ΣΤΗ Βουλή, στη λογική της παροχής («μέρισμα ανθρωπιάς» θα το έλεγε η «αριστερά») υπήρξε σχεδόν απόλυτη κομματική συναίνεση! Δεν είναι κακό αυτό, εφόσον αυτή -η παροχή- είναι λογική συνέπεια ώριμης σκέψης και δεν ενέχει πολιτική υστεροβουλία.
ΑΛΛΑ, ποια «λογική» κυριαρχεί σήμερα εν καιρώ απόλυτης κρίσης; Μήπως διαφέρει από εκείνη που οδήγησε τη χώρα στα μνημόνια και στη βαθιά μακροχρόνια ύφεση; Η παροχολογία δεν διόγκωνε τόσα χρόνια το χρέος; Η λογική των παροχών χωρίς στόχευση, των «χωρίς πρόγραμμα», δηλαδή, κοινωνικών δαπανών δεκάδων δισεκατομμυρίων κάθε χρόνο, δεν είναι αυτά που μας έφεραν εδώ; Τα ψηφοσυλλεκτικά επιδόματα δεν είναι αυτά που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία;
ΑΝ υποθέσουμε ότι η ενίσχυση των οικονομικά ασθενέστερων βρίσκεται στον πυρήνα μιας αριστερής κοινωνικής πολιτικής, ποιος μας εγγυάται ότι η συγκεκριμένη επιλογή είναι πράγματι άδολη; Yπάρχει, άραγε, ενώ διανύουμε μια τόσο απάνθρωπη ανθρωπιστική κρίση, συγκεκριμένη πρόταση για τη διάθεση –πού, πώς και σε ποιους- του εκάστοτε συν του πλεονάσματος; Οσο κι αν φαίνεται περίεργο, ναι, υπάρχει τέτοια πρόβλεψη στο μνημόνιο!
Το θέμα όμως είναι, αν, σε μια τέτοια περίπτωση προηγούνται οι χαμηλοσυνταξιούχοι που ούτως ή άλλως έχουν κάποιο εισόδημα, ή μήπως εκείνοι που δεν έχουν τίποτε (χρόνια άνεργοι οικογενειάρχες, άστεγοι, άποροι κ.ά.);
