Στην πλατεία του Χριστού στη Μάρπησσα, τα σοκάκια αντηχούν από το τουμπάκι και την τσαμπούνα της Σοφίας Κεφάλα και του Άρη Βιτζιλαίου. Η Κωνσταντίνα Αλιπράντη και η Ρούσσα Τριβυζά-Αγούρου χορεύουν μπάλο και οι περαστικοί κρατούν τον ρυθμό με παλαμάκια. Ο Αποστόλης Παντελαίος με τον Γιάννη Κονταράτο παίζουν ξύλινες μπάλες στις Λεύκες, ένα αρχαιοελληνικό παιχνίδι που μοιάζει με το πετάνγκ και επιβιώνει πια σε ελάχιστα μέρη. Η Αγγέλικα ζωγραφίζει μέσα στο ατελιέ της και ο παπα-Γιάννης στον Πρόδρομο παίζει ποδόσφαιρο με τα παιδιά, όπως είναι, με τα ράσα. Και να σ’ το λένε, αν δεν το δεις με τα μάτια σου, δεν το πιστεύεις ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται στην κοσμική Πάρο.
Ο κεντρικός δρόμος που ανηφορίζει από την Παροικιά και τη Νάουσα προς τις ανατολικές παραλίες περνάει από τις παρυφές των χωριών. Το γεγονός ότι το εσωτερικό των μεσαιωνικών αυτών οικισμών δεν είναι ορατό από τον δρόμο τούς έσωσε από τον τουρισμό, που σάρωσε την Πάρο, και διαφύλαξε την αυθεντικότητα και την εικόνα που διατηρούν από τον 15ο αιώνα, οπότε χτίστηκαν σε αμυντικό σχεδιασμό, για τον φόβο των πειρατών. Οι Λεύκες, ο Πρόδρομος και η Μάρπησσα είναι από τα ομορφότερα χωριά του Αιγαίου, κι ακόμη και τον Αύγουστο ο χρόνος μοιάζει να υπολογίζεται εδώ με άλλη μονάδα μέτρησης. Διαβάστε περισσότερα στα Ταξίδια…
