ΠΑΡΕ το πτυχίο σου κι ένα μηχανάκι και έλα στο Πανεπιστήμιο ξημερώματα να δεις τις ψυχές των μεγάλων δασκάλων του Γένους να τριγυρνούν ακόμη στο αμφιθέατρο.
ΚΙ ΑΝ τους ξύσεις τους τοίχους στο διδασκαλείο, από κάτω υπόκωφα θ’ ακούσεις τη φωνή του Κακριδή, του Νούτσου, του Καψωμένου.
εχουΝ ΨΥΧΗ ΚΑΙ νου τα αμφιθέατρα των ελληνικών Πανεπιστημίων. Τέτοια ψυχή που αν πας μετά από χρόνια, ακόμη νιώθεις την ανατριχίλα. Γιατί η γνώση, το κοινωνείν της γνώσης, είναι ανατριχίλα.
ΑΝΑΛΟΓΙΣΤΕΙΤΕ πόσες φορές δεν σκεφτήκατε τους δασκάλους σας… τις χειρονομίες τους, τον τόνο της φωνής τους, τη στοχαστικότητα των λόγων τους.
ΕΛΑ ξημερώματα στο αμφιθέατρο, αν έχεις ψυχή από λιοντάρι που διψά για τον βρυχηθμό της γνώσης, έλα να δεις πού σηκώνεται ψηλά ολάκερη η Ελλάδα, που το αύριο συναντά το σήμερα.
ΕΛΑ ξημερώματα…
