Παρελάσεις κατάλοιπο ή ανάγκη;

Πάλι εποχή παρελάσεων, πάλι κουβέντες και κόντρα απόψεις.
Εντάξει ίσως πει κάποιος δέκα Eλληνες έντεκα απόψεις, αλλά κι αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε εποικοδομητικά αποτελέσματα αν υπήρχε συζήτηση, δηλαδή ο ένας μας να ακούει τον άλλον.
Σήμερα απλά φωνάζουμε για να καλύψουμε την άποψη του άλλου κι αν είναι δυνατόν να μην ακουστεί καν ο άλλος. Γιατί όμως; Έτσι θα δικαιωθούμε; Έτσι θα δείξουμε ότι η άποψή μας είναι η σωστή;
Ήρθε λοιπόν απ’ ό,τι έμαθα εντολή στα σχολεία, (το άκουσα για τα δημοτικά), ότι θα παρελάσουν μονά ζυγά. Δηλαδή, τα μονά θα παρελάσουν την 28η Οκτωβρίου και τα ζυγά μόνο η σημαία τους και την 25η Μαρτίου θα γίνει το αντίστροφο. Για το μετά φυσικά καμία κουβέντα. Μπορεί να έχουμε παρελάσεις μπορεί και όχι.
Λένε ορισμένοι ότι η παρέλαση έγινε ένα πανηγύρι, με μίνι φούστες, κομμώσεις περίεργες, οπότε δεν υπάρχει και λόγος να συνεχίζονται.
Άλλοι πάλι λένε, ότι τώρα πια είμαστε φίλοι με τους Γερμανούς και τους Ιταλούς, φίλοι με τους Τούρκους, οπότε δεν μπορούμε να γιορτάζουμε μια κακή στιγμή της ιστορίας.
Κι έρχεται η αντίθετη πλευρά και διαφωνεί, ισχυριζόμενη ότι τώρα που όλοι προσπαθούν να μας «ομογενοποιήσουν», τώρα που η προσπάθεια διάλυσης της ελληνικής φυλής είναι στο αποκορύφωμά της, οι παρελάσεις ανεβάζουν το κύρος, το γόητρο του λαού, κρατάνε το ηθικό ψηλά, και οι παρελάσεις είναι απαραίτητες.
Άλλωστε, αναρωτιούνται, πώς θα θυμόμαστε όλους αυτούς που έχυσαν το αίμα τους για να ζούμε εμείς ελεύθεροι σήμερα;
Στο θέμα της ενθύμησης αυτών των ηρώων, έρχονται κατά καιρούς αρμόδιοι του υπουργείου Παιδείας και αλλοιώνουν την καταστροφή της Σμύρνης, τη σφαγή των Ποντίων, το Κυπριακό, θέλουν να ξεχάσουμε τον Μ. Αλέξανδρο, τον Μινωϊκό πολιτισμό.
Ο λαός λέει «κάθε πράγμα στον καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστο». Το ξεχνάμε όμως και κάνουμε πράγματα όταν δεν πρέπει.
Όταν ο Ελληνικός λαός «βάλλεται» οικονομικά και ψυχολογικά μέχρις εξοντώσεως, φαινομενικά από τους Γερμανούς, πώς μπορεί να βγει κάποιος και να του πει «ξέχνα το ΟΧΙ»; Ήταν ηρωικό ή όχι; Hταν, λέει η πλειονότητα. Τότε γιατί η αντίδραση;
Ο λαός μας έχει ανάγκη από στηρίγματα τώρα και ψάχνει να τα βρει.
Βλέπει ότι η «δυτική» προσπάθεια αλλοίωσης ή ομογενοποίησης του πληθυσμού είναι σε εξέλιξη, ότι χτυπήθηκαν οι αρχές του, οι αξίες του και προσπαθεί να κρατήσει ότι μπορεί. Μέσα στο ό,τι μπορεί είναι και οι παρελάσεις και φυσικά η ιστορία του που τον κρατά στην παγκόσμια πορεία της ανθρωπότητας εδώ και 5.500 χρόνια, όπως λένε και τα πρόσφατα ευρήματα στην πόλη μας.
Αν ζούσαμε σε μία ιδανική κοινωνία, με ισότητα απόλυτη, χωρίς σύνορα, χωρίς εξουσίες στο απυρόβλητο, με τις βασικές ανάγκες όλων των ανθρώπων καλυμμένες, τότε ναι δεν θα είχαν λόγω ύπαρξης οι παρελάσεις. Τώρα όμως που η αγάπη προς την πατρίδα είναι από τις ελάχιστες αξίες που έχουν απομείνει, οι παρελάσεις έχουν το δικό τους νόημα. Νόημα ενθύμησης, όπως κάποιες ιερές τελετές της θρησκείας μας.
Θα μου πείτε ότι κι αυτές προσπαθούν να τις διαγράψουν. Ναι, αλλά τους το επιτρέπουμε κι εμείς, διότι, και τις παρελάσεις και θρησκευτικές γιορτές τις κάναμε πανηγύρια. Δεν είναι πανηγύρια, είναι γιορτές ενθύμησης για να διατηρήσουμε τις αξίες και τις αρχές μας ως λαός. το πανηγύρι είναι για να ξεδώσω, να ξεσκάσω. Η παρέλαση, η Ανάσταση, τα Χριστούγεννα είναι «σημεία» που μας θυμίζουν την πορεία μας στη ζωή, τον σκοπό μας, τον ρόλο μας σ’ αυτόν τον κόσμο. Δεν είναι πινακίδες για να τις πυροβολούμε και να χαχανίζουμε.
«Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται», λέει ο σοφός λαός.
Ας μην αφεθούμε στο να ξεριζωθούμε και όλοι να μας απομυζούν με όποιο τρόπο τους εξυπηρετεί. Eχει ο λαός μας ιστορία χρόνων και χρόνων και δεν μπορεί να αφεθούμε στα χέρια κάποιων, Ελλήνων ή ξένων, να μας σβήσουν, ή να μας αλλοιώσουν και οι επόμενες γενιές μας να μην ξέρουν την καταγωγή τους.
Θα είναι άδικο προς όλους αυτούς που πάλεψαν, που αγωνίστηκαν, τα τελευταία 5.500 χρόνια.
Ας το ξανασκεφθούμε το θέμα των παρελάσεων και με ήρεμο μυαλό και καρδιά ας το συζητήσουν οι αρμόδιοι, σκεπτόμενοι ταυτόχρονα και τον τεράστιο πόλεμο που δεχόμαστε ως χώρα, ως λαός, ως θρησκεία, ως ιστορία, ως ρίζα της σημερινής ανθρωπότητας.
Ας πρυτανεύσει το συμφέρον της χώρας κι όχι οι φανατισμοί ένθεν κι ένθεν.