Θυμάμαι τη μάνα μου που μου έλεγε «τη Λαμπρή, όπου πηγαίνεις, να πηγαίνεις με όλη σου την καρδιά».
Έβαλα την καρδιά μου λοιπόν μπροστά και αποφάσισα να γιορτάσω μαζί με τους συνέλληνες και αυτό το Πάσχα.
Τούτο το Πάσχα φτιάχνουν ιστορία οι παρέες.
Θυμάμαι ακόμη από μικρό παιδί τον Επιτάφιο, αυτήν τη φοβερή δοκιμασία του Ανοιξιάτικου Θρήνου, τις τηγανιτές πατάτες που μας τηγάνιζε η μάνα μου και την κάθαρση που ένιωθα (σαν να ξαναγεννιέμαι) όταν ξημέρωνε το Μέγα Σάββατο.
Παιδί περίμενα από νωρίς να ξημερώσει το Μέγα Σάββατο.
Είχα αυτήν την αγωνία της Αναστάσεως, αυτήν την προσμονή για ένα καλύτερο μέλλον.
Κάπως έτσι γίνεται η Ανάσταση, η ελληνική ιδεολογία για το μέλλον.
Γιατί το μέλλον μας ανήκει.
Και μετά την ημέρα της Λαμπρής τις φωνές γύρω από το αρνί, αυτές τις καταπληκτικές ευχές από τα σώψυχα όλων, το παιχνίδι στους αγρούς.
Οι συγγενείς, οι φίλοι, αυτές οι παρέες, αυτά τα ‘‘κυκλώματα’’ που γράφουν τη δική τους ιστορία στην Ελλάδα.
Όλα στην Ελλάδα είναι φως.
Ακόμη και οι ιδιωτικές στιγμές στο φως είναι και αυτές.
Κι όταν σκοτείνιαζε, το βράδυ της Λαμπρής φώναζες: «Τα κατάφερα!»
