Στο Μέγαρο Μουσικής, στη Λεωφόρο Βασ. Σοφίας των Αθηνών, έγινε η παρουσίαση από τις Εκδόσεις “Πατάκη”, του βιβλίου του Χανιώτη συγγραφέα Πολυχρόνη Κουτσάκη “Οταν ήταν ευτυχισμένος”.
Το βιβλίο παρουσίασε ο συγγραφέας – βουλευτής Μίμης Ανδρουλάκης, ομού με τον Νίκο Παπαδάκη, γενικό δ/ντή του Ιδρύματος “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος”.
Ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης Κώστας Αρζόγλου διάβασε κομμάτια από το βιβλίο.
Το Μέγαρο Μουσικής είναι το πιο εντυπωσιακό κτήριο στην Αθήνα. Είναι ένα πανέμορφο κτήριο, το οποίο, εκτός από την τεράστια κεντρική αίθουσα, διαθέτει και πολλούς άλλους τεράστιους χώρους.
Σε έναν τέτοιο χώρο, κάτι σαν μεγάλο αμφιθέατρο, δίπλα στη μοναδική βιβλιοθήκη, πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση.
Χρέη ή κάτι σαν διευθύνων την εκδήλωση έκανε ο ίδιος ο συγγραφέας.
Περιττό να πω πως ο πολυχώρος είχε γεμίσει -ξετρουλιάξει όπως θα έλεγε και ο Βαγγέλης Κακατσάκης- από πολύ νωρίς!
Είναι αρκετά γνωστός ή μάλλον πασίγνωστος ο Πολυχρόνης Κουτσάκης που, παρά το νεαρό της ηλικίας του -γεννήθηκε το 1974- έχει πίσω του ένα αξιόλογο συγγραφικό – θεατρικό έργο. Εμαθα μάλιστα πως ετοιμάζει ή μάλλον έχει έτοιμο και οσονούπω θα το δούμε στις βιτρίνες το νέο του μυθιστόρημα.
Ηταν και το θέμα που τραβούσε και μάλιστα ο έξυπνος τίτλος “Οταν ήταν ευτυχισμένος” που παρέπεμπε σε προσωπικές στιγμές του και όπως πολύ σωστά, κατά τη γνώμη μου, είπε ο κ. Πρασιανάκης, “Αν υπήρξε ποτέ ευτυχισμένος”.
Ο κ. Γεώργιος Πρασιανάκης είναι πρώην βουλευτής και πρόεδρος του παραρτήματος του Ιδρύματος “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος”.
Τόνισε πως ο Ελευθέριος Βενιζέλος για τους Ελληνες και ειδικά για μας τους Κρητικούς, είναι θρησκεία. Είναι ο άνθρωπος που λατρεύτηκε από έναν λαό, που τον πήρε ταπεινωμένο από την ήττα του 1897, τον ανέβασε ψηλά και τον οδήγησε στον στίβο της δόξας. Παρ’ όλα αυτά, η μοίρα του επεφύλαξε να αφήσει την τελευταία του πνοή στα ξένα!
Σήμερα, όμως, η καταξίωση του Βενιζέλου είναι καθολική και δεν υπάρχει τόπος εντός και εκτός Ελλάδας που να μην τιμά τη μνήμη του με σωρεία εκδηλώσεων και τον καθιερώνουν αδιαμφισβήτητα ως τον μόνο και μοναδικό εθνάρχη του γένους!
Στα τόσα πονήματα που αναφέρονται στη ζωή και το έργο του Ελευθερίου Βενιζέλου ξεχωριστή θέση παίρνει το βιβλίο του Πολυχρόνη Κουτσάκη “Οταν ήταν ευτυχισμένος”. Αποτελεί ευχάριστη έκπληξη και η σκοπιά που βλέπει τον Βενιζέλο και ο πρωτότυπος τρόπος που τον παρουσιάζει.
Σειρά είχαν οι κύριοι παρουσιαστές του βιβλίου.
Ο κ. Μίμης Ανδρουλάκης και ο κ. Νίκος Παπαδάκης. Το θέμα πρέπει να τσίταρε και να άρεσε στον Μίμη Ανδρουλάκη και ειδικά τα σημεία που αναφερόταν ο Πολυχρόνης στις γυναίκες του περίγυρου του Βενιζέλου και μάλιστα σε μια γυναίκα την Παρασκευούλα Μπλουμ, όπως του τόνισε κάποια στιγμή. Μόλις έπιασε το μικρόφωνο, ένας χείμαρρος και μια ακένωτη πηγή και μετά βίας ο Πολυχρόνης “έλεγχε” την κατάσταση.
Εντελώς ξαφνικά αρκετές φορές σταματούσε και στρεφόταν προς τον κ. Παπαδάκη για να ζητήσει την επιβεβαίωση των όσων είχε πει.
– Ε! Νίκο έτσι δεν είναι; Ο Μαρκαντωνάκης… ήθελε και την επιβεβαίωση του κατ’ εξοχή τέλειου γνώστη του θέματος, για τη ζωή του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Τον είχε τόσο πολύ συνεπάρει το θέμα και μας είχε συμπαρασύρει και μας! Μας είχε “μεταφέρει” και ζούσαμε νοερά την εποχή του Βενιζέλου με τους ήρωες που τον περιστοίχιζαν. Την ανθρώπινη πλευρά της. Βέβαια, “την παράσταση” την είχε κλέψει, κατά τη γνώμη μου, η Παρασκευούλα Μπλουμ.
Ο Μίμης ακάθεκτος συνέχιζε -έπιανε το ένα θέμα και άφηνε το άλλο. Ο Νίκος καραδοκούσε κάθε φορά και σε κάποια θέματα, που τα είχε μελετήσει περισσότερο, ας πούμε, συμπλήρωνε στα λεγόμενα τον Μίμη. Και πάλι ξανά ο Μίμης: Πες μου Πολυχρόνη για τον Αριστείδη. Ο Αριστείδης είναι ένα φανταστικό πρόσωπο και κανένας από αυτούς που στάθηκαν δίπλα στον Βενιζέλο δεν συγκεντρώνει αυτά τα στοιχεία. Από τον Κλέαρχο Μαρκαντωνάκη μόνο δανείστηκα μερικά στοιχεία, μα ούτε κι αυτός και ούτε σαν προσωπικότητα, ούτε σαν πορεία δεν ταυτίζεται με τον Αριστείδη του βιβλίου.
Η απρόσμενη απάντηση ήρθε αμέσως από τον Μίμη.
– Εγώ θα σου πω! Εσύ νομίζεις ότι είναι εντελώς φανταστικό πρόσωπο. Εγώ θα κάνω τώρα μια αποκάλυψη!
Το όνομα Αριστείδης το επέλεξες επειδή, υποσυνείδητα, είχες υπόψη σου, χωρίς να το θυμάσαι, ενώ το έχεις διαβάσει, ήταν ο Αριστείδης Τρουλινός από τον Κρουσώνα. Ο άνθρωπος δίπλα του σ’ όλες τις καταστάσεις. Και γι’ αυτό επέλεξες το όνομα Αριστείδης. Και συνέχισε, είχες λοιπόν αυτή την κρυπτομυχία, γιατί είσαι μελετηρός. Είσαι μηχανικός και είχες καταγράψει στο μυαλό σου το όνομα και στη συνέχεια πρόσθεσες τα στοιχεία του Κλέαρχου Μαρκαντωνάκη και επίσης έβαλες στοιχεία ενός άλλου ανθρώπου, του Βασίλη Σκουλά, που ήταν ο έμπιστος άνθρωπος του Βενιζέλου, μέχρι τέλους.
Αυτό συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της παρουσίασης. Εμείς από κάτω, όση ώρα μιλούσε ο Μίμης, απολαμβάναμε έναν γνήσιο, αυθόρμητο, αυθεντικό Μίμη Ανδρουλάκη που δεν δίσταζε κάθε φορά να πει εκείνο που σκεπτόταν και πίστευε για τους ήρωες φανταστικούς και μη του βιβλίου και για τον ίδιο τον Βενιζέλο.
Οσοι από μας είχαμε την τύχη να είμαστε και στην παρουσίαση των Χανίων τον απολαύσαμε για δεύτερη φορά.
Μα και η προσφορά των υπολοίπων συντελεστών της παρουσίασης, όπως του Νίκου Παπαδάκη και του ηθοποιού Κώστα Αρζόγλου ήταν λίαν ουσιαστική.
Y.Γ. Θέλω να αναφέρω εδώ πως δύο άτομα από το χωριό μου την Αση – Γωνιά, ο Μακεδονομάχος Παύλος Γύπαρης και ο Ανδρέας Γυπαράκης ανήκουν στα πιο έμπιστα πρόσωπα του Βενιζέλου και δεν θα δίσταζαν να θυσιάσουν και τη ζωή τους για τον μεγάλο Κρητικό. Μάλιστα στα χέρια του Ανδρέα Γυπαράκη άφησε την τελευταία του πνοή στη Γαλλία στις 17 Μαρτίου του 1936.
