που θά ’λεγε κι ο Ελύτης.
