Παράξενη χώρα

Η πολιτική απαιτεί φαντασία κι ευελιξία. Κάθε άνθρωπος δικαιούται µια ελεύθερη ζωή.
Ο Μητσοτάκης δεν βγαίνει ποτέ αδιάβαστος.
«Το ένα χέρι ζωγραφίζει το άλλο χέρι».
Καλλιεργεί µια οικονοµική ελευθερία µε µια φόρµα που δίνει ο ίδιος.
Το νέο φορολογικό νοµοσχέδιο έχει ως άξονα την πάταξη της φοροδιαφυγής.
30 λεπτά αγόρευσε ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης στο Κοινοβούλιο και µόνο 3 λεπτά για το νοµοσχέδιο.
…Για αρχή δεν λες ότι τα πήγε κι άσχηµα.
Οι µεγάλες ιταλικές εφηµερίδες το καλοκαίρι γράφανε στην κα Τζόρτζια Μελόνι: «Σταµάτα τη φλυαρία· κάν’ το όπως ο Μητσοτάκης».
Έχω την αίσθηση ότι παρά τις όποιες ανασφάλειές του, ο Μητσοτάκης τολµά και παίρνει αποφάσεις.
Στο Κοινοβούλιο το κενό της απουσίας του κ. Στ. Κασσελάκη αρχίζει να φαίνεται πολύ.
Ουδείς µπορεί να κάνει πολιτική από την πλατφόρµα “Χ”.
Ο ουσιαστικός, σύγχρονος κι εποικοδοµητικός διάλογος γίνεται στο Κοινοβούλιο.
Όλοι εκεί κρίνονται.
∆εν ξέρω για πόσο ακόµη θ’ αντέξει ο ΣΥΡΙΖΑ να εκπροσωπείται από τον συµπαθή κ. Φάµελλο.
4 χρόνια είναι πολλά.
Έχω την αίσθηση πως όταν κάνεις µια οµιλία στη Βουλή ποτέ δεν σπινιάρεις στην άµµο µε το βλέµµα στραµµένο προς τα πίσω.
Παρακολούθησα κάποια αποσπάσµατα από την τελευταία συνεδρίαση της Βουλής και σε κάποια σηµεία η αντιπαράθεση µύριζε ναφθαλίνη.
Κι όµως, έχουµε µια Βουλή “γεµάτη” αντιπολίτευση.
«Με τον ήλιο τα βάζουν, µε τον ήλιο τα βγάζουν…» αλλά τις εντυπώσεις δεν τις κερδίζουν.
Γιατί;
Μα γιατί ο Μητσοτάκης παίρνει αποφάσεις δύσκολες, όχι µεσοβέζικες που τοποθετούν τη χώρα σε ένα σηµείο της Ιστορίας.
Όχι σε δύο…
Όχι στις αναµεσάδες…