Σ’ αυτό το θέατρο παίζουν πέντε θεατρίνες με πλουμιστές φορεσιές. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος είναι πάντα ο ίδιος. Εκείνος μοιράζει τους ρόλους, ο ίδιος γράφει τα σενάρια. Οι θεατρίνες παίζουν πάντα καθ’ υπόδειξη και κατ’ εντολή του. Μοιάζει με κωμωδία, μια ανάλαφρη παράσταση, που την παρακολουθεί ένας θεατής πάντα ο ίδιος.
Παίζουν και γελάνε, ελπίζοντας ότι θα προσφέρουν ευχαρίστηση και απόλαυση στο θεατή τον οποίο συνήθως αγνοούν. Αυτή η κωμωδία πολλές φορές καταλήγει σε τραγωδία. Οι θεατρίνες διεκδικούν το πρωταγωνιστικό ρόλο. Η κάθε μια πιστεύει πως είναι η καλύτερη και πιο απαραίτητη. Όλες τους είναι άπληστες, εγωίστριες και ματαιόδοξες. Ο σκηνοθέτης που νομίζει πως τα ξέρει όλα, είναι ανίκανος να βάζει τάξη στους καυγάδες και τον αλληλοσπαραγμό.
Οπότε επεμβαίνει ο θεατής, ελπίζοντας ότι θα πειθαρχήσει τις θεατρίνες. Ανεβαίνει στη σκηνή. Εκείνες τον κοροϊδεύουν και τον χλευάζουν. Είσαι ένας αφελής χωριάτης του λένε όλες μαζί, ακόμα και ο σκηνοθέτης. Χωριάτη αφελή, υποτάξου. Βλέπε και μην παρεμβαίνεις.
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, ότι αυτό θέατρο είναι η ζωή μας και δικό μας.
Η παράσταση είναι το σώμα μας, θεατρίνες είναι οι πέντε αισθήσεις μας. Ο ξερόλας, ο σκηνοθέτης, είναι νους μας. Ο θεατής ο αφελής χωριάτης, είναι η καρδιά μας.
Βλέπει τις συνωμοσίες των αισθήσεων στη σκηνή και στο παρασκήνιο και σπαράζει. Όλες μαζί και η κάθε μια χωριστά θέλουν να επιβληθούν, να κυριαρχήσουν και να υποτάξουν το σώμα μας, τη ζωή μας. Επεμβαίνει ελπίζοντας ότι θα ανεβάσει την ποιότητα της παράστασης.
Όταν ο νους δεν παραδέχεται ότι κατασκευάζει κακής ποιότητας σενάρια και κάνει κακόγουστη σκηνοθεσία, οι θεατρίνες – αισθήσεις εξακολουθούν να παίζουν τη κωμωδία τους, που μπορεί να καταλήξει σε τραγωδία. Αν όμως ο νους σωπάσει και οι αισθήσεις επιλέξουν ως οδηγό τους και συμπαίκτη τους το θεατή τον αφελή χωριάτη, την καρδιά, η παράσταση θα αναβαθμιστεί και δεν θα είναι πια κωμωδία, ούτε τραγωδία. Θα είναι κίνηση – ρυθμός – αρμονία.
Η καρδιά δεν γράφει σενάρια, δεν διανέμει ρόλους, δεν παίζει η ίδια ρόλο. Απλά συμπορεύεται για το καλύτερο. Για την αγάπη, την κατανόηση, τη συγχώρεση, την ισορροπία, το μέτρο.
Είναι αυτή που σε ανυψώνει πάνω από το νου, πιο πάνω, πιο ψηλά. Σε στροβιλίζει μέσα σε αιθέρια ρεύματα, ουράνια ρεύματα. Χωρίς να φεύγεις από τη γη και χωρίς να είσαι ριζωμένος στη γη.
Γιατί τούτη η γη για να μας αντέξει και να την αντέξουμε κι εμείς χρειάζεται γενναία καρδιά, τη δική μας καρδιά. Κι αν σκέφτεται ο νους, ας αποφασίσει η καρδιά.
