«Η αλλοτρίωση του θεατή από το αντικείµενο που παρατηρεί εκφράζεται ως εξής: Όσο περισσότερο παρατηρεί, τόσο λιγότερο ζει» γράφει στο “Η Κοινωνία του θεάµατος” (εκδ. Ελεύθερος Τύπος) ο Γκι Ντεµπόρ…
Η αναφορά αυτή ήλθε στο µυαλό του γράφοντος µε αφορµή τη δίκη σήµερα το πρωί στο Εφετείο Χανίων για την υπόθεση ενός κυκλώµατος διακίνησης κοκαΐνης που εξιχνιάστηκε τα Χριστούγεννα του 2018 στα Χανιά.
(Το ότι η υπόθεση φτάνει για πρώτη φορά µετά από 6 χρόνια στις δικαστικές αίθουσες λέει πολλά για την κατάσταση του συστήµατος απονοµής δικαιοσύνης στη χώρα µας).
Τότε τα τηλέφωνα των τοπικών δηµοσιογράφων είχαν κυριολεκτικά “σπάσει” από τις κλήσεις γνωστών και λιγότερων γνωστών που έψαχναν να µάθουν ποιοι ήταν οι 18 που εµπλέκονταν στην υπόθεση;
Και όχι µόνο να µάθουν αλλά οι περισσότεροι ήταν σίγουροι(!) πως ο Χ κατηγορούµενος ήταν ένας παλιός συνέταιρός τους σε επιχείριση που τον είχαν “άχτι”, πως ο Ψ κατηγορούµενος ήταν ένας µακρινός συγγενής µε τον οποίο είχαν τσακωθεί για τα περιουσιακά, ότι ο τάδε κατηγορούµενος ήταν πρώην συµµαθητής που τους είχε “κλέψει” το κορίτσι, ο δείνα κατηγορούµενος ήταν γείτονας και τους είχε σπάσει τα “νεύρα” µε τα ντεσιµπέλ της µουσικής που έβαζε κάθε πρωί…
Λογικές και πρακτικές κουτσοµπολιού και κλειδαρότρυπας που µετά από 35 χρόνια ιδιωτικής τηλεόρασης και άλλα 20 χρόνια αντι-κοινωνικών δικτύων έχουν µετεξελιχθεί και εκσυγχρονιστεί δίχως να χάνουν την ουσία τους.
Μια κοινωνία σε παροξυσµό που αναζητεί την “καµπούρα” του άλλου, αρνούµενη να δει τη δική της, έτοιµη να κατασπαράξει τον ένοχο που η ίδια κατασκευάζει, που προτάσσει µπροστά από το “περί δικαίου αίσθηµα” τη δική της ανασφάλεια, τους δικούς της φόβους και αµαρτίες.
Η κοινωνία του πελάτη – καταναλωτή – παρατηρητή- κριτή για την οποία κανείς σύγχρονος Ντεµπόρ δεν θα έκανε τον κόπο να γράψει ούτε µια αράδα…
Παρασκευάς Περάκης και Μιχαήλ Λαμπαθάκης κάνουν… unboxing την επικαιρότητα
