Αλλοτινή εποχή, εποχή των αλάνων, εποχή των γειτονιών, της βεγγέρας, της παρέας, της λιγότερης κίνησης στους δρόμους, της ελευθερίας του παιχνιδιού κυρίως για τα μικρά παιδιά που ακόμη μετρούσαν τα παγωτά και τα μπάνια…
Παρόμοιες εικόνες ή περίπου μιας τέτοιας αίσθησης, εικόνες που είχαν λίγο από το άρωμα μιας κάποιας ξέγνοιαστης πραγματικότητας, μιας αληθινής συνθήκης για τα παιδιά αλλά και μιας αναπόλησης για τους μεγάλους, ένιωσα να βιώνω κατά στιγμές κι ενώ βρισκόμουν εντός του πρώην στρατοπέδου Μαρκοπούλου το περασμένο Σάββατο!
Κυριαρχούσε η “προσαρμοσμένη” λόγω της “σύγχρονης εποχής μας” χαρά των μικρών παιδιών που είχαν έναν τεράστιο χώρο να τρέξουν, να παίξουν να εξερευνήσουν, μα και να ανακαλύψουν το μεγαλείο του ελεύθερου χώρου κάτω από ένα λαμπρό ήλιο!
…Κι υπάρχουν κι άλλα πολλά που θα μπορούσα να γράψω σε αυτή τη “λογική της αισθητικής” που δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει στη σημερινή ασθμαίνουσα πόλη των Χανίων που ασφυκτιά!
Το στρατόπεδο Μαρκοπούλου πρέπει να μείνει “άκτιστο”! Το στρατόπεδο Μαρκοπούλου χθες πρέπει να μας πουν οι υπεύθυνοι πώς ακριβώς σκέφτονται να το παραδώσουν “αμπετονάριστο” στη σημερινή κοινωνία των Χανίων αλλά και στις μελλοντικές γενιές!
Πώς σκέφτονται… αμπετονάριστα -επαναλαμβάνω- να δημιουργήσουν ένα νέο πνεύμονα πρασίνου – νέο πάρκο όπως αυτά που χαίρονται σε μικρές και μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις τόσο οι κάτοικοί τους όσο και οι επισκέπτες τους!
Θεωρώ τουλάχιστον θλιβερό να αρχίσουμε να συζητούμε -και πάλι και για μια ακόμη φορά- την έστω και μικρή τσιμεντοποίησή του!
Υ.Γ. Το έχω ξαναγράψει: η λογική του… προσωρινού πάρκινγκ -λόγω του παρελθόντος μας- θα μας εγκλωβίσει στην νόμιμη μονιμοποίησή του!
Για τούτο και θεωρώ ότι ως στόχο και εκ των προτεραιοτήτων μας θα πρέπει να έχουμε την τελική του διαμόρφωση και όχι προσωρινές χρήσεις!
