Παρέμβαση σε θέματα Ιστορίας

Με ἀφορμὴ τὴν ἔκδοση τοῦ ἱστορικοῦ πονήματος “Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον” μὲ ἀναφορὰ στα θέματα τῆς Γερμανικῆς Κατοχῆς ἀπὸ τον συγγραφέα κ. Νικόλαο Βαβουλέ, θὰ ἤθελα νὰ ἀναφερθῶ ἐν ὁλίγοις στὸ ἐν λόγῳ ἀξιόλογο βιβλίο καὶ τὴν ἀξιέπαινη προσπάθεια, με σκοπὸ νὰ παραθέσω κάποια συμπληρωματικὰ στοιχεία, κατὰ κύριο λόγο ἀφορῶντα τ’ Ἀκρωτήρι, ἀπ’ τὸ οποίο και κατάγομαι.
Εἶναι χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τῶν περισσοτέρων ἱστορικῶν ἐκδόσεων ἡ παρουσίαση σφαλμάτων τὰ ὁποία ὀφείλονται ὄχι στὴν ἠθελημένη διαστρέβλωση, ἀλλὰ στὴν μεταφορὰ ἀπὸ προηγούμενες ἐκδόσεις, λόγῳ ἐλλείψεως πρωτογενοῦς ἔρευνας.
Ἐπὶ τοῦ προκειμένου λοιπὸν καὶ διὰ τὸ Ἀκρωτήρι ἡ κατὰ περιόδους ἱστορικὲς ἀναφορὲς ἀπὸ τὴν μετακατοχικὴ ἐποχὴ μέχρι σήμερα γιὰ τὴν περίοδο τῆς Γερμανικῆς κατοχῆς παρουσιάζουν ἀρκετὲς σημαντικὲς ἀποκλίσεις και σφάλματα.
Στο ἐν λόγῳ πόνημα τοῦ κ. Βαβουλὲ στη σελ. 95 γίνεται ἀναφορά στους νεκροὺς τοῦ χωριοῦ Γκαλαγκάδω, ὅπου ὑπάρχει τὸ ὄνομα τοῦ Μπενάκη Ἀλέξανδρου. Στὴν πραγματικότητα εἶναι λάθος. Πρόκειται γιὰ τὴν Μπινάκη Ἀλεξάνδρα, ἐργαζομένη ὡς οἰκιακὴ βοηθὸ στὴν οἰκογένεια Μαλλινάκη καὶ ἡ ὀποία φονεύθηκε τὴν πρωΐα τῆς 20ης Μαίου ὅταν βομβαρδίστηκε ἡ οἰκία τῆς οἰκογενείας Μαλλινάκη.
Στὴν ἰδια σελίδα, συμπληρωματικὰ ἀναφέρω, ὅτι ὁ Προυκάκης Ἀντώνιος, τοῦ ὁποῖου τὸ ὄνομα ἀναφέρεται χωρὶς καμία ἄλλη πληροφορία, ἐκτελέστηκε ἀπὸ τοὺς Γερμανοῦς τὴν 27η Μαίου 1941 ἔξωθεν τοῦ ἀγροκηπίου Χανίων με καταγωγὴ ἀπο τὸ Γκαλαγκάδω.
Στην ἴδια σελίδα ὑπάρχει τὸ ὄνομα τοῦ Ἐλευθερίου Μυτηλινάκη (Ἄρώνι) γιὰ τὸν θάνατο τοῦ ὁποίου διίστανται οἱ ἀπόψεις. Ἡ μία ἐκδοχὴ εἶναι ὅτι φονεύτηκε τὴν 20ή Αὐγούστου τοῦ 1942 καὶ ἡ ἄλλη τὴν 20η Μαρτίου τοῦ 1943. (ἐργαζόμενος  ὡς πλήρωμα σὲ ἐπιταγμένο πλοῖο ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς τὸ ὁποῖο βυθίστηκε ἀπὸ Ἀγγλικὸ ὑποβρύχιο)
Στὴν σελίδα 105 γίνεται ἀναφορὰ στὸν θάνατο τοῦ Ἀνδρεαδάκη Θεοφάνη μὲ ἀναγραφὴ ὅτι δολοφονήθηκε στὸν Σταυρό, ἐνὼ ὁ Ἀνδρεαδάκης δολοφονήθηκε στὸ Καμπάνι ἐντὸς τῆς οἰκίας του, ὅπως ἐπίσης καὶ ὁ Σκανδαλάκης Κωνσταντῖνος δὲν δολοφονήθηκε στὸν Σταυρὸ ἀλλὰ στὸ Καμπάνι, ἐνὼ ὁ Πατζελιουδάκης Γεώργιος ἐκτελέστηκε ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς τὴ 10η Αὐγοὺστου 1944 στὴν Ἀθήνα.
Ἀπὸ τοὺς νεκρούς τῆς κοινότητος Κουνουπιδιανῶν λείπουν τὰ ὀνόματα τῶν ἀδελφῶν Μιχαὴλ καὶ Ἐμμανουὴλ Κατσουλάκη ἐκ Χωραφακίων, οἱ ὁποῖοι σκοτώθηκαν τῆ 12η Δεκεμβρίου 1944 στὸ πλάι τοῦ Καλαθά, ὅταν ἔπεσαν σὲ Γερμανικὸ ναρκοπέδιο.
Δὲν ἀναφέρονται ἐπίσης τὰ ὀνόματα τῶν Εὐαγγέλου Κακοξυλάκη (ὁ ὁποῖος ἐκτελέστηκε τὴν 20η Μαΐου 1941 στὸ μεσοδιάστημα Κορακιῶν – Κουνουπιδιανῶν) μὲ καταγωγὴ ἀπὸ Χαλέπα Χανίων ἤ κατὰ ἄλλους ἀπὸ Καλαμίστι Ἀποκορώνου) καὶ ὁ τελευταῖος νεκρὸς τῆς Γερμανικῆς κατοχῆς στὸ Ἀκρωτήρι Ἤλίας Λουράκης, (ὁ ὁποῖος ἐκτελέστηκε ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς τὴ 17η Ἀπριλίου 1945 στὴν θέση Φοινικούντα τῶν Κουνουπιδιανῶν καὶ ὁ ὁποῖος ἐργαζόταν στὴν δούλεψη τῆς οἰκογενείας Τωρνατζάκη).
Στοὺς νεκροὺς τοῦ χωριοῦ Μουζουρά δὲν ἀναφέρεται τὸ ὄνομα τοῦ στρατιώτη Δουρουντάκη Γεωργίου, ὁ ὁποῖος ἔπεσε μαχόμενος τὴν 6 – 9 Ἀπριλίου στὴ μάχη τῶν ὀχυρῶν Μεταξὰ κατὰ τῶν Γερμανῶν.
Καὶ τέλος ὁ Χατζηδογιαννάκης  Ἰωάννης ἐκ Στερνῶν εἶναι ὁ πρῶτος νεκρὸς τῶν Κεραμιῶν στὴ μάχη στὸ Ἀλετρουβάρι ὑπὸ τὰς διαταγὰς τοῦ Ἐλασίτη ὀμαδάρχη Χρήστου Μυλωνάκη τὴν 26η Σεπτεμβρίου τοῦ 1944.
Διὰ τὴν παρατήρηση ὅτι στὸ μνημεῖο τοῦ Γουβερνέτου μεταξὺ τῶν νεκρῶν ὑπάρχει τὸ ὄνομα τοῦ Νικολάου Ψιλάκη ἀπὸ τὸν Μουζουρὰ, ὁ ὁποῖος πέθανε τὸ ἔτος 1948 εἶναι πολὺ σωστὴ ἡ ἀποψη τοῦ συγγραφέα διότι πράγματι ὁ ἐν λόγῳ Ψιλάκης τραυματίστηκε στὴ μάχη τῆς Κατζούφρας στὸ πόδι καὶ ἐκ παραδρομῆς μπῆκε τ’ ὀνομά του στοὺς νεκροὺς τῆς Γερμανικῆς Κατοχῆς.
Θὰ ἤθελα, καλοπροαίρετα πάντοτε νὰ ἀναφερθῶ σὲ κάποια ὀνόματα νεκρῶν, τὰ ὁποία καταχωροῦνται στὴν περίοδο τῆς Γερμανικῆς κατοχῆς, χωρὶς νὰ διευκρινίζεται ἀπὸ ποιοὺς δολοφονήθηκαν καὶ ἔστι νὰ ὑπάρχει σύγχισις μὲ τὸ νὰ ὑποθέτει ὁ κάθε ἕνας ὅτι ἔχουν σκοτωθεῖ ἀπὸ τοὺς Γερμανούς.
Ἀναφέρομαι πρῶτον στὸν ὑπολοχαγὸ Ἐμμανοὺλ Πιμπλή (σελ35) ἡ δολοφονία τοῦ ὁποίου παρὰ τῇ θέσει Κλαδισὸς Χανίων ἐγινε ἀπὸ χωροφύλακες τοῦ τάγματος Παπαγιαννάκη. Τὰ ὀνόματα ἐπίσης τῶν Πωλιουδόβαρδα Μιχαὴλ Ταγματάρχου Χωροφυλακῆς, ὁ ὀποῖος ἐκτελέστηκε ἀπὸ τὴν ΟΠΛΑ τὴν 2α Φεβρουαρίου 1945 καὶ ὄχι στὶς 22 Φεβρουαρίου, ὅπως ἀναφέρεται στὸ βιβλίο, ἀλλὰ καὶ σὲ αὐτὴ τοῦ ἐνωματάρχου Τζεϊράνη (ἐκτελέστηκε πλησίον τοῦ Νοσοκομείου ἀπὸ τὴν ΟΠΛΑ) καὶ οἱ δύο αὐτὲς ἐκτελέσεις εἰς ἀντίποινα διὰ τὴν ἐκτέλεση ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς τοῦ Κτιστάκη.
Δηλαδὴ τόσο αὐτὴ τοὺ Ὑπολοχαγοῦ Ἐμμανουὴλ Πιμπλή ὅσο καὶ αὐτὲς τοῦ Πωλιουδόβαρδα καὶ Τζεϊράνη κατατάσονται στὴν ἐμφιλιακὴ ἀντιπαράθεση διότι ὁ ἐμφύλιος θεωρητικὰ μόνο ξεκίνησε τὸ 1946, στὴν πράξη εἶχε ἀρχίσει μεσούσης τῆς Γερμανικῆς κατοχῆς.
Θὰ ἤθελα ἐπίσης νὰ παραθέσω λίγα λόγια γιὰ τοὺς νεκροὺς Ἰταλοὺς στὰ Χανιά. Κατὰ τὸ ἔτος 1954 τὴν 11η Ἰανουαρίου ἔφτασε στρατιωτικὸ κλιμάκιο ἀπὸ τὴν Ἰταλία στὰ Χανιὰ μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Συνταγματάρχη Παλέτα μὲ σκοπὸ τὴν περισυλλογὴ τῶν ὀστῶν τῶν νεκρῶν Ἰταλῶν στρατιωτῶν. Τὰ ὀστὰ ποὺ περισυνέλεξαν ἦταν ἀπὸ 262 Ἰταλοὺς νεκροὺς, κυρίως ἀντιφασίστες. Συγκεκριμένα στὸ Πατελάρι σὲ ὀμαδικὸ τάφο βρέθηκαν τὰ ὀστὰ 119 Ἰταλῶν στρατιωτῶν φονευθέντων ἀπάντων (ὅπως ἡ Ἰταλικὴ ἔκθεση ἀναφέρει μὲ μπαλντὰ) Στὸν ἴδιο τάφο ἐπίσης βρέθηκαν τὰ ὀστὰ δύο Ἑλλήνων ἱερέων καὶ τριῶν Ελληνίδων. Τὸ ἔν λόγῳ κλιμάκιο ἀποχώρησε ἀπὸ τὰ Χανιὰ τὴν 21η Ἰανουαρίου.
Θὰ ἤθελα νὰ εὐχαριστήσω τόσο τὴν ἐφημερίδα “Χανιώτικα νέα”, ἡ ὀποία ἐπανειλημένως φιλοξενεῖ ἱστορικὰ ἄρθρα τῆς περιόδου τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου καὶ τῆς Μάχης τῆς Κρήτης, ὅπως ἐπίσης καὶ τὸν συγγραφέα τοῦ ἱστορικοῦ πονήματος κ. Νικόλαο Βαβουλέ διὰ τὴν ἐπίπονον καὶ ἀξιόλογη ἐργασία του.