Ακούµε τους πολιτικούς να αγορεύουν από το βάθρο των µεθυστικών απολαύσεων, που τους προσφέρει η εξουσία και να υπόσχονται «συνέπεια», «τιµιότητα», «αξιοκρατία». Και όσοι από µας διατηρούν ακόµη στοιχειώδη κριτική εγρήγορση, διερωτώνται: Με ποιο πρωτογενές κίνητρο θα ασκήσουν αυτές τις αρετές;, ποια αίσθηση ευθύνης θα τους υπαγορεύσει τη συνέπεια, την τιµιότητα, την αξιοκρατία;
Ας σταθούµε στο πάντα επίκαιρο θέµα : Πολλά διαβάζουµε καί περισσότερα ἀκοῦµε γιά τήν περίφηµη «παραβατικότητα τῶν ανηλίκων».
Οἱ αναφορές και τά δηµοσιεύµατα αναφέρουν ότι τό ἐν λόγω φαινόµενο βρίσκεται σέ έξαρση. Τα τροχαία δεν αφορούν µόνο τους νέους, αλλά εκεί χάνεται η ελπίδα σε µια ηλικία που πριν δηµιουργήσει τη ζωή οδηγείται στο θάνατο , την αναπηρία και την συµφορά των οικογενειών.
Ὅλα δείχνουν ότι έτσι ακριβώς έχουν τά πράγµατα. Τό πρόβληµα, όµως, δέν θεραπεύεται µέ ρεπορτάζ, διαπιστώσεις καί προαναγγελίες συλλήψεων ἤ αυστηροποίησης τής νοµοθεσίας. Αλλά µε ανεξαίρετη εφαρµογής της!
Ἡ θεραπεία πρέπει νά στηριχθεί και σέ ὁρισµένες απαντήσεις οἱ οποίες πρέπει νά δοθούν σέ καίρια ἐρωτήµατα. Καί τά ἐρωτήµατα αὐτά συνοψίζονται -ὅσα καί εάν είναι- σέ ένα καί µοναδικό: «Ποιες είναι οἱ αἰτίες πού έχουν ὁδηγήσει τούς ανηλίκους σ ᾽ αὐτόν τόν φαύλο κύκλο τῆς βίας;».
Στό ἐρώτηµα αὐτό ὀφείλουµε νά απαντήσουµε εµείς, οἱ ενήλικες. Εµείς, οἱ ὁποίοι έχουµε τήν ευθύνη γιά τήν Εκπαίδευση, τήν Παιδεία, τήν ἀγωγή καί τήν φροντίδα τῶν νέων ανθρώπων. Εµείς, πού δέν φροντίσαµε νά δώσουµε «τό καλό παράδειγµα» στούς νεώτερους.
Ἀπό ποιά παιδιά ζητάµε «νά καλµάρουν, νά ηρεµήσουν, νά δούν τήν ζωή µέ άλλα µάτια»; Ἀπό τά παιδιά πού µόλις ἀνοίξουν τήν τηλεόραση θά πέσουν ἐπάνω σέ φόνους, σέ ἐγκλήµατα πάσης µορφής, σέ ἴντριγκες καί µπαµπεσιές; Αυτά τονίζαµε παλιότερα να αντιµετωπίσοµε,πριν η ανεξέλεγκτη σαρωτική επέλαση του διαδικτύου καταστήσει µάλλον ανεπίστροφα, όσα έστω προσπαθούσαµε να µετριάσοµε.
Ζητάµε ἀπό τούς νέους νά µιµηθούν ποιόν; Ποιά είναι τά πρότυπα πού προβάλλει όχι µόνο η κοινωνία αλλά και ο λεγόµενος πνευµατικός κόσµος; Ἄς µήν κοροϊδεύουµε τούς εαυτούς µας. Απαιτούµε ἀπό τούς νέους «νά συµµορφωθούν», όταν είµαστε εµείς εκείνοι πού έχουµε χάσει τόν έλεγχο τοῦ πηδαλίου.
Απαιτούµε σεβασµό ἀπό τούς νέους, ὅταν εµείς, οἱ ἐνήλικες, δέν σεβόµαστε τούς θεσµούς, εµείς, οἱ ενήλικες, «ιππεύουµε τόν κάλαµον» µόλις ευρεθούµε έστω και παρά την εξουσίαν, ἐµεῖς, οἱ ὁποῖοι πιέζουµε τον πολιτικό αλλά και τον όποιο «βλαχοσύµβουλο του ∆ήµου» για προσωπική εξυπηρέτηση- ρουσφέτι – τουρκιστί- .
Η εκάστοτε τάχα άλλη φωνή της αντιπολίτευσης δεν τολµά π.χ.να θίξει την διάλυση των σχολείων από τον άκριτο δικαιωµατισµό ,όπως προήλθε από την µη αξιολόγηση των εκπαιδευτικών ,από την κατάργηση ουσιαστικών εξετάσεων στην προαγωγή των µαθητών.
Καµµιά αντιπολίτευση δε αναφέρεται στον ευνουχισµό των αστυνοµικών ,στην ταπεινωτική επέµβαση στο έργο τους την οποία εξαγοράζουν µε την υπηρεσία εντοπιότητας και κάθε µορφής ρουσφετολογικής τακτοποίησης- -ορντινάτσες- στην υπηρεσία των πολιτικών.
Το κοινοβούλιο διαιρεµένο σε πέντε «δεξιές» και άλλε τόσες «αριστερές»παρατάξεις απολαµβάνει εν µέσω χρεοκοπίας της χώρας και ανέχειας των πολιτών, τόσων προνοµίων που δίκαια εξοργίζουν ,αλλά όποιος αµφισβητήσει το ανύπαρκτο ουσιαστικό τους έργο θεωρείται λαϊκιστής .
Ανάλογα προνόµια απολαµβάνουν και τα περιφερειακά στηρίγµατα ∆ήµοι , Περιφέρειες και τα αντίστοιχα συµβούλια , µε επίσης οικονοµική ανεξέλεγκτη διαχείριση. Κατά κανόνα οι ‘όποιες ακόµη και οι µκρές χρηµατοδοτήσεις κατανέµονται σε πρόσωπα διαπλοκής από τα µέσα ενηµέρωσης µέχρι τα δηµόσια έργα, αποτέλεσµα την προκλητική αύξηση του πλούτου ορισµένων. Έτσι η αλλοιώς και όχι χωρίς συνυπευθυνότητα µας – των πολιτών-, όταν αποδυναµώνονται οι θεσµοί αυξάνει η ακυβερνησία και βιώνοµε ψευδεπίγραφη δηµοκρατία και επίπλαστη πλειοψηφία.
Το φαινόµενο που ζούµε τώρα στην Ελλάδα είναι ακριβώς αυτό, το οποίο δυστυχώς αναδεικνύει η τραγωδία των Τεµπών. Μια απώλεια εµπιστοσύνης που οδηγεί σε µια αποδυναµωµένη αρχή και σε έναν κλονισµό της νοµιµότητας.
Μόνο που καµία δηµοκρατία και καµία κοινωνία δεν µπορούν να ζήσουν σε κατάσταση διαρκούς ακυβερνησίας και αναταραχής. ∆εν µπορούν να επιβιώσουν σε ένα καθεστώς ψιθύρων και φηµών. Το έχοµε βιώσει στο πρόσφατο παρελθόν. Είναι χρονοβόρα και εν πολλοίς αναξιόπιστη η απονοµή της δικαιοσύνης και περσσότερο το πώς εκτίονται οι ποινές.
– Αυτοί λέγεται δεν φοβούνται ούτε τον Θεό- Είναι δυνατό να υπάρξει πολιτικός βίος (ευθύνη αρχόντων και πολιτών, άθληµα κοινωνικής συνοχής) δίχως «σέβας θεών»; Ο ρεαλισµός της ιστορίας θα απαντούσε: Οχι – µάλλον και η πανανθρώπινη εµπειρία: Η άρθρωση και συγκρότηση του κοινωνικού γεγονότος, γύρω πάντοτε από έναν άξονα του «ιερού», ήταν το κοινό γνώρισµα της συλλογικής συµβίωσης των ανθρώπων πάντοτε – ώς τη σύγχρονη εποχή, του πολιτισµού της «εκκοσµίκευσης». Η εκκοσµικευµένη εκκλησία µας, πλήν ευτυχώς φωτεινών µορφών ,δεν πείθει και µάλιστα στο βαθµό που άκριτα συµπορεύεται µε τους άρχοντες. Προβληµατισµός παραµένει πώς οι εξαιρέσεις θα γίνουν κρίσιµη µάζα ώστε να ταράξει τα λιµνάζοντα. Όχι λίγες φορές το απρόοπτο γίνεται καταλύτης στην ιστορική πορεία.
