ΣΤΗΝ πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (1981-1985) περιμέναμε τις βαθιές «σοσιαλιστικές» τομές που είχε υποσχεθεί ο Ανδρέας, κάτω από τη φανταχτερή και ελπιδοφόρα λέξη “Αλλαγή”!
ΑΝΤΙΘΕΤΑ, η προσγείωση του ΠΑΣΟΚ στα ευρωπαϊκά δεδομένα και η χρηματοδότηση της χώρας από την τότε Ε.Ο.Κ., με τη «νέα» διαπραγμάτευση που έκανε με τους εταίρους η κυβέρνηση, έφεραν πακτωλούς χρημάτων στη χώρα που όμως δεν χρησιμοποιήθηκαν για τη μετεξέλιξη της κοινωνίας.
ΕΤΣΙ, ούτε εκσυγχρονισμός έγινε -τουλάχιστον στο μέτρο των ευρωπαϊκών απαιτήσεων, ούτε και οι αναμενόμενες διαρθρωτικές αλλαγές στο δημόσιο. Αντίθετα, είχαμε διόγκωση του κράτους (κομματικοί διορισμοί στο δημόσιο) και ελάττωση της παραγωγής και της παραγωγικότητας.
ΘΥΜΑΜΑΙ πως ερωτηθείς κάποιος αρμόδιος “σοσιαλιστής” υπουργός της τότε κυβέρνησης γιατί δεν “σοσιαλικοποιείται” η ελληνική κοινωνία, απάντησε περίπου ως εξής: «Έχουμε μεν σοσιαλιστική κυβέρνηση, αλλά δυστυχώς(!) ζούμε σε καπιταλιστική οικονομία».
ΑΥΤΟ το “βολικό”, υβριδικό και λαϊκιστικό οικονομικό μοντέλο του πρώτου ΠΑΣΟΚ επιβίωσε για δεκαετίες υποστηριζόμενο κι από τις διάδοχες κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης: η παραγωγή, η εισαγωγή και εξαγωγή προϊόντων ήταν καπιταλιστικού τύπου, αμειβόμασταν σοσιαλιστικά (θυμηθείτε την ετήσια ΑΤΑ), καταναλώναμε περιττά και δίχως όρια, δανειζόμασταν “διακοποδάνεια” και “εορτοδάνεια” εις υγείαν των δανειστών!
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, αυτή η πολιτική, παρόλο ότι βρέθηκαν και άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ (Κουλουριάνος, Αλ. Παπαδόπουλος, Κ. Σημίτης, Γιαννίτσης κ.λπ.) που έκρουαν από νωρίς τον κώδωνα του κινδύνου, χωρίς να εισακουσθούν, κυριάρχησε μέχρι το 2009. Λόγω του πολιτικού κόστους ήταν η βασική αιτία κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας και της κοινωνίας μας.
ΤΑ γεγονότα είναι γνωστά: σε ελάχιστα χρόνια, ένα μεγάλο μέρος της ούτως ή άλλως μη ανταγωνιστικής ελληνικής παραγωγικής βάσης (βιομηχανίες, βιοτεχνίες κ.λπ.) αφανίστηκε, ενώ ένα άλλο κομμάτι κατέληγε στο Δημόσιο (Ολυμπιακή κ.λπ.) με τη μορφή προβληματικών επιχειρήσεων! Η “πελατειακή σχέση” θέριευε, ενώ τα αποτελέσματά της ήταν ήδη εμφανή.
Ο ΔΕ συρρικνούμενος ιδιωτικός τομέας -αφού όνειρο του κάθε νέου ήταν “μια θέση στο δημόσιο”- είχε να θρέψει έναν διογκούμενο (από κάθε κυβέρνηση) δημόσιο τομέα, με συνέπεια πληρωμές και κατανάλωση να εξασφαλίζονται από εξωτερικούς δανεισμούς. Ήταν πια ζήτημα χρόνου η χρεοκοπία της χώρας.
ΣΗΜΕΡΑ, η “δεύτερη φορά” αριστερή κυβέρνηση έχει χάσει τον βηματισμό της. Αυτοεγκλωβίστηκε στο προσφυγικό, αυτοσχεδιάζει στο ασφαλιστικό και φορολογικό, χαιρετίζει τους “λαϊκούς αγώνες” των εργαζομένων που κατεβαίνουν στους δρόμους εναντίον της (αγροτικό) καλώντας τους σε άγονο διάλογο, ενώ αυτοί απειλούν με “εισβολή” στην Αθήνα.
ΔΕΝ μας μένουν και πολλά περιθώρια για έστω ίχνη αισιοδοξίας. Οι φοροδοτικές αντοχές έχουν εξαντληθεί και οι ανοχές μας για το (οποιοδήποτε πια) διάδοχο πολιτικό σχήμα λιγοστεύουν. Στη χώρα, λοιπόν, της φαιδράς πορτοκαλέας κανείς δεν μαθαίνει τίποτε από το παρελθόν, κανείς δεν κάνει τίποτε για το παρόν. Πόσο μάλλον για το μέλλον! Μόνη εναπομείνουσα ελπίδα; Το θαύμα!
