Μια φράση που την έχεις πει σε δικούς σου ανθρώπους, αλλά και την έχεις ακούσει πολλές φορές. Μια φράση που έχει γίνει σύνθηµα. Αλλά…ο χρόνος σταµάτησε, εκεί στα Τέµπη, µια Τρίτη βράδυ του 2023 στις 23:22…
Πενήντα εφτά στόµατα έκλεισαν για πάντα και δεν είπαν ποτέ…«Έφτασα καλά»… Θλίψη και πόνος, αλλά και φρίκη και ντροπή και αίσθηµα ανασφάλειας κι ύστερα…οργή, είναι µερικά από τα συναισθήµατα που νιώθεις-νιώθουµε, στη σκέψη εκείνης της τραγωδίας. Αυτό το γεγονός, που δύσκολα χαρακτηρίζεται µε λόγια, «διατρέχει» ακόµα και µετά από ένα χρόνο, µε ταχύτητα φωτός, ολόκληρη την κοινωνία µας και ένα µεγάλο «γιατί;», ταλανίζει τη σκέψη σου (µας).
Το κράτος στο µυαλό σου και όλων µας, ισοδυναµεί µε την παροχή προστασίας και φροντίδας. Πώς να δεχτείς λοιπόν, πως αυτός που είναι υπεύθυνος να σε κρατάει ασφαλή, σε «προδίδει» µε έναν αψυχολόγητο και ανεύθυνο τρόπο, που έχει σαν αποτέλεσµα τροµακτικές συνέπειες; Ένα χρόνο µετά, ξύπνησε ξανά έντονη η οργή σου και το αίσθηµα ότι είσαι απροστάτευτος εδώ που ζεις. Και ίσως και να αναρωτιέσαι…«δεν ξέρω πια τι να περιµένω»… Μπορεί όµως και να σου δηµιουργείται κι ένα αίσθηµα ενοχής και ευθύνης. Ότι δηλαδή, δεν έδωσες – και δε δίνεις – την πρέπουσα σηµασία σε κοινωνικά θέµατα που προκύπτουν συνεχώς και σε γεγονότα που συνέβαιναν – και συµβαίνουν – καθηµερινά και που αφορούν όλους τους πολίτες και εσένα βέβαια. Κι ύστερα, ίσως, λες…, «δε γνώριζα…», «δεν ενηµερώθηκα σωστά…», «δεν είχα χρόνο…», «δεν ασχολήθηκα, γιατί κοίταζα τα δικά µου και δε µ’ ένοιαζαν τα συλλογικά…». Και ακόµη, είναι πιθανόν να λες, για να δικαιολογηθείς και λιγάκι…«δεν ήµουν καλά…». Όπως και να ‘χει όµως, στο τέλος της µέρας κι εσύ και όλοι µας, είµαστε πολίτες της ίδιας χώρας και ο καθένας έχει τη δική του ευθύνη. Μήπως άραγε, αν δούµε τον εαυτό µας µέσα στην κοινωνία, προσανατολισµένο στην αλληλεγγύη, στην ενεργή συµµετοχή σε ό,τι συµβαίνει µε όσα ο καθένας διαθέτει, στην αντίσταση σε ό,τι µη θετικό συµβαίνει και στην προσπάθεια για το κοινό καλό, µήπως τότε, το κοινωνικό πένθος εξαιτίας της τραγωδίας των Τεµπών, φέρει µια γόνιµη αλλαγή µέσα από την οργή, την πίκρα και τη διαµαρτυρία του; Έχεις τις δικές σου απαντήσεις, σίγουρα…
Και στα πιο δύσκολα τώρα. Χάθηκαν πενήντα εφτά ψυχές, κυρίως νέα παιδιά, ξαφνικά, απροειδοποίητα, αναίτια και εντελώς άδικα. Και αναρωτιέσαι. Μα πώς κόπηκε το νήµα της ζωής τους έτσι, µε τέτοιο τραγικό τρόπο, εξαιτίας της εγκληµατικής αµέλειας κάποιων; Αµετάκλητο τέλος; Όνειρα απραγµατοποίητα; Ζωή που δικαιούνταν και τους την διέκοψαν στην αρχή της; Όχι! ∆εν το δέχεσαι! Ο θάνατος εκεί, µοιάζει παράταιρος, ενώ όλα τα άλλα…συνεχίζουν να υπάρχουν. Και οι δικοί τους; Συντετριµµένοι από την απώλεια και την απόλυτη τραγική εξαφάνιση, µε το πένθος να έχει σκεπάσει τα πάντα τους, οργισµένοι µε τους ασυνείδητους φταίχτες, πώς ζουν; Και τι να τους πεις; Κουράγιο; Φτάνει άραγε; Εδώ κάπου, χάνονται τα λόγια. ∆υο λέξεις µένουν. ∆ικαιοσύνη και δικαίωση! Αυτό…
Στη µνήµη των θυµάτων της τραγωδίας στα Τέµπη…
* Η Μαρία Σαρρή – Σαββάκη είναι δασκάλα Ειδικής Αγωγής – συγγραφέας
