Όταν πρωτοδιορίστηκα ως αναπληρωτής δάσκαλος στο Γαβαλοχώρι Αποκορώνου Χανίων, έφτασα στο χωριό με το λεωφορείο της γραμμής. Μου θύμιζε λίγο ελληνική ταινία! Κατέβηκα στην πλατεία του χωριού, όπου με περίμεναν ο πρόεδρος της κοινότητας, ο παπάς, ο ταξιτζής, ο ταβερνιάρης και μερικοί άλλοι χωριανοί. Μετά τα καλωσορίσματα και τη θερμή υποδοχή, ο πρόεδρος με πήρε σπίτι του.
Ήταν απόγευμα Κυριακής και αφού άγαμε, ήπιαμε, το βράδυ ένα πολύ ωραίο κρεβάτι με περίμενε για να ξεκουραστώ. Το πρωί της Δευτέρας πήγα στο Σχολείο, το οποίο βρισκόταν πολύ κοντά στην πλατεία, ένα ψηλοτάβανο, τεράστιο, κεραμοσκεπές κτήριο, με μεγάλη αυλή, με πολλά δέντρα, με τεράστιες αίθουσες, με ξύλινο δάπεδο και μεγάλα παράθυρα.
Οι μαθητές ήταν γύρω στους δεκαπέντε, οι οποίοι με περίμεναν πώς και πώς. Μεγάλη μου χαρά και τιμή να υπηρετήσω σε ένα ιστορικό και πανέμορφο χωριό, το όνομα του οποίου προερχόταν από ένα εκ των 12 αρχοντόπουλων, της Κωνσταντινούπολης, τον Γαβαλά, που έφτασε εκεί και ίδρυσε το χωριό, δίνοντας το όνομά του!
Μετά που σχόλασα κατά τις τρεις η ώρα, έψαχνα να βρω ένα δωμάτιο για να μένω! Δεν υπήρχε τίποτα, μόνο ένα παλιό, σχεδόν εγκαταλειμμένο σπίτι υπήρχε διαθέσιμο για ενοικίαση, όπου μετέφερα τα λιγοστά πράγματά μου για να μείνω πλέον μόνος και ανεξάρτητος. Ένα καταθλιπτικό σπίτι που μύριζε μούχλα και είχε μέσα βαριά καο ογκώδη, καφέ έπιπλα! Στη συνέχεια έκανα μια βόλτα στο χωριό για να το γνωρίσω. Πραγματικά ήταν υπέροχο. Ξεχώριζε η εκκλησία της Παναγίας και αυτόματα μου ήρθε η γνωστή μαντινάδα:
« Τάσσω σου, Παναγία μου Γαβαλοχωριανή μου,
λαμπάδα σαν το μπόι μου να γιάνεις το πουλί μου!»
Επίσης τα πολλά πηγάδια, απ’ όπου τα παλιότερα χρόνια οι κάτοικοι αντλούσαν κι έπιναν νερό. Το ηρώο των πεσόντων αγωνιστών στις διάφορες μάχες, επίσης, ήταν εμβληματικό στην πλατεία του χωριού, αλλά και τα ωραία σπίτια! Οι άνθρωποι ήταν πολύ φιλόξενοι, που σε κάθε μου βήμα με ρωτούσαν αν ήθελα κάτι!
Το βράδυ, γύρω στα μεσάνυχτα πήγα και ξάπλωσα στο ψηλό, σιδερένιο κρεβάτι, του οποίου έτριζαν οι σομιέδες! Δεν άργησε να με πάρει ο ύπνος, μετά από μια εξοντωτική, πρώτη μέρα διδασκαλικής πορείας. Όταν ξαφνικά άκουσα ένα θόρυβο! Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν γάτες που έτρεχαν στην αυλή. Σηκώθηκα και κάθισα στο κρεβάτι για να καταλάβω από πού προερχόταν αυτός ο ενοχλητικός θόρυβος! Δεν πέρασαν λίγα λεπτά και τότε κατάλαβα, όταν κοίταξα προς το ταβάνι, το οποίο ήταν ξύλινο και πάνω από αυτό υπήρχε ένα κούφωμα, που σκεπαζόταν με κεραμοσκεπή. Μέσα εκεί λοιπόν είχαν βρει καταφύγιο οι φίλοι μας οι ποντικοί και φυσικά τη νύχτα έβγαιναν για να σουλατσάρουν στο ξύλινο ταβάνι! Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα, ενώ θα έπρεπε να πάω την επόμενη μέρα στο Σχολείο! Το πρώτο χρονικό διάστημα δεν μπορούσα να κοιμηθώ με τίποτα, ώσπου, πλέον συνήθισα! Συνήθισα να ζω με τα τρωκτικά τη νύχτα, αλλά τη μέρα περνούσα υπέροχα με τους μαθητές μου!
Αν δεν υπήρχαν τα ποντίκια, δεν θα ήμουν τόσο δυνατός για να μπορώ να ανταπεξέρχομαι στις δυσκολίες! «Ουδέν κακόν αμιγές καλού!».
- Ο Δημήτρης Καρτσάκης είναι δάσκαλος
