Κάθεται στη μέση του παγκακιού σε κάποιο σημείο απ’ όπου έχει τη καλύτερη θέα!
Τι ομορφιά είν’ αυτή σήμερα! Ολόγυρα δεσπόζουν τα ψιλόλιγνα κτήρια αλλοτινών καιρών του Ενετικού λιμανιού μας, κι εκεί μπροστά στο σημείο όπου ουρανός και θάλασσα σφιχταγκαλιάζονται, ο φημισμένος φάρος μας!
Ακοίμητος φρουρός λες, μιας πόλης παντοτινής, όμορφης και ξακουστής!
Έτσι είναι!
Αλλά γιατί της φαίνονται όλα άσχημα σήμερα;
Ρίχνει άλλη μια ματιά γύρω της, το μάτι προσπερνά βιαστικά τον κόσμο που συνωστίζεται γύρω της, κοντοστέκεται στις βρεγμένες πλάκες, τις ποτισμένες αλμυρό νερό απ’ το αφρωτό κύμα που σε κάθε κακοκαιρία σπάει μ’ ορμή στους μόλους.
Εριξε νερό με το τουλούμι τις μέρες που πέρασαν, σήμερα μόνο ξαστέρωσε!
Μα τι να τη κάνεις τη ξαστεριά, και την ωραιότητα των πραγμάτων, αν ζεις με το φόβο πως αύριο θα έλθουν και χειρότερα;
Στην κακή ψυχολογική κατάσταση -σ’ ένα τέλμα απραξίας κι ανημποριάς- που βρίσκεται μοιάζουν όλα γύρω της θαμπά, ξεθωριασμένα. Υγροί της φαίνονται οι τοίχοι των παλιών κτηρίων, σκοτεινοί -κι ας είναι ολόφωτοι από τις βιτρίνες με τα αναμνηστικά- οι στενοί παράδρομοι με τα ενετικά θυρώματα, τους θυρεούς, τις χονδρές αντηρίδες, τους κυκλικούς φεγγίτες και την ιστορία αιώνων! Κι όλοι αυτοί οι άνθρωποι ολόγυρα που κατέβηκαν στο λιμάνι για να ξαποστάσουν και να ηρεμήσουν, τάχα μου ποιος νοιάζεται γι’ αυτήν πραγματικά;
Κουνά το κεφάλι όλο απογοήτευση, ενώ το μάτι περιφέρεται αδύναμα στον χώρο. Στέκει σε καμινάδες, σε χαμηλές στέγες, φτάνει κάποια στιγμή στον ουράνιο θόλο σε κάτι σύννεφα γεμάτα αφάνταστους σχηματισμούς και χρώματα που ξεπροβάλουν πίσω απ’ τα παλιά σπιτάκια.
Ομορφα είναι, κι ειδυλλιακά εδώ κάτω!
Αλλά τι να τη κάνεις τη μαγεία του εφήμερης φαντασμαγορίας αν δεν έχεις που τη κεφαλή κλίνει, αν σε τρώει η ανασφάλεια, αν σε βασανίζουν καθημερινά χίλια-μύρια;
Ένοιωσε το σώμα της να βαραίνει, να γίνεται ασήκωτο!
Θεέ μου, ας γινόταν ένα θαύμα να τη βγάλει απ’ τη μιζέρια της!!
Ν’ αποκτήσει ξανά το χάρισμα ν’ απολαμβάνει τις ομορφιές του τόπου μας! Να παίρνει ευχαρίστηση απ’ τα ασήμαντα για ν’ αντέξει τα δύσκολα σημαντικά!
Να νοιώσει έστω και για λίγες στιγμές ανέμελη σαν πριν!!
Αποθαρρημένη τελείως νοιώθει, και κάθεται εκεί ακίνητη, προσπαθώντας να βάλει το μυαλό της σε μια τάξη, ενώ ο ανοιξιάτικος ήλιος, στη μέση του στερεώματος πια, άρχισε να ζεσταίνει για τα καλά τα κουρασμένα μέλη. Η σκέψη της
-πουλί πετούμενο- αλλάζει ρότα κάθε λίγο και λιγάκι. Αναλογίζεται τα περασμένα, τα παρόντα κι όσα είναι να ‘ρθουν, γυρίζει κάποια στιγμή σε μια ιστορία που άκουσε πρόσφατα για μια σκληρά εργαζόμενη ανύπανδρη μητέρα, την οποία βοηθά μια καλή της γειτόνισσα! Της μεγαλώνει το παιδί, την ενισχύει οικονομικά απ’ το υστέρημά της, κι είναι πάντα εκεί για να καθησυχάσει κάθε αγωνία της…
«Υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν γύρω μας καλοί άνθρωποι, λοιπόν!», σκέφτεται και το μυαλό γυρνά σ’ ένα πρόσφατο συμβάν, όταν συνάντησε στον δρόμο γνωστή της με την οποία συνεργαζόταν παλαιότερα, που είχε χρόνια να δει.
Αγκαλιάσθηκαν, θυμήθηκαν τα παλιά, μίλησαν για τα τωρινά τους βάσανα κι η καρδιά τους πλημύρισε αγάπη και συμπόνια…
Γλυκιά η θύμηση…
Ξεφυλλίζει τώρα γοργά το άλμπουμ της μνήμης και στέκει σε καλές στιγμές, συγκινείται, στρέφει το δακρυσμένο βλέμμα προς τον ουρανό και μια-μια επιστρέφουν όλες οι σχέσεις της οι ατσαλάκωτες που δεν στηρίχτηκαν ποτέ στο συμφέρον, δεν τις ξέφτισε η καθημερινότητα και τα απρόοπτά της. Εκπλήσσεται απ’ το πόσο πολλές είναι, νοιώθει καλύτερα, και δέχεται τώρα μ’ ευχαρίστηση το αεράκι που έρχεται κατά κύματα δροσερό και αφυπνιστικό απ’ τα βαθιά. Πού και πού κοιτά το πέλαγος με προσδοκία, τεντώνει τα πόδια μπροστά, χαλαρώνει ολότελα ακολουθώντας με το μάτι τη ζωηρή πορεία δυο γλάρων απ’ τον ένα μόλο στον άλλο, ενώ ένα ελαφρό μειδίαμα διαγράφεται στα χείλη…
Ετούτη εδώ τη στιγμή σαν κάτι καλό να της συμβαίνει!
Σαν να ξεκαθαρίζει το θολό τοπίο -αυτό που δεν της επέτρεπε μέχρι τώρα να βλέπει καθαρά- και να της δείχνει έναν άλλο κόσμο!
Όμορφα που φαίνονται όλα απ’ εδώ που κάθεται!
Και τι κόσμος που βαδίζει στο πλάι χαμογελαστός και ψάχνει κάπου να βρει να κάτσει για να χαρεί και να ξενοιάσει!!
Τώρα που βρήκε τη λογική της δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί πως έχει να θυμάται μπόλικες μακρόχρονες, σταθερές φιλίες και συγγένειες! Μπορεί να υπήρξαν δυσκολίες, κάθε είδους εμπόδια, μικροπαρεξηγήσεις κι άσκημες στιγμές, μα με λίγη προσπάθεια όλα διορθώνονται!!
Τίποτα δεν είναι ανούσιο τελικά!
Τίποτα δεν χάνεται εύκολα, και τίποτα δεν είναι άσχημο αν το βλέπουμε αισιόδοξα! Αρκετά τεμπέλιασε λοιπόν! Ωρα ν’ ανασκουμπωθεί! Και τα κουλούρια της να ψήσει, και τ’ αυγά της να βάψει και να περιποιηθεί τη μεγάλη μέρα στο φτωχικό της φίλους και συγγενείς! Να δώσει κι ένα πιατάκι απ’ το περίσσευμα στη μοναχική γειτόνισσά της! Ή μήπως να την καλέσει κι αυτήν στο γιορτινό τραπέζι;
Σηκώθηκε ανάλαφρη σαν πούπουλο, αποχαιρέτησε μ’ ένα τρυφερό βλέμμα γη, ουρανό και θάλασσα, έριξε ένα τελευταίο βλέμμα στους διαβάτες που απολάμβαναν το ήσυχο πρωινό, σ’ αυτούς που καθόταν κι έπιναν νωχελικά το καφεδάκι τους, στους ξένους επισκέπτες που χαίρονταν κάθε στιγμή τους στον ευνοημένο τόπο, και πήρε τον δρόμο της επιστροφής!
Σίγουρη πια πως στους χρόνους μας τους δίσεκτους, στους καιρούς μας των μεγάλων εκμεταλλευτών όπου τα θεριά της παγκοσμιοποίησης καραδοκούν στην κάθε γωνιά για να μας συνθλίψουν, ο άνθρωπος πρέπει να είναι κοντά στον… άνθρωπο, περισσότερο από ποτέ!
Σταθερός στη φιλία του, αληθινός στις κάθε είδους σχέσεις του, σωστός στις συναναστροφές, συνεπής στις επαγγελματικές του υποχρεώσεις.
Πάνω απ’ όλα ν’ αγαπά πραγματικά τον συνάνθρωπο! Να τον εκτιμά, να τον υπολογίζει, να συμπορεύεται και να συμπάσχει μαζί του! Στην ανάγκη του να δίνει το «παρών» ενεργά, προσφέροντάς του διακριτικά και χωρίς τυμπανοκρουσίες το κατά δύναμιν.
Ας μην ξεχνάμε πως δεν είναι λίγες οι φορές που δώσαμε και πήραμε χωρίς να έχουμε ζητήσει ανταλλάγματα! Κάτι τέτοιες στιγμές πόσο γλύκανε η καρδιά μας! Πόσο έντονο νοιώσαμε εκείνο το βαθύ συναίσθημα ικανοποίησης που σου χαρίζει η άδολη προσφορά! Αυτή είναι εξάλλου η δύναμή μας, που κανείς δεν μπορεί να συνθλίψει!
Το μεγάλο μας όπλο απέναντι στη μοναξιά, στην αποξένωση, στην έλλειψη στοργής κι ενδιαφέροντος!
Ασπίδα προστασίας κόντρα στην σκληρότητα των αδίστακτων εκβιαστών των καιρών μας!
Πάσχα 2017 !
“Ημέρα Αγάπης”!
Ας είναι για όλους μας μια πραγματική «ημέρα αγάπης»! Κι ας γίνει κάθε μέρα μας ανάλαφρη κι όμορφη σαν την σημερινή!
