Το βιβλίο «Αμάλθεια – Το κορίτσι με τα κέρατα» του Αλέξανδρου Χατζηπαναγιώτη, παρουσιάζεται αύριο στα Χανιά, στο πλαίσιο του 3° Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων.
Τι είναι αυτό που µπορεί να συνδέει τον Ερωτόκριτο µε τους ∆ροσουλίτες; Τον Βιτσέντζο Κορνάρο µε µία σονάτα του Μπετόβεν κι έναν αδίστακτο αρχαιοκάπηλο µε τον Μινώταυρο;
Ποιος ορίζει τη γραµµή που χωρίζει τον µύθο από την πραγµατικότητα; Αξιοποιώντας ως καµβά την πλούσια λαογραφική παράδοση και τη µυθολογία της Κρήτης, ο συγγραφέας, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και µουσικός Αλέξανδρος Χατζηπαναγιώτης, στο µυθιστόρηµα “Αµάλθεια – Το κορίτσι µε τα κέρατα”, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις “Μίτος”, αφηγείται µια συναρπαστική ιστορία που µεταφέρει τον αναγνώστη στην Κρήτη της δεκαετίας του ΄60.
Μία ιστορία που “παντρεύει” τους θρύλους µε την ιστορία και την αλήθεια µε τον µύθο.
«Η “Αµάλθεια” είναι ένα µυθιστόρηµα που περιέχει πολλά στοιχεία λαογραφικά, ιστορικά και µυθολογικά για την Κρήτη, ενώ η ιστορία διαδραµατίζεται τη δεκαετία του ΄60. Συγχρόνως η ιστορία είναι µια περιπέτεια, µε στοιχεία αγάπης, έρωτας, προδοσίας και… αρχαιοκαπηλίας», εξηγεί ο κ. Χατζηπαναγιώτης, µιλώντας στα “Χ.ν.”, λίγο πριν την παρουσίαση του βιβλίου στα Χανιά, στο πλαίσιο του 3ου Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων, που θα πραγµατοποιηθεί την Πέµπτη 27 Ιουνίου στις 19:00, στο Ναυτικό Μουσείο Κρήτης (Νεώριο Μόρο) και κατά τη διάρκεια της οποίας ο συγγραφέας θα συνοµιλήσει µε τη δηµοσιογράφο Νάντια Αϊβάτογλου.
Η Κρήτης για τον ίδιο, όπως υπογραµµίζει συνεχίζοντας, αποτελεί σταθερό σηµείο αναφοράς και έµπνευσης για τη δουλειά του: «Εγώ γεννήθηκα και µεγάλωσα στη Γερµανία και ήρθα εδώ σε µεγάλη ηλικία. Αφού έκανα το στρατιωτικό µου, αποφάσισα να µείνω στην Κρήτη γιατί µε ενθουσίασε όλο αυτό που συναντούσα διαρκώς στο νησί: όπου κι αν πήγαινα κάτι µάθαινα, υπήρχε µια ιστορία, ένας θρύλος. Με αυτά ασχολήθηκα και ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης ντοκιµαντέρ, αλλά κι όταν έκανα ένα µιούζικαλ για τον “Ερωτόκριτο”. Όλα αυτά, ιστορίες, θρύλους, µύθους, τα µάζευα από παλιά κι αποτέλεσαν την πρώτη ύλη και για το µυθιστόρηµα της “Αµάλθειας” συνδυάζοντάς τα µε πραγµατικά στοιχεία. Σε κάθε περίπτωση, η Κρήτη είναι ένας τόπος που επέλεξα να ζω και δεν έτυχε να ζω. Είναι µια επιλογή ζωής που δεν την αλλάζω µε τίποτε».
Στην ερώτησή µας πώς ένας άνθρωπος της εικόνας επέλεξε να ασχοληθεί µε τη συγγραφή, ο κ. Χατζηπαναγιώτης υπογράµµισε ότι δεν υπάρχουν στεγανά στη δηµιουργία: «Καταρχήν είµαι αναγνώστης. ∆ιαβάζω συνεχώς και πολλά βιβλία από µικρό παιδί. Για εµένα αυτή είναι η ξεκούρασή µου. Οπότε η τριβή µου µε τη γλώσσα ήρθε µέσα από την ανάγνωση. Από εκεί και πέρα, δεν µε εξιτάρει µόνο η εικόνα αλλά και η ιστορία, η ποίηση κ.λπ. Παράλληλα, υπήρξα επαγγελµατίας µουσικός για πάνω από 35 χρόνια κι αυτό µε έβαλε σε µια διαδικασία να ψαχτώ και µουσικά γύρω από την Κρήτη. ∆εν νοµίζω ότι υπάρχουν στεγανά ανάµεσα σε όλα αυτά. Το ένα µπαίνει µέσα στο άλλο. Και θα πω και κάτι ακόµα: όταν µε ρωτάνε τι δουλειά κάνεις ασχολούµενος µε όλα αυτά απαντώ ότι λέω ιστορίες. Απλώς κάθε φορά τις λέω µε διαφορετικό τόπο. Άλλοτε γράφοντας, άλλοτε παίζοντας µουσική, άλλοτε σκηνοθετώντας».
Το αξιοσηµείωτο πάντως στην περίπτωση της “Αµάλθειας” είναι ότι ακολούθησε την αντίστροφη πορεία από ό,τι συµβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις: πριν δηλαδή γίνει λογοτέχνηµα είχε γίνει σενάριο. Είχαµε ξεκινήσει από τον Οκτώβριο του 2019 τα γυρίσµατα αλλά µε το ξέσπασµα της πανδηµίας σταµάτησαν. Τότε χάθηκε και µια επιδότηση που είχαµε πάρει. Έτσι αποφάσισα να το κάνω βιβλίο. Ίσως είναι η πρώτη ταινία που γίνεται βιβλίο!»
Τι πρόκειται να ακολουθήσει από εδώ και πέρα; «Έχω άλλα δύο βιβλία που βρίσκονται στο συρτάρι. Ωστόσο, αυτό που µε συµβουλεύουν άνθρωποι που έχουν εµπειρία από αυτά τα πράγµατα είναι να βγαίνει κάτι καινούριο αφού συµπληρωθεί ένας χρόνος από το προηγούµενο. Οπότε θα αφήσουµε την “Αµάλθεια” να κάνει τον κύκλο της».
