Παρέμβαση της Τομεακής Επιτροπής Ηρακλείου του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Μανώλη Συντυχάκη, μέλος της Επιτροπής Περιοχής Κρήτης και βουλευτή Ηρακλείου του ΚΚΕ, έγινε σήμερα στην κινητοποίηση των εργαζομένων της ΔΕΥΑ Ηρακλείου, που γίνεται «ενάντια στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης που ετοιμάζεται να φέρει στη Βουλή και το οποίο προχωρά στην ολοκληρωτική παράδοση της ύδρευσης και αποχέτευσης στους ιδιώτες».
Στην παρέμβασή του ο Μ. Συντυχάκης, μεταξύ άλλων, δήλωσε τα εξής:
«Η κυβέρνηση της ΝΔ με άθλια τεχνάσματα και μεθοδεύσεις, προχωρά στην ολοκληρωτική παράδοση της ύδρευσης και αποχέτευσης στα χέρια μεγαλοεργολάβων και επιχειρηματικών κολοσσών που λυμαίνονται και παρασιτούν στον κλάδο, ενσωματώνοντας παράλληλα και βαθύτερα οδηγίες – ακρογωνιαίους λίθους της ΕΕ για την εμπορευματοποίηση του νερού, ανοίγοντας νέα πεδία επενδύσεων. Το εντάσσει με λίγα λόγια στη Ρυθμιστική Αρχή Αποβλήτων, Ενέργειας και Υδάτων, η οποία θα έχει τη γενική εποπτεία των Παρόχων νερού, τη διαμόρφωση της τιμολόγησης του καθώς και πρότασης για την Εθνική Στρατηγική υδάτων.
(…) Με πρόσχημα την προστασία της ποιότητας των υδάτινων πόρων η κυβέρνηση προωθεί τον έλεγχο της ζήτησης και όχι την αύξηση των διαθέσιμων αποθεμάτων νερού, που σήμερα είναι εφικτή με τα κατάλληλα έργα και τη διαθέσιμη επιστημονική γνώση. Το νομοσχέδιο αυτό, απαιτεί νέες τεχνολογικές εφαρμογές και εκσυγχρονισμούς των υποδομών για τη συλλογή δεδομένων, που μεταφράζονται σε ακριβότερο νερό, ειδικά για τα λαϊκά νοικοκυριά, τους βιοπαλαιστές αγρότες. Η ρυθμιστική αρχή θα μπορεί να επιβάλλει πρόστιμα στους Παρόχους νερού σε περιπτώσεις μη συμμόρφωσης, χαρακτηρίζοντας το πέρα από αντιλαϊκό, αντιπεριβαλλοντικό τόσο και φοροεισπρακτικό, κατασταλτικό, ως συνέχεια της πολιτικής όλων των αστικών κυβερνήσεων.
Η απόφαση του ΣτΕ πρέπει να γίνει σεβαστή, δεν είναι όμως αρκετή για να πάψει το νερό να θεωρείται εμπόρευμα, καθώς υπάγεται στο γενικότερο χαρακτήρα της αστικής δικαιοσύνης που έχει βαφτίσει συνταγματικά μια πληθώρα αντιλαϊκών εκτρωμάτων, στα πλαίσια της επίπλαστης δημοκρατίας που υπηρετεί επιχειρηματικά συμφέροντα.
(…) Το νερό είναι κοινωνικό αγαθό και είναι αδιανόητο να εντάσσεται στη λογική της κερδοφορίας και μόνο μέσα από τον οργανωμένο αγώνα θα διεκδικηθεί η υποχρέωση του κράτους να εξασφαλίζει φθηνά, ποιοτικά και καθολικά τις υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης. Κόμματα που εμφανίζονται ως υπερασπιστές στον παραπάνω αγώνα μόνο υποκριτικά μπορούν να χαρακτηριστούν.
Δεν ξεχνάμε ποιοι είναι οι εχθροί του λαού σε αυτήν την υπόθεση. Θυμίζω, την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ που ξεκίνησε με την είσοδό της στον «ναό» του τζόγου, το Χρηματιστήριο, επί ΠΑΣΟΚ το 2001. Από τότε ενισχύεται ο εμπορευματικός χαρακτήρας στην ύδρευση και στην αποχέτευση, σύμφωνα με τους νόμους της αγοράς.
Επίσης δεν ξεχνάμε ότι την ευρωπαϊκή Οδηγία – Πλαίσιο για το Νερό, 60/2000, που πρακτικά δεν αφήνει περιθώρια κοινωνικής τιμολογιακής πολιτικής και στην οποία «πατάει» το νομοσχέδιο της Κυβέρνησης την ψήφισαν όλα τα Κόμματα που υποκλίνονται στην ΕΕ.
(…) Για το ΚΚΕ, είναι απαραίτητο να δυναμώσει η πάλη για συνολική ανατροπή της πολιτικής εμπορευματοποίησης του νερού, να ξεριζωθεί ο ανταγωνισμός των χρήσεων και της αξιοποίησης του με γνώμονα το κέρδος, τόσο από ιδιωτικούς ομίλους όσο και από μεικτές επιχειρήσεις και ΣΔΙΤ. Να διεκδικηθεί φθηνό και ποιοτικό νερό και άμεση μείωση όλων των τιμολογίων κυρίως σε ανέργους, χαμηλόμισθους, χαμηλοσυνταξιούχους, μαζί με μια ελάχιστη εγγυημένη ποσότητα για την αξιοπρεπή διαβίωση. Να μη διανοηθούν να μετακυλήσουν το ενεργειακό κόστος στα τιμολόγια και σε βάρος των εργαζομένων του κλάδου.
Ακόμη, να ενισχυθεί ο αγώνας για πλήρη και σταθερή εργασία για το σύνολο του κλάδου, με ουσιαστικές αυξήσεις μισθών, προσλήψεις, χωρίς την παρουσία εργολάβων. Τέλος, να καταργηθεί το νομοθετικό πλαίσιο της κοινοτικής οδηγίας και της επιχειρηματικής δραστηριότητας, ώστε η διαχείριση των υδάτινων πόρων, που αφορούν την έρευνα, την προστασία και τη διασφάλιση της υδατικής επάρκειας σε κάθε διαμέρισμα να γίνεται με αποκλειστική ευθύνη του κράτους.
(…) Σήμερα, απαιτείται μια ριζικά διαφορετική οργάνωση της οικονομίας, με τις υποδομές και τους υδάτινους πόρους να αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία, με κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής και ενιαίο φορέα διαχείρισης όλων των υποδομών. Έτσι, όλα τα κοινωνικά αγαθά θα είναι κατοχυρωμένα και θα διασφαλίζεται η συνδυασμένη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών».
